The Marcus King Band, Crossing Border, vrijdag 4 november 2016.
CB16: The Marcus King Band
Zwarte Ruiter veel te klein voor twintigjarige Amerikaan
Na de zwoele elektropop van Tears & Marble wordt de Zwarte Ruiter voor zo'n drie kwartier omgetoverd tot een New Orleanse kroeg. Erg vol is het bij aanvang van het optreden van de Marcus King Band nog niet, maar daar brengt de gelijknamige frontman snel verandering in.
HET CONCERT
DE ACT
Bij een ontmoeting met de frontman Marcus King – die gezien zou kunnen worden als het kleine vatsige broertje van Axl Rose (inclusief hoed) – verwacht je niet meteen een oerechte psychedelische southern rocker. Maar geef je hem een gitaar, een vijfkoppige band en zet je hem in een Haagse kroeg tijdens een druilerige herfstavond, dan waan je jezelf ineens in een bloedhete New Orleanse rockpub. Marcus speelt met name ondersteund door twee blazers aan zijn linkerzijde het schuim van de biertjes.
HET NUMMER
Tijdens het instrumentale 'Test Me Now' klinken snelle Frank Zappa-achtige loopjes. Vrijwel alle invloeden uit het zuiden van de VS zijn vanavond terug te horen tijdens dit korte, maar stevige optreden. Elk bandlid krijg de ruimte voor een uptempo solo. En de zanger zelf geniet zichtbaar, zwetend van achter zijn gitaar.
HET MOMENT
Er hing al een Amerikaans sfeertje maar wanneer een liefhebber getooid met een originele cowboyhoed enthousiast op z'n vingers fluit, vergeet je helemaal op welk deel van de aardbol je je bevindt.
OOK OPMERKELIJK
Tijdens de warming-up haalt Marcus er een kreet uit die identiek is aan de openingskreet van James Browns ‘I Feel Good’. Enkele toeschouwers staan direct met grote ogen van verbazing de twintigjarige zanger aan te staren. Marcus weet hierna met een stevig begin meteen het publiek voor zich te winnen.
HET PUBLIEK
Erg vol is het niet. Men krijgt hierdoor niet de indruk dat er een groot festival aan de gang is: het had ook zomaar een reguliere bandjesavond kunnen zijn. Maar wanneer de Marcus King Band op volle toeren draait blijkt de Zwarte Ruiter veel te klein. Een lange rij voor de entree staat vol met beteuterde gezichten die hopen een glimp van de Amerikaan op te vangen.
HET OORDEEL
Dat uiterlijk ook niet altijd alles is, bewijst deze talentvolle Amerikaan met speels gemak. Hij is gezegend met een stem die een mix lijkt tussen die van Janis Joplin en James Brown en een snufje van BB Kings gitaarspel. Marcus gaf zelf aan dat het z'n eerste optreden in Den Haag was, maar zijn tweede kan wat ons betreft niet snel genoeg komen.