“Ik weet niet echt hoe het precies ging. Ik denk dat het magie was.” Zangeres, gitariste en voornaamste liedjesschrijfster Juliette Jackson is nog steeds verbaasd dat The Big Moon zo snel zo succesvol is geworden. “Het begon eigenlijk doordat ik een hoop nummers geschreven had. Ik zocht wanhopig bandleden om die liedjes mee te spelen, en na verloop van tijd vonden we elkaar. We leerden de nummers en namen twee weken nadat we bij elkaar waren gekomen een demo op. Nadat we ‘m online hadden gezet werd het internet gek. We zouden niets zijn zonder het internet. Mensen die schrijven over muziek, mensen die het delen, mensen die op like klikken; iedereen leek het leuk te vinden. Dat is cool, maar ook verrassend. Ik ben nog steeds verrast als mensen zeggen dat ze The Big Moon leuk vinden. Dan zeg ik wow, echt?”
Crossing Border 2016: The Big Moon
“Ik denk dat het magie was”
Het verhaal van The Big Moon uit Londen begint met Juliette Jackson die een band wil beginnen. Via Facebook vindt ze Soph Nathan, Celia Archer and Fern Ford. De band is compleet. Niet alleen kunnen ze het uitstekend met elkaar vinden, ze houden ook nog eens allemaal van aanstekelijke nummers met flinke gitaren. De eerste demo verspreidt zich als een olievlek over het internet en hun populariteit explodeert. The Big Moon besluit ook om buiten de landsgrenzen een kijkje te nemen. Reden genoeg voor Crossing Border om de band te boeken, zodat ook het Haagse publiek kan genieten van de pakkende indie van de dames. En reden genoeg voor ons om de telefoon te pakken voor een gezellig gesprek met Juliette.
En niet alleen het internet was onder de indruk van de muziek van de dames. Ook platenmaatschappijen buitelden over elkaar heen om The Big Moon aan hun stal toe te voegen. “Er was een week waarin al onze etentjes betaald werden, wat erg fijn was. Uiteindelijk tekenden we bij Fiction. Daar zitten hele goede bands bij als Tame Impala en The Maccabees, die nu helaas uit elkaar zijn. Het is heel klein, maar de mensen daar zijn heel leuk. De directeur heet Jim en is een soort reus met veel haar, ringen en een motor. Toen ik hem ontmoette dacht ik: ja! Ik wil bij zijn label tekenen.”
Een band met daarin vier vrouwen krijgt soms al gauw het label, of stigma, ‘girl band’. Daar heeft Juliette weinig boodschap aan. “Ik vind het niet vervelend als mensen ons een girl band noemen. Ik begrijp dat mensen dat zeggen. Ik bedoel, als er een band was waarin iedereen paars haar heeft, zou ik zeggen: hee, dat is die band met mensen met paars haar. Dan zouden mensen zeggen ‘ja, die ken ik’. Ik denk dat het nu minder ongewoon is dat er bands met alleen maar vrouwen zijn. Ik heb niet het gevoel dat we erdoor gedefinieerd worden. Natuurlijk zijn we allemaal vrouwen, daar kan ik weinig aan doen. Het boeit me niet eigenlijk. Mensen mogen ons noemen wat ze willen. We zijn een band. We spelen muziek. We zijn ook vrouwen. No big deal.”
Natuurlijk is de muziek erg belangrijk voor de band, maar dat neemt niet weg dat The Big Moon erg veel plezier beleeft aan het maken van videoclips. “We vinden het geweldig om clips te maken. Zo voelen we ons popsterren.” De clips getuigen in ieder geval van een goed gevoel voor humor en een flinke dosis creativiteit. “We werken met een fantastische regisseur, Louis Bhose, een vriend van ons. Hij bedenkt dingen die cool zijn, niets kosten en leuk zijn om te doen. Voor ‘Nothing Without You’ hadden we bijvoorbeeld een hele choreografie met een lint bedacht, net als de Spice Girls. We hebben geleerd hoe we de linten moesten gebruiken, wat eerlijk gezegd niet heel moeilijk is, en hebben het in één take opgenomen. Ik zou iedereen willen aanraden om een keer met zo’n lint aan de slag te gaan. Het is heel leuk en het lijkt alsof je een hele goede danser bent.”
Ook de video voor ‘Cupid’ springt in het oog. In deze clip worden de bandleden met van alles bekogeld. “Onze vrienden stonden voor ons met supersoakers met verf, waterballonnen, emmers bloem en confetti, klaar om het te gooien. Wij stonden daar maar, geen idee hoe het zou voelen, en we hadden één kans om het goed te krijgen. Als alles eenmaal vies was konden we niet opnieuw beginnen. Het was zo’n rommel. Het kostte drie uur om op te ruimen, en daarna moesten we met de bus terug naar huis met verf in ons haar omdat er geen douche was.”
Terug naar de muziek. De vraag is natuurlijk waarom de bezoeker van Crossing Border naar The Big Moon moet komen kijken. “Live spelen is waar het om draait. Je kan zoveel muziek luisteren als je wilt, maar als je een band live ziet is het een uniek evenement. Je kan dansen en zijn met mensen die dezelfde muziek als jij leuk vinden en op en neer springen en jouw haar losgooien. Als je ons komt zien kan je dat allemaal doen.”
Wie Crossing Border zegt, zegt literatuur, dus we vragen Juliette ook of ze graag leest. ”Een van mijn favoriete schrijvers is Kurt Vonnegut. Ik hou van zijn stijl, rare karakters en vreemde werelden. Zijn schrijfstijl lijkt lief en onschuldig maar het is altijd erg lyrisch. Ik vind hem briljant. Maar ik lees ook andere boeken. We touren nu en ik lees een boek dat mijn vriend mij gegeven heeft. Het is van J.J. Abrams, van Lost, en heet ‘S’. Het is zo raar. Een boek dat lijkt op de bijbel. Het is een nep oud boek met voetnoten in pen, en dingen die tussen de pagina’s zitten zoals een servetje met een kaart en oude ansichtkaarten. Het is een soort van moordmysterie en er zitten verborgen boodschappen in enzo. Erg leuk.”
Dankzij haar vriend is Juliette regelmatig in Nederland te vinden. “Ik heb hem ontmoet in Groot Brittannië. We waren op het End of the Road festival in Dorset, en we hadden allebei al wat op. We liepen door het bos en kenden elkaar niet, geen gezamenlijke vrienden ofzo. We liepen langs elkaar, keken elkaar aan en zonder wat te zeggen begonnen we te zoenen. Mijn vrienden dachten ‘wtf’ en trokken me weg. Een paar uur later zag ik hem weer, stelden we ons netjes aan elkaar voor en bleek het de liefde van mijn leven te zijn. Inmiddels zijn we twee jaar samen. Hij woont in Rotterdam en we zien elkaar regelmatig in de UK of Nederland. We spelen tijdens optredens ook Beautiful Stranger van Madonna, want hij is mijn beautiful stranger.”
De komende maanden gaat The Big Moon veel toeren, onder andere naar de Verenigde Staten. Verder heeft de band een album opgenomen dat ergens volgend jaar moet uitkomen. “Ik hoop dat mensen het goed vinden en in hun hart sluiten en ervan houden zoals wij ervan houden en zoals ik van sommige albums hield. Ik hoop dat mensen mee kunnen zingen en het in de auto luisteren en dat we nog veel meer kunnen shows doen en lawaai maken en gek doen.”
The Big Moon speelt tijdens Crossing Border op zaterdag 5 november om 22:45 uur in de Zwarte Ruiter.