Schollenpop begint traditiegetrouw rustig. Met zowel op het hoofdpodium als talent stage een keur aan jong talent. Klein (letterlijk en figuurlijk) hoogtepunt is Milou Huijgen. Doe het haar maar eens als achtjarige op een groot podium in je eentje breekbare liedjes zingen. Milou heeft Dinaira Scheffers (AAPNOOTMIES) als zanglerares en dat hoor je terug in de teksten. Schollenpop wordt volledig gerund door vrijwilligers die gehuld zijn in de iconische rode Schollenpopshirtjes. Op dit moment overstemmen de rode shirtjes het toegestroomde publiek nog. Tal van shirtjes bij de wc, een kluit shirtjes bij de ingang en tig shirtjes achter de bar.
Schollenpop 2016, de jubileum editie
Twintig jaar typisch Schollenpop
Blote voetjes in het zand, de zon brandt je nekharen weg, de kartonnen biertrayen vliegen je om de oren en een willekeurige artiest verkondigt liefde en prijst de zonsondergang: welkom op Schollenpop. Het festival op het Zuiderstrand viert dit jaar haar twintigste editie met acts als Son Mieux, Pat Smith, Danko Jones en Memphis Maniacs. Na twintig jaar is Schollenpop uitgegroeid tot een groot festival met drie podia maar nog steeds met die typische Schollenpop-momentjes. Wat zijn de momenten dat Schollenpop ècht Schollenpop is?
Sinds vorig jaar heeft Schollenpop een derde podium, speciaal voor metal en gerelateerde genres. Beuken dus. Het succes van vorig jaar wordt dit jaar doorgezet. De hele dag staat er een trouwe massa aan (metal)fans voor het podium. Het Haagse Warborn Waste maakt een enorme indruk met snoeiharde maar toch frisse death metal (alhoewel, fris is niet helemaal de juiste bewoording). Later op de dag is er veel lof voor Icarius die gelukkig hun tweede zanger teruggevonden hebben (we misten hem op Submarine Festival) en dus in volle oorlogsterkte voor een vroeg hoogtepunt kunnen zorgen.
Op het hoofdpodium gaat het ‘echte’ programma pas van start met Junkie and the Halo, de female fronted powerrock mag rekenen op aardig wat publiek. De liedjes moeten elkaar eigenlijk wat sneller opvolgen. De vaart zit er niet in, of zoals een echte Schol waarschijnlijk zou zeggen: minder lullen. Op het Locals and Talent Sage staat Seed of Ayawaska klaar, in vol ornaat, met jurk en masker op. De Seeds lijken het alternatieve steeds meer te omarmen, muzikaal is de band op ontdekkingstocht. Het is alleen een dunne lijn waarop gebalanceerd moet worden, de drang om ‘anders’ te zijn kan snel doorslaan.
Voor bands op Schollenpop is het altijd even doorbijten. Negentig procent van het publiek zit op kleedjes in het zand. Kinderen rennen overal doorheen en schoppen zand in duurbetaalde biertjes. Een peuter neemt eet hap zand tot afschuw van zijn moeder en vlak voor het podium wordt een jongetje begraven door zijn vriendjes. Een beschonken pensioengerechtigde balanceert op onmogelijke wijze negen biertjes in twee handen (met sigaret in de mond). En dan staat er aan de zijkant van het podium ook nog één of andere zwever bellen te blazen. En dat op het andere podium altijd een band staat te soundchecken terwijl jij staat te spelen draagt ook niet echt bij aan de concentratie. Doorbijten dus.
Na Junkie and the Halo is het hoofdpodium terrein voor de ideale schoonzonen van The Brahms. Bubbeltjesplastic-pop, zo braaf. Het nummer Golden is wel de zonnige knaller die een festival als Schollenpop verdient. Na The Brahms wordt het publiek door de presentatrices het publiek naar het andere podium gebonjourd Ook typisch Schollenpop. De show van Son Mieux wordt op het eind getergd door technische problemen maar het optreden laat wel horen dat de sound van de band grootser en meeslepender is geworden de afgelopen tijd.
Na Son Mieux staan de Scheveningse legendes van Suburbs op het podium. De band, met frontman Arie Spaans (die zich met 13 optredens op Schollenpop recordhouder mag noemen), begint de set met nieuw werk maar belandt uiteindelijk bij een greatest hits show. Emmaly Brown (gehuld in Scheveningse vlag) en Jeffrey Taal doen een aantal liedjes mee. Forever en Rollercoaster zijn in principe allebei potentieel kandidaat voor een Scheveningse volkslied.
De sound van Pat Smith (in tegenstelling tot die van Son Mieux) lijkt juist veel ingetogener tegenwoordig. De maniakale Pirate-rave heeft plaats gemaakt voor een live drummer (Koen Herfst) en bedeesde liefde. Liefde is overigens de boodschap die zowel Son Mieux, Pat Smith en Sue the Night meerdere malen verkondigen. Misschien roept de zeelucht deze romantiek op.
Als de zon langzaam in de – vandaag prachtig blauwe – zee zakt (wat Schollenpop direct de mooiste festivallocatie van het land maakt) volgt het aantal ‘grote namen’ op de twee podia elkaar in hoog tempo op. Dansen in het zand is niet gemakkelijk maar springen is al helemaal onmogelijk. Dus als acts het volk opdragen om te springen begint het publiek wat ongemakkelijk op en neer te deinen, als de zee bij windkracht zes. Goed voor de kuitjes, maar flink dansen is er dus niet bij, wat Schollenpop dus af en toe een beetje tam doet overkomen.
De metalfans van de overkant komen massaal op bezoek bij het hoofdpodium als Textures klaar staat. De Leidse band geeft een stevige show. Voor sommige is de show misschien zelfs iets te stevig. Voor hen is het nu de perfecte tijd om een Scholletje te halen. Maar als Textures al te stevig is dan is de ‘grootste’ naam op het affiche vandaag helemaal lastig te verorberen. Danko Jones zet een dijk (of duin) van een show neer. Halverwege de show krijgt hij het even aan de stok met een overenthousiaste fan. Niemand vertelt Jones dat hij door moet spelen, oftewel “nobody tells Danko Jones what to do, Danko Jones does what he damn well pleases.” Als we het maar weten. De zon zakt nu echt de zee in en de lichtshow die nu goed zichtbaar is maakt het plaatje compleet. Schollenpop stijgt even boven zichzelf uit.
De laatste band op het Locals- and Talentstage is Sven Hammond. Vlak voor dat hij opkomt is er nog tijd voor een speech van wethouder Joris Wijsmuller (Cultuur). In een bondig praatje prijst hij de Zes van Schollenpop (de organisatoren sinds het eerste uur) voor hun passie en harde werk. Zolang de passie en de muziek blijft bestaan kan Schollenpop nog twintig jaar door volgens hem. Als dan ook nog kinderen van de mannen het podium opkomen is de cirkel rond, de opvolgers staan klaar. Sven Hammond zorgt hierna voor het muzikale hoogtepunt van het festival, de band orgelt en funkt alle mensen van hun kleedjes. En ja hoor, daar zijn ze: de biertrayen suizen als scherpe frisbees de lucht door. Typisch Schollenpop.
Afsluiter van Schollenpop– na een bizar intermezzo met goochelaar – is Memphis Maniacs, een veredelde coverband. De band knutselt verschillende bekende liedjes in elkaar tot mash ups. Meezingen, meehakken, meeklappen en meedansen geblazen. Zelfs de grootste zuurpruim kan het niet laten om te glimlachen. Maniakaal wordt gedanst op een bizarre mix van Happy, Freestyler, My Sharona en Amadeus. Als de Maniacs klaar zijn krijgen we als klap op de vuurpijl vuurwerk voorgeschoteld en loopt een geslaagde festival dag ten einde.
Het zijn de terugkerende dingen die Schollenpop Schollenpop maken, geen overdonderende line up, geen hippe foodtrucks, geen massale lichtshows maar zand, zee, liefde, vis, bellenblaas en in rode crew t-shirtsjes gehulde vrijwilligers die vol passie zichzelf en de bezoekers een feest bezorgen.