Posies brengen het Paard in ninetiessferen

Tweeëntwintig nummers en een hoop fluimen

Tekst: Koen Kleiberg | Foto's: Stephan Kaffa ,

Het Amerikaanse alternatieve rock/powerpopduo The Posies is misschien wel de belangrijkste jarennegentigband die destijds nèt niet is doorgebroken. Desondanks hebben Jon Auer en Ken Stringfellow sinds hun samenkomen in 1986 nu al zeven goed ontvangen platen uitgebracht, waarvan ‘Frosting on the Beater’ uit 1993 als de bekendste en succesvolste te boek staat. Vandaag verschijnt het achtste album ‘Solid States’ en gisteren waren The Posies ter ondersteuning van dat album te vinden in de kleine zaal van het Paard van Troje.

Terwijl het Rotterdamse Black Horse Society de avond opent, stroomt de zaal al goed vol. De sfeer zit er goed in: The Posies zijn een graag geziene band in Nederland. Zo stond de band anderhalf jaar geleden nog op Waterpop en was zanger/gitarist Jon Auer vorige maand nog solo te zien in het Haags Pop Centrum.

Na een half uurtje keurige indie van de eerdergenoemde zwartepaardenclub is het tijd voor het andere voorprogramma, de Haagse trots Cooper. Niet bepaald een band die je snel in het voorprogramma van The Posies zou verwachten, maar het punktrio staat er toch echt. Frontman René van der Zee weet dat ook: “We zijn dan misschien wel punk, maar The Posies hebben ons wel geleerd liedjes te schrijven.” En dat hoor je. De snelle, vrolijke maar bovenal melodieuze liedjes volgen elkaar in rap tempo op en kunnen op veel goedkeurende jaknikken uit het publiek rekenen.

Iets voor tienen is het dan echt tijd voor de act waar iedereen op heeft zitten wachten en betreden de heren zangers/gitaristen Jon Auer en Ken Stringfellow het podium, gevolgd door de nieuwe drummer Frankie Siragusa. En daar blijft het ook bij: een bassist en toetsenist zijn in geen velden of wegen te bekennen. De bas- en keyboardpartijen komen vrijwel volledig uit een MacBook, met uitzondering van de nummers waarbij Stringfellow zijn gitaar aan de kant zet en de toetsen voor zijn rekening neemt. Dat is op zich best jammer: niet alleen ontbreekt er visueel iets op het podium, ook zijn de partijen veel minder goed hoorbaar en verdwijnen ze in de mix.

Maar afijn, het gaat hier om de muziek. En die is goed! Voor wie de naam The Posies niets zegt: denk aan een mix van de alternative rock van Weezer en R.E.M. en het scherpe randje van Nirvana en je komt een heel eind. De band speelt vanavond een gevarieerde setlist met songs uit de hele loopbaan. Hitje ‘Dream All Day’ komt al vroeg in de set voorbij en zorgt voor een goede sfeer, maar ook nummers van het nieuwe album als ‘Squirrel vs. Snake’ worden goed ontvangen. De consistente kwaliteit van de nummers, die nergens ook maar enigszins verouderd aanvoelen, vormt een mooie rode draad door het optreden.

De zang is niet altijd even zuiver en ook qua gitaarspel worden er af en toe wat foutjes gemaakt, maar de energie van de beide heren maakt veel goed. Vooral Stringfellow stuitert over het podium, waarbij hij om de een of andere reden niet zo goed zijn speeksel in zijn mond kan houden. Gelukkig staat bandgenoot Auer op een veilige afstand.

Anderhalf uur en maar liefst achttien nummers later komt er met hit ‘Solar Sister’ dan toch echt een einde aan de show. Ook tijdens de toegift is The Posies niet gierig: het publiek krijgt maar liefst vier extra nummers, waaronder hits ‘Radiance’ en ‘Everybody Is a Fucking Liar’. The Posies mogen dan de jongsten niet meer zijn, qua energie zit het nog wel snor. Neem daarbij een stapel onverslijtbare liedjes en je hebt de juiste ingrediënten voor een mooie avond zoals het Paard die vanavond voorgeschoteld kreeg.