Voordat de mannen van Mutt Dog County überhaupt begonnen zijn, joelt het publiek vooraan al dolenthousiast. Het volume knalt vol open en Mutt Dog County is los. De spierwitte gympies van leadzanger Steve steken bleek af tegen de vuige hardrock die de band maakt. De muziek vraagt om stoere blikken (en poses), maar wanneer een bekende wordt gespot doorbreekt een oprechte grijns en wordt er onbevangen gezwaaid. De songs en podiumpresentatie van Mutt Dog County bevatten een hoge dosis energie. De set mist echter dynamiek, waardoor alles wat aan de vlakte blijft. Door het gemis aan dynamiek vallen de vele foutjes en tempoverschillen snel op. De stem van de zanger - daar zijn we weer - is nog te vaak onzuiver, en in de nieuwe single ‘Homegrown’ slaat hij toch echt dé uithaal over. Dat is natuurlijk geen ramp, maar voor datgene wat Mutt Dog County uit wil stralen rammelt er nog net iets te veel. De band wil nog een toegift spelen maar de stagemanager denkt daar anders over. De confetti uit het publiek komt dus te laat. Een anticlimax van een veelbelovend maar vlak optreden, van een act met de juiste attitude maar ook een band die nog wat kilometers moet maken. Parkpop 2017? Mainstage? (EP/JG)
Parkpop 2015: Haags Podium
Poses, Vlad zijn bierbuik en een confettikanon op het spannendste podium van Parkpop
Het Haags Podium is in een aantal jaar uitgegroeid tot het spannendste podium van Parkpop. Dit jaar was het weer raak, met een diverse programmering van grotere en kleinere namen. Lukte het die grote namen (PollyAnna, Playground Zer0) om hun status te verzilveren? Konden de kleinere namen (Dandana, The Machete Nightclub) opboksen tegen Fransje op het hoofdpodium? Lees het in dit verslag.
Na onder andere Noorderslag en Pinkpop staat de Dordtse (maar in Den Haag wonende) singer-songwriter PollyAnna vandaag op het Haags Podium van Parkpop. Met een limoengroen gewaad en bijpassende nagels kan ze niet anders dan de aandacht trekken. Begeleid door een toetsenist, drummer en gitarist klinken de nummers van de charmante singer-songwriter vrij stevig en rockend, maar alles behalve soepel. De eerste paar nummers staat de zang veel te zacht, waardoor PollyAnna slecht te verstaan is en de intentie van haar teksten niet overkomt. Er blijken wat problemen te zijn met de monitoren en kabels die in de knoop liggen, wat verklaart dat zowel de instrumenten als zang niet altijd zuiver klinken. Jammer, want de veelal optimistische break-up songs zijn best catchy. Tegen het einde van het optreden lijken de geluidsproblemen te zijn verholpen en staat PollyAnna wat zelfverzekerder op het podium. Ze sluit af met haar singles 'I will never sing the blues again' en 'Indigo', die samen met 'Australia' de sterkste nummers zijn dankzij goede refreinen. Het maakt het rommelige begin enigszins goed. Toch blijft het geheel wat degelijk en ontbreekt het aan overtuiging. (EP)
Hoewel de meeste acts op de grote twee Parkpop-podia (inter)nationaal bekend en lekker toegankelijk zijn, hoeven die op het kleinere Haags Podium zich niet aan die regel te houden. The Howl Ensemble uit Den Haag is dan waarschijnlijk ook een van de gewaagdste acts. De experimentele noiserock, met hoorbare metal- en mathrock-invloeden, vergt aandacht en concentratie, zowel van band als publiek. Dat nietsvermoedende publiek heeft ongetwijfeld moeite om mee te zingen: niet alleen door de ontoegankelijkheid van de muziek, maar vooral omdat de band volledig instrumentaal speelt. Voor de liefhebber is The Howl Ensemble echter misschien wel het hoogtepunt van de dag. Het is prachtig om te merken hoe de band je - door het gebruik van onder andere ongebruikelijke maatsoorten - even op het verkeerde been zet, waarna je vanzelf gedwongen wordt te luisteren. The Howl Ensemble weet met zijn lange, uitgesponnen maar zeer strak gespeelde nummers het publiek te intrigeren en een ervaring neer te zetten waar sommige acts op de hoofdpodia alleen maar van kunnen dromen. (KK)
De tweemansformatie Tears & Marble, bestaande uit multitalenten Bella Hay en Cris Kühlen, timmert al sinds 2013 flink aan de weg. Niet alleen in de Haagse muziekscene, maar ook ver daarbuiten maken ze naam. Zo was het duo onlangs nog te zien op het festival The Great Escape in Brighton, Engeland. Vandaag speelt deze mysterieus klinkende electronische dreampopband een thuiswedstrijd op het Haags Podium op Parkpop. In een korte set van een halfuur laat het tweetal zien wat het in huis heeft. Met een dromerige blik in haar ogen zet Hay het nummer ‘Ashes’ in en haar bijzondere stemgeluid weerklinkt over het veld. Bij nummers als ‘We don’t like you’ en Haddaway-cover ‘What is love’ laat het publiek zich meeslepen naar hogere sferen en droomt midden in het Zuiderpark zomaar even weg. Kühlen beschikt over uitstekende dj-skills en neemt daarnaast ook een stuk zang voor zijn rekening. De twee voelen en vullen elkaar perfect aan en gaan helemaal op in hun muziek. Hierdoor is er weinig ruimte voor interactie met het publiek, maar dat mag de pret niet drukken. Al met al de ultieme lazy Sunday afternoon. (EN)
Dandana presenteerde zijn debuutalbum 'Third World Nightclub' op twee mei tijdens Rewire Festival en maakt psychedelische 70's Afro elektro. Zo vaak hoor je niet van deze speciale combinatie in de muziek en ook de bandleden zouden op het eerste gezicht niet bij elkaar passen. De een staat er op zijn synthesizer met een surfermutsje en de ander bespeelt drie kleine bongo's in een Afrikaans kleed. Maar soms komen uit de meest onwaarschijnlijke combinaties de meest verrassende dingen. Dandana is een fijne afwisseling van de simpele knuffelbeer die op het Parpop Podium staat, genaamd Frans Bauer. En meteen ook totaal het tegenovergestelde. Met een paar spetters uit de lucht, is het publiek niet weg te jagen. In tegendeel zelfs, want langzaam vult de ruimte voor het podium. Dandana is geen band waar je helemaal los op moet gaan. De meesten staan gewoon stil, terwijl anderen zich langzaam heen en weer bewegen, op een haast hypnotiserende, seksuele wijze. (TB)
Wie Playground Zer0 zegt, zegt dance, techno en underground in één of ander donker hol waar niemand kan zien hoe erg je nou daadwerkelijk uit je naad bent. En vooral dat laatste is van cruciaal belang bij deze band. Niet dat iedereen aan de pillen zit of twee dozijn bier op heeft, nee, zelfs als je nuchter bent voegt het donker iets toe aan de muziek. Maar Playground Zer0 staat vandaag om zeven uur op klaarlichte dag te spelen (Parkpop is al af gelopen als het donker wordt). Dus is het alleen maar knap dat de act zelfs in deze omstandigheden één van de beste optredens van de dag neer te zet. Het is dan ook muziek waar je niet stil op kan blijven staan en zelfs een man op leeftijd staat met zijn rollator rustig mee te bewegen. Vooral de keytar die tegen het eind van het optreden het podium op wordt gehaald, krijgt veel positief gejoel. "We hadden niet veel budget meer maar we hebben toch een danser in kunnen huren." Eerst verschijnt een bierbuik, dan pas het hoofd van Vlad Djunkzer die in de video Sean van Playground Zer0 speelt (laat Vlad voor zijn eigen gezondheid voortaan misschien maar thuis). Er wordt een heuse moshpit gecreëerd, en weer wordt duidelijk dat Playground Zer0 weet hoe je het publiek in moet pakken. (TB)
Is het een pelikaan? Is het een flamingo? Nee, het is de zanger van The Machete Nightclub, Vincent van Tongeren. Hij is bijna niet als mens te herkennen met zijn flamboyante bewegingen en vogelachtig gekraai. Het zou ook niet raar zijn als hij in het dagelijks leven in de dierentuin leeft. So far de aller eerste impressie van de vervangende band van Rosie (de drummer hiervan had een schedel fractuur opgelopen). The Machete Nightclub is nog jong vergeleken met sommige andere bands maar de psychedelische rock staat als een huis. Waarschijnlijk ook omdat de band bestaat uit hele ervaren muzikanten. Zo speelt Marcel Veenendaal van DI-RECT drums en doet Tom Giles (ex-Kern Koppen) ook mee. Om Veenendaal op de drum te zien is nog wat onwennig (maar niet minder leuk). Hij zit er soms een beetje houterig bij maar heeft nog steeds zijn uitstraling van een frontman. Dat neemt niet weg dat het optreden onwijs goed is. The Machete Nightclub is een extra psychedelische versie van The Doors, de heupbewegingen van Iggy Pop, een theelepeltje van De Staat en iets te veel gekkigheid (maar gek is goed). En er was een confettikanon. (TB)