Tourverslag: Tarzan's My Daddy in Engeland

Over optreden bij 5 ℃ en heroïneverslaafde stadjes

Suzanne Jalink en Nienke Kollias ,

Met je band op tour in het buitenland, het is niet voor iedereen weggelegd. Lange autoritten, weinig slapen en hectische tourschema's: je moet het maar aankunnen. Gelukkig zijn de heldhaftige Haagse bandjes de wereld nog niet uit en was het vorige week indierockduo Tarzan's My Daddy dat de oversteek maakte naar het land van de Beatles, voetbal en fish & chips. Hoe verging het de dames 'across the pond'? Voor 3voor12 Den Haag hielden ze een tourverslag bij.

Het is donderdagavond. We komen aan in Warrington, een typisch Engels dorpje in het noorden van Engeland. De paars-harige eigenaresse zit buiten een sigaret te roken en geeft ons een warm welkom. Warm eten staat voor ons klaar en we kunnen direct beginnen met opbouwen. We spelen vanavond in 'The Brewhouse', een nieuwe Engelse pub met een goede reputatie en op een mooie locatie. De supportact van vanavond komt uit Warrington en zijn twee meisjes die ons al een keer in Gelderland hebben zien spelen. Ze spelen akoestisch eigen werk.

Het is aftasten. Het Engelse publiek is wat afwachtend, maar het bier vloeit rijkelijk en men luistert met aandacht naar het akoestisch duo. Dan zijn wij aan de beurt. Vanaf moment één is het knallen! We gaan er vol in en we spelen met overgave. Het spelen gaat lekker. Toch is het tussen de nummers door een uitdaging contact te maken met het publiek. Hoewel ons Engels goed is, voelt het automatisch uiten van gevoelens in het Engels toch als een kleine barrière. Desalniettemin gaat het publiek los en na afloop zijn mensen weggeblazen. De paars-harige eigenaresse is laaiend enthousiast en zegt dat we absoluut terug moeten komen. En dat zullen we zeker doen.

Na een korte nacht gaan we door naar de tweede venue, 'The Frog' in Worksop. Bij het binnenrijden van het stadje merken we een heel andere sfeer dan in Warrington. Het is wat grimmiger en van de barman horen we dat Worksop bekend staat om twee dingen, namelijk heroïneverslaving en obesitas. Dat belooft wat! We bouwen onze set op en we leggen een goede, vettige bodem; fish & chips. De zaal staat vol met, voornamelijk, mannen. We voelen dat we iets te bewijzen hebben, maar we gaan ervoor. Net als de avond ervoor is het vanaf moment één vol erin, en dat werkt! We voelen dat de ogen op ons gericht worden en na elk nummer volgt er een luid applaus (lees: Engels geschreeuw!). Volgens mij zijn we goedgekeurd in Worksop. 

De volgende ochtend gaan we met goede moed op weg naar venue nummer drie, 'Percy's' in Whitchurch. We hebben de afgelopen dagen geluk gehad op de weg. We zijn geen enkele keer verkeerd gereden en het ging allemaal 'smooth'. Vandaag begint wat anders, we beginnen de vermoeidheid wat te voelen waardoor het meer moeite kost om aan de andere kant van de weg te rijden. Ook de juiste borden volgen blijkt een opgave... We rijden dan ook een paar keer verkeerd, maar uiteindelijk komen we op plaats van bestemming aan. 

Whitchurch voelt als thuiskomen, Percy's blijkt overdag een lunchroom en ‘s avonds wordt de plek omgebouwd tot pub. Het hangt er vol antiek en andere curiosa. We worden ontzettend warm verwelkomd door de eigenaren. Er wordt heerlijk (gezond) voor ons gekookt en we worden opgenomen in de familie. Het podium waar we vanavond spelen is buiten! Het is ongeveer vijf graden, maar gelukkig is er een 'heater' op het podium. Ondertussen horen we dat we al de hele week op de BBC Radio worden gedraaid en ook zijn er wat mensen aanwezig van dit radiostation. Dat belooft wat! We gaan er vol voor en het publiek reageert direct al verwelkomend en enthousiast. De buitenplaats stroomt langzaam vol met mensen en iedereen danst zich warm op onze festivalknaller 'Strong'. Na afloop drinken we een lading ciders en lagers en gaan we voldaan ons bed in. 

Morgen begeven we ons richting Londen voor onze laatste show. Keep y'all posted!