Vanaf de eerste ritmes van drummer Joost van Dyck en de onheilspellende geluiden die gitarist Daniel Johnston voortbrengt, bevinden we ons ergens in het zuiden van de Verenigde Staten. Daar waar met behulp van voodoo van alles gebeurt wat het daglicht niet kan verdragen, en waar op veranda's de blues wordt gespeeld. Wanneer dan ook nog zangeres Cato van Dijck het podium betreedt, is er geen weg meer terug.

Het publiek beweegt als in een trance mee met de muziek. Het ene nummer is nog niet afgelopen, of het volgende wordt alweer ingezet. Weer zo'n opzwepend ritme, weer zo'n enorme drive. De zang van Van Dijck is bezwerend en Johnston lijkt te putten uit een oneindige voorraad gitaarlicks. Soms is het alsof Tony Joe White in hem is gevaren, en soms klinkt hij alsof hij met de nodige fuzz ergens in de jaren '60 in Engeland staat te spelen. Ondertussen worden er op een stellage op het podium allerhande beelden geprojecteerd die de muziek nog verder versterken.

Pas halverwege het optreden wordt er even rust genomen met een akoestisch nummer. Het is wat rumoerig in de zaal, maar dat verstomt als Van Dijck begint te zingen. Hierna laat MY BABY nog duidelijker horen hoe veelzijdig ze eigenlijk zijn. Van het reggae-achtige 'Marching' tot de psychedelische rock van 'Uprising' en afsluiter van de reguliere set 'Seeing red', wat bijna een dancenummer genoemd kan worden. Wat al deze nummers gemeen hebben is de drive die er in zit.