Sniester 2015 - De zondag

Een lazy sunday afternoon

Marleen Stoker| Foto’s: Peter Balkema ,

Het feest verhuist vandaag naar binnen vanwege het ontzettende rukweer. Alle katerige Sniesteraars zitten-staan-dansen vandaag binnen. In de Zwarte Ruiter op de Grote Markt maakt men zich op voor de laatste dag van de tweede editie van het Haagse festival.

De laatste dag van Sniester start met Yellow Grass, een goed op elkaar ingespeelde indiefolk/americana band van niveau. De Zwarte Ruiter is vrij dunbevolkt wanneer de formatie de laatste dag van het festival aftrapt. Yellow Grass zet een dynamische show neer door goed getimede wisselingen tussen de hardere en wat kleinere nummers. Gedurende het hele optreden spat de bedrevenheid van het podium af.  

Opvallend is het zangtalent van frontvrouw Nienke Cusell, dat het geheel naar een hoger niveau tilt. Ze coveren 'How long' van The Eagles, daar lijken de bezoekers erg content mee. De uitvoering is goed, het is een soort Fleetwood Mac versie. Yellow Grass is van zichzelf ook geen vernieuwend concept, en de vergelijking met Fleetwood Mac is wellicht niet zo gek. Maar dat betekent zeker niet dat we het optreden hadden willen missen!
 
De tent loopt ondanks de huilsituatie buiten goed vol voor My Baby. De situatie binnen: een frontvrouw met een gitaar in haar handen, gewafelde haren, op blote voeten met aan het einde van haar broekspijpen een soort Indiase buikdansbelletjes. Dit belooft wat.
Cato van Dyck en haar broer Joost staan samen met Nieuw-Zeelander Daniel Johnston op het podium en blazen je uit je gympies. Een fikse delay op de mic zorg voor een hypnotiserende vibe, en dat springt over op het publiek dat direct aan het dansen slaat. Het is een smeltkroes van blues, swamp en rock - wat worden we hier blij van. Heel strak -maar toch ook "sloppy"- drumwerk door broerlief, spannende gitaarriffs verzorgd door de importgitarist. Live is My Baby echt een ervaring, de band overstijgt het album dat ze onlangs uitbrachten live dubbel en dwars. Dat ze in april trouwens ongetwijfeld heel vaak hebben gespeeld toen ze op tour waren met Seasick Steve.
 

Op het programma van de zondag staan drie zeer verschillende bands. Yellow Grass verzorgde het voorgerecht, waardoor de honger weer aangewakkerd werd. Als pittig hoofdgerecht serveerde Sniester My Baby en als toetje krijgen we Luke Winslow King voorgeschoteld. Een interessant contrast met voorgaande band, maar de naar eigen zeggen vooroorlogse blues en jazz slaan wel aan. L. W. King grijpt terug naar een tijd die allang voorbij is, en dat maakt hem nog charmanter dan hij er al uit ziet op het podium van de Zwarte Ruiter. Er is een soort kalmte neergedaald op de bezoekers van Sniester, dat rustig swingt op nummers van lang geleden.

Met Luke Winslow King als laatste van de in totaal 45 geprogrammeerde bands komt er een einde aan Sniester 2015. De regenachtige zondag viel figuurlijk in het water, maar met My Baby als hoogtepunt van de dag kunnen we dat zeker niet letterlijk nemen.