Een beetje band laat het opwarmen van het publiek over aan een support act. Vanavond is deze taak toebedeeld aan de Haagse Red Light Babies. De vier jonge heren timmeren al wat jaartjes aan de weg met hun psychedelic stoner blues rock. De trouwe schare fans vult het Paardcafé snel. Ook de vaste Red Light Babies filmcrew is van de partij en posteert zich nabij het podium. Tien over negen klinken de eerste noten en elf over negen springt al een eerste snaar van de bebaarde leadzanger/gitarist. Het eerste nummer is begonnen en het belooft een vurige rockavond te worden.

Het zal een geoefend Babies-luisteraar opvallen dat er niet is geopend met het geijkte Help, hetgeen een verrassing te noemen is. Blijkt dat de band nog meer welkome wijzigingen heeft doorgevoerd in een anders enigszins voorspelbaar geworden set. Want hoewel er door de Red Light Babies deze avond slechts één nieuw nummer ten gehore wordt gebracht, laat het haast onafgebroken en in een vernieuwde volgorde aaneen spelen van de Babies' muzikale creaties een frisse wind waaien in de set van deze support act.

Dat de riffgedreven rock van de Red Light Babies zich beperkt tot slechts een aantal akkoorden uit het muzikale spectrum betekent geenszins dat het de band ontbreekt aan muzikaliteit. Binnen de beperkingen die een standaard akkoordenontwikkeling als E G A met zich meebrengt, zoeken de bandleden muzikale verdieping. En die vinden ze ook. Afwijkende maatsoorten, het spelen met half en dubbel tempo, bas- en drumpartijen die tegen de maat in klinken, en goed uitgedachte hooks kenmerken deze gepolijste rock act.

De set wordt besloten met het door de bassist geschreven nummer Lonesome Road dat zich laat kenmerken door een aanstekelijke, transcendente riff die luidkeels door het publiek wordt meegezongen. En zoals altijd ontaardt dit laatste nummer in een fuzz- en feedbackkanonnade waar Jimi Hendrix en The Who trots op zouden zijn. Allen gestoken in matchende rode broeken, hetgeen bijdraagt aan de aanlokkelijke en toch al in de nummers aanwezige uniformiteit, leggen de heren Leenen, Wesseling, Schoelink en Vrolijk de lat hoog voor de hoofdact van vanavond.

Nu de band Garlic op zijn gat ligt door het vertrek van de zanger, klust gitarist Visker bij als ceremoniemeester. Iets wat hij verdienstelijk doet. Na zijn afkondiging van de support act, een korte pauze en een enthousiaste aankondiging van de hoofdact, beklimmen zanger/gitarist Lesley Warendorff, bassiste Josine van der Splinter en drummer Benjamin Lampe het podium om hun band te presenteren. Een deel van de bandleden is bekend van The Upstairs, maar vanavond spelen ze uitsluitend nieuwe nummers als The Black Veins. "Helemaal te gek, helemaal knallen", aldus de ceremoniemeester.

The Black Veins laten zich naar eigen zeggen inspireren door onder andere Triggerfinger en Iggy Pop. Het is duidelijk dat dit hun voorbeelden zijn, maar het vertalen van de muziek van helden naar eigen en origineel materiaal gaat de band bijzonder goed af. Een goedgevuld Paardcafé wordt geconfronteerd met een hard en knap staaltje eigentijds rockwerk. Dit power trio bewijst dat je geen zes gitaren nodig hebt om een nummer neer te zetten.

De drie bandleden hebben aantrekkelijk genoeg allen een even groot aandeel in de presentatie. Aan het vocale roer van The Black Veins staat de sympathieke en geloofwaardige zanger/gitarist Warendorff die als ware hij Graham Nash het optreden op zijn sokken doet. Gewapend met een Fender Telecaster, een trits effectpedalen en een luide stem trakteert hij het publiek op het muzikale hoofdgerecht deze avond. Bassiste Van Der Splinter ondersteunt met haar baspartijen de muziek op een passende manier en geeft de nummers daarmee de rockfeel die ze behoeven. Het geheel wordt gecompleteerd door de nimmer aflatende inzet van drummer Lampe die het boeltje strak bij elkaar houdt.

Gaande de set gaan zowel de band als het publiek meer en meer op in de muziek. Er is geopend met een aantal gewaagde nummers die een toehoorder nog aan het twijfelen hadden kunnen brengen, maar naarmate de avond vordert wordt duidelijk dat The Black Veins een hoop in hun mars hebben. Verderop in de set zitten de meer pakkende melodieën en riffs, en dat ene nodige rustige nummer, dat overigens nog steeds genoeg ruimte biedt voor een rockende gitaarsolo.

Enige finesse en dynamiek in de arrangementen zouden de nummers goeddoen, maar daar hoeft bij een debuut misschien nog niet op gerekend te worden. Uit het daverend applaus voor The Black Veins kan worden geconcludeerd dat de band ook een volgende keer weer welkom is en er dus nog voldoende tijd en gelegenheid is om de nummers aan te scherpen, te slijpen en verder te perfectioneren.

De bezieling van de bandleden spreekt aan en in het laatste nummer geven zij dan echt alles wat ze hebben. The Black Veins, een zeer aangename band om naar te kijken, laten in het Paardcafé op overtuigende wijze zien dat de Haagse muziekscene weer een goede band rijker is. Support act Red Light Babies gaven de voorzet en The Black Veins koppen hem keihard in.