Maar eerst is daar voor ons Jett Rebel. Deze jonge twintiger laat er geen gras over groeien. De mensen die hem nog niet kennen, zullen weten wie hij is na dit half uurtje in de uitverkochte grote zaal van Paard van Troje. Met ongekende bravoure speelt hij de tent plat en dan te bedenken dat Rebel slechts gewapend met een gitaar en zijn fantastische stem op de bühne verschijnt. De catchy popsongs, doordrenkt met de jaren zeventig- en tachtig-sound, brengt hij vol overtuiging. De nieuwe Prince? Of Brian Wilson? De rasentertainer smeedt alles samen tot hele fijne liedjes waarbij je voetjes spontaan beginnen te bewegen. Deze jongen gaat niet lang figureren in voorprogramma’s, zoveel is wel duidelijk.
Chef’Special smijt eclectische menukaart het Paard in
Stilstaan is geen optie, het festivalseizoen is vroegtijdig geopend
En eindelijk was die nieuwe plaat er dan. ‘Passing Through’ is het resultaat van een lange tour na het in 2011 verschenen ‘One For The Mrs.’, emotionele gebeurtenissen in de nog jonge levens van de bandleden en een tripje naar New York waar de fundamenten van het album werden gelegd. Chef’Special klinkt meer ontwikkeld en gevarieerder, maar zonder dat de band die kenmerkende funky en groovy sound heeft verloren. Op vrijdag 7 maart stond de band in Paard van Troje op het podium.
Na dit lekkere begin is het te hopen dat de hoofdact hier aan kan tippen. Gewaagd om zo’n talentvolle gast als Jett Rebel de show te laten openen. Al snel zal blijken dat deze vrees ongegrond is. Met veel geschreeuw en gejubel wordt het vijftal van Chef’Special verwelkomt. Dit is pas de eerste keer in het Paard, vertelt frontman Joshua Nolet doodleuk. Opvallend is trouwens dat de zanger geen halve zin in het Nederlands kan uitspreken. Hij verbouwt alles tot een soort mengelmoesje van Engels en Nederlands. De Haarlemse formatie knalt erin met de nummers ‘Julie’ en ‘Wash away’. Een groot doek met daarop een lepel en een vork die gekruist over elkaar liggen, vormt het decor van de avond. Daarvoor staan vier stellages met verschillende kleinere lampjes onder elkaar. Elke keer als de vijf mannen het fornuis vol openzetten en de vlam in de pan slaat, lichten ze synchroon op. En dat gebeurt dan ook met enige regelmaat.
Het is niet nodig de hitkraan van meet af aan open te draaien. De nieuwe nummers zijn over het algemeen sterk: gevarieerd, energiek, vaak leunend op een prettig in het gehoor liggend deuntje en die voortdurende groove waarmee het vijftal enkele jaren geleden al furore maakte. Meezingers ‘Still don’t know’, ‘Peculiar’ en ‘Love riot’ liggen in die lijn. Maar blijft het dan allemaal dicht bij het vertrouwde geluid van ‘One For The Mrs.’? Nee! De heren tonen aan hun horizon te verbreden en bestrijken een groter deel van het muzikale spectrum, zoals later zal klinken. Daarmee kiezen ze nog steeds niet voor één bepaalde richting, maar dat is misschien ook wel de charme van deze band.
Ze hebben die ‘gouwe ouwe’ dan weliswaar niet nodig, het is toch wel lekker als er eentje uit de speakers gepompt wordt. Na een nummertje of vijf is het dan zover. Het publiek deint mee op de klanken van ‘Airplaying’. Ook Jett Rebel mag nog een keer terugkomen. Voor even neemt hij de plek in van Nolet om zijn nummer ‘Tonight’ te vertolken. Wat een heerlijk feestje is het dan al in het Paard, ook Rebel lijkt zich prima te vermaken. We mogen wat stoom afblazen met ‘Birds’, het wat meer ingetogen nummer van de eerste plaat. Iedereen zingt luidkeels mee.
Net voordat het kwintet het podium afstapt, krijgen we nog een portie gebeuk de zaal in. De cover ‘Can’t hold us’ van Macklemore & Ryan Lewis mondt uit in een waar dub- en drum ‘n’ bass-festijn. Deze gasten zijn echt van alle markten thuis. Elke instrumentalist mag zijn moment of fame pakken door een flitsende solo de luisterende oortjes in te sturen. Als toegift volgt het rustige en prachtige ‘In your arms’, geschreven door Nolet na het overlijden van zijn vader. Deze track is precies een voorbeeld van een nieuw pad dat de band is ingeslagen. Volmondig zingen alle aanwezigen de songtekst mee, wat toch knap is aangezien dit album nog niet lang in de winkelschappen ligt. Met deze verdrietige noot kunnen we natuurlijk niet afsluiten. “Enough of that emotional shit”, roept de frontman en de heren rammen er nog een laatste keer op los.
Mogen we even bijkomen? Wat een energiebom is er op ons afgevuurd vanavond. Een deel van het publiek krijgt nog bijna de verleiding om te gaan stampen en beuken zoals je alleen bij pak en beet een concert van Limp Bizkit ziet gebeuren. Een moshpit bleef ons bespaard, maar wat ging het los. Dat het zooitje niet in elkaar is gedonderd met al dat springende volk blijft een raadsel. Een compliment is het wel voor de Haarlemmers die erin geslaagd zijn een waardige opvolger van het debuutalbum te presenteren, ‘Passing Through’ doet het live in ieder geval erg goed. Het valt te hopen dat de festivals deze zomer voorbereid zijn op de komst van dit vijftal, want heet gaat het worden op de weides.