Op het Kerkplein trapt Town of Saints het Life I Live Festival 2014 af. Met de ironie van naam en locatie die bijbelse proporties aanneemt, trotseert een handje vol mensen de teleurstellende regen om de Gronings/Finse band te zien doen wat zij duidelijk het leukst vinden, spelen. Een secret weapon, naar eigen zeggen, daar de voormalig straatmuzikanten Europa rondtouren sinds hun oprichting. En eerlijk is eerlijk, die ervaring is er van af te horen. Live zijn ze werkelijk fantastisch. Na een aantal nummers staat al een veel grotere groep mensen onder een hoge boom op het pleintje op te gaan in de indie folk klanken van het drietal die vergezeld wordt door een prima sessie bassist. Het fijne stemgeluid van de zeer sympathieke zanger/gitarist Harmen is verfrissend en gek genoeg heel herkenbaar. Terwijl het geweldige gefiedel van violiste/vocaliste Heta er voor zorgt dat je inwendig wil huppelen en hopsen. Elk nummer voelt goed en wordt zichtbaar met veel plezier en muzikaliteit ten horen gebracht. Naar mate het einde van de set in zicht komt heeft Town of Saints een klein legertje van zo'n driehonderd man voor zich gewonnen, en terecht. Met name een song over geliefde thuisbasis Groningen is erg sterk. Een ode waar iedere stad jaloers op mag zijn. (RS)
Verslag Life I Live Festival: Kerkplein
Met Town of Saints, Taymir, Moss, Baskerville en Daryll-Ann
Ook dit jaar kon het Kerkplein niet ontbreken tijdens het Life I Live Festival. Vooral Taymir zorgde voor een groot publiek op het plein. Verder waren ook Moss, Daryll-Ann, Baskerville en Town of Saints van de partij.
De regen is nog maar nauwelijks opgehouden, maar het Kerkplein staat al goed vol voor het optreden van Haagse trots Taymir. Bas Prins, Mikkie Wessels, Harrie Roelse en Quinten Meiresonne zijn nu iets meer dan een jaar bezig aan een ongekende opmars waarbij 3FM Megahit en Serious Talent en Pinkpop slechts een paar wapenfeiten zijn. Niet vreemd, want de opzwepende indierock met 60s invloeden is catchy en zit goed in elkaar. Taymir heeft er net een clubtour en verschillende festivaloptredens achter de rug en dat is terug te horen in het optreden op het Life I Live Festival. De set staat als een huis en de korte nummers volgen elkaar in rap tempo op. Ook van rustig opbouwen is geen sprake, met openingsnummer ‘She goat’ gaat de band er meteen vol in. Singles ‘All we know’ en ‘Aaaaah’ komen uiteraard ook voorbij en ook gitarist Mikkie neemt nog een keer de leadvocals voor zijn rekening. Tijdens ‘Won’t you say’, “ons aller dansbaarste liedje”, verschijnt Timo Prins (inderdaad, broertje van) op het podium met een koebel om even gezellig mee te tikken. De 45 minuten zijn om voor je het weet en Taymir laat zien klaar te zijn voor Pinkpop. (RvdH)
Als je Moss thuis opzet kan het als je even niet goed oplet zomaar langs je heen gaan. Zo verging het de Amsterdamse band ook een beetje met 'The Long Way Back', het debuut uit 2007. Opvolgers 'Never Be Scared / Don’t Be A Hero' (2009) en 'Ornaments' (2011) brachten de band de status die het verdiende. Het meest recente album 'We Both Know The Rest Is Noise' laat ook vanavond zien dat we niet meer om Moss heen kunnen. Met dat album verruilde de band de soms wat intieme inslag voor een dwingende en krachtigere toon. De noodzaak wordt pas echt duidelijk in nummers als 'New shape' en 'Reset'. De diepe bass en het elektronische randje doen denken aan de zuiderburen van Goose, zo stuwt de band het Kerkplein bij elkaar. Des te jammer dat Moss eindigt met het rustigere 'Bruised', want de opgebouwde energie dooft nu meteen uit. Alsof je boze buurman ineens de stekker uit je boombox trekt terwijl je nog diep in je dubstepmoment zit. Niet echt een waardige afsluiter, maar dat mag de pret van dit uitstekende optreden eigenlijk niet drukken. (JL)
Baskerville is wat verwarrend voor de ongeschoolde luisteraar. Want, uit wie bestaat Baskerville nou eigenlijk? De zanger en zangeres lopen het podium op en af en soms is er een muzikaal intermezzo (lees: keiharde rave) van een aantal liedjes. Baskerville is Bart Possemis en Thijs van der Klugt, respectievelijk de toetsenist en de bassist. Live worden zij vanavond bijgestaan door zangeres, en Haagse trots, Linda van Leeuwen, zanger Alex Krottje en drummer Ben Bakker. En voor wie die verwarring dan laat varen en zich overgeeft aan de keiharde dansbare electrorock wordt rijkelijk beloond. Baskerville is een festivalband voor laat op de avond, of diep in de nacht. Vooraan in het publiek wordt er heftig gedanst en dat is ook precies waar de muziek van Baskerville voor bedoeld is. Lekker gaan, keihard dansen. Of daar nou behoefte aan is achteraan in het publiek maakt niet zo veel uit. Of dat het geluid op het Kerkplein bij vlagen niet om aan te horen is, ook niet. Baskerville is in elk geval op alle vlakken solide. (JG)
Daryll-Ann is voor ondergetekende een lastig recenseerbare act. Er werd nog met Lego gespeeld toen deze band haar glorietijd beleefde. De comeback van Daryll-Ann is dus lastig in context te plaatsen. Vanwaar alle ophef? Puur op het optreden op Live i Life afgaande zit het dik in orde, de band speelt uitstekend op gitaargeoriënteerde popliedjes met sterke samenzang en er straalt een plezier van het podium af waar menig brits bandje met broertjes jaloers op moet zijn. Met de juiste connecties zou de band tegenwoordig ook furore hebben gemaakt, maar waarom op het Life I Live Festival als headliner? Het Kerkplein is halfvol maar vooraan staat een dikke rij met oudere mannen uit hun dak te gaan op de muziek van Daryll-Ann. De weemoed spat er van af. Er zit niets anders op dan de mannen te vragen om hun mening, wat maakt dit optreden zo speciaal? “Je had er bij moeten zijn, het had alles! Rauw, 60s in de jaren negentig. Deze band was zo belangrijk voor Nederland, we deden er weer toe op muziekgebied. Ik was er bij toen de boel ineens stopte in 2004. Ik stond voor die dichte deur bij het Paard. Deze band was voor ons een periode in ons leven, en nu staan ze hier weer. En hoe?!”. Zegt Ronald Church (51). Iets verderop staat Steven Voogd (26), “Ik ken de band van naam, houd van de stijl maar Moss is toch iets verder dan dit. Het klinkt wat stoffig en gedateerd”. Het optreden van Daryll-Ann was dus erg sterk, maar vooral voor zij die er ‘toen bij waren’ was het echt speciaal. (JG)