Daar staat hij. Nette haren, overhemd, gilet en een gitaar. Tim Akkerman vormt in zijn uppie het voorprogramma. Hij neemt ons mee in zijn wereldje, een semi-akoestisch wereldje met Tim zonder zijn bandleden. Het doet lichtjes denken aan Mumford & Sons, niet in de laatste plaats door de manier waarop hij zingt. Met emotie, maar absoluut niet teruggetrokken of zacht. Overtuigend. In het laatste nummer krijgt hij iedereen zover om ook even mee te zingen. Een sterk optreden van een klein half uur dat zeker uitnodigt nog eens te gaan luisteren.
Pete Murray blaast debuutalbum nieuw leven in
Paard van Troje in extase tijdens jubileumtour
Tien jaar na het oorverdovende succes van zijn debuutalbum maakt Australische singer-songwriter Pete Murray een ereronde met zijn 10 Year Anniversary Feeler Tour. Op maandag 16 juni mochten de fans uit Den Haag en omstreken in de grote zaal van Paard van Troje de kaarsjes uitblazen en meegenieten.
Dan is het wachten op de grote man. Groot, ja. Pete Murray, voormalig rugbyspeler, heeft nog steeds het fysiek van een sportman en dat laat hij ook zien op deze maandagavond. Paard is niet uitverkocht maar goed gevuld met veel échte fans. Het publiek begint te joelen zodra ze een glimp van hem opvangt. Pete begint met spelen en krijgt iedereen meteen mee. Zoals verwacht komen er veel nummers van succesalbum ‘Feeler’ voorbij. Het album, dat de Australische singer-songwriter tot nu al zes keer platina en twaalf(!) awards heeft opgeleverd, zorgt ook hier voor een uitzinnige zaal. Voor het tienjarig jubileum heeft Murray een speciale editie opgenomen die deze tour als warme broodjes over de toonbank is gegaan. “Helaas heb ik er nog maar een paar exemplaren te koop voor de liefhebber”, verontschuldigt Murray zich tussendoor.
Het is duidelijk dat het publiek na ‘Feeler’ de liedjessmid zijn blijven volgen. Ook van vervolgalbums ‘See The Sun’, ‘Summer At Eureka’ en ‘Blue Sky Blue’ komen genoeg parels voorbij die mee worden gezongen en meegejoeld. Hoewel Murray geen krachtige manier van zingen heeft, is zijn zwoele stemgeluid kenmerkend en steady en klinkt hij precies zoals verwacht. Een sterk optreden zonder verrassingen. Murray heeft een stevige band om zich heen verzameld dat hij ook ruim de aandacht geeft. Op hun beurt geven de bandleden de nodige support door tussen de nummers door muzikale intermezzo’s te brengen die Murray de ruimte bieden van gitaar te wisselen en deze te stemmen. Het grappige is dat deze intermezzo’s niet echt passen bij Murrays repertoire maar een funky feel hebben. Dat mag de pret echter niet drukken en de uitspattingen van vooral de bassist en drummer worden gewaardeerd door het blije publiek. De nogal timide gitarist en toetsenist, die pas voor de tweede keer meespeelt, zijn weer van een ander kaliber. Vanaf de achtergrond leveren zij een enorme muzikale bijdrage en laten Murray in de spotlight staan.
Gedurende het optreden blikt Murray terug naar eerdere optredens, kaart hij grappend de komende voetbalwedstrijd aan en vertelt hij ook het verhaal achter ‘Ten ft tall’, over de overleden vrouw van zijn vriend, die terug beloofde te keren als vlinder. Aan het einde van dit gevoelige nummer is het zeker; Murray heeft een vaste schare fans in Den Haag, die hij voorlopig nog wel even vasthoudt. Na afloop blijft het publiek dan ook zo hard gillen dat hij nog terugkomt voor een lange toegift. Na een dik kwartier wuift hij het publiek dan écht gedag. Dat kan nu dik tevreden gaan slapen.