Paul Weller dompelt je onder in nostalgie

“That’s entertainment”

Jorgen van de Burgt | Foto’s: Danijel Mihajlovic ,

Het is warm buiten en de zomer is eindelijk begonnen. Binnen speelt Paul Weller (The Jam, The Style Council) op vrijdag 6 juni in Paard van Troje een greatest hit set. Een degelijke set met liefst twee toegiften. En toch schijnt als we buiten komen nog steeds de zon. Heerlijk.

Paul Weller, wie kent hem niet? Evergreens als ‘You do something to me’ vinden al decennia hun terechte plek op Knuffelrock-compilatiealbums. Niet toevallig ondersteunt deze tour een nieuw compilatiealbum met de niet heel inspirerende naam ‘More Modern Classics’. Het zet de toon wat we vanavond mogen verwachten, een soort best-of tour, waar de laatste tijd meer bands die zich vroeger ook in het spotlicht vonden zich op lijken te werpen.
 
The Gramotones zijn door Weller waardig geacht als voorprogramma, en in de korte set die deze jonge heren neerzetten wordt duidelijk waarom: deze hipsters weten een aardig stukje muziek te produceren. Geen enkele muzikant wordt graag vergeleken met een andere band, maar dit lijkt erg op Arctic Monkeys, en dat is echt bedoeld als compliment.
 
Paul gaat al wat jaren mee, vandaar dus misschien ook dat het publiek in het Paard ook wat volwassener lijkt dan normaal. Met het nummer ‘Sunflower’ trapt Weller de set af, en dat doet hij toch wat harder dan verwacht. Waar de albums wat gladjes zijn afgemixt, legt de band van Weller met liefst twee drummers hier de nadruk op rock in plaats van knuffel. Het volume verrast de helft van de uitverkochte grote zaal enigszins. De andere helft is harde kern, van die mannen die net als Paul bij de kapper hebben gevraagd of het bovenop kort mag, maar aan de zijkanten langer.
 
Paul is vanavond in een erg goede bui en hij en zijn band spelen de sterren van de hemel. Met twee drummers kun je wachten op de obligate drumsolo, maar als die er dan komt is het te kort en niet boeiend genoeg, hoewel niet-drummend Den Haag daar misschien anders over denkt. We krijgen precies dat wat ons is beloofd. Paul Weller, zoals u hem eigenlijk al wel kende. Niets is verrassend, maar oh wat is het lekker om zo ondergedompeld te worden in nostalgie. Waarom moeilijk doen als het schijnbaar ook zo makkelijk kan?