Stefan Schill en zijn zoektocht naar vernieuwing

Uitstekend optreden in matig gevuld Paard van Troje

Jan Piet Hartman ,

De kleine zaal van Paard van Troje vult zich op vrijdagavond 10 januari langzaam met twintigers en jongere ouderen. Met veel kabaal komt er, onder begeleiding van twee ouders, ook nog een groep jonge meiden binnen. Niet veel later is het tijd voor Stefan Schill en zijn band. De 24-jarige gitarist heeft voor het gevoel al een heel muzikaal leven achter zich en de schepen uit dat leven nog niet zo heel lang geleden achter zich verbrand. Geen blues, het genre waarin hij in 2010 bekend werd, vanavond, maar wat dan wel?

Het eerste nummer van de avond, ‘The same’, is een rustig nummer. Het klinkt verrekte lekker maar is ook een wat veilig begin. In het volgende nummer, ’Lay me down’, geeft hij wel vol overtuiging zijn visitekaartje af. Sterk gitaarspel en de mooie stem met een randje van Stefan. Bij het ene nummer doet hij denken aan een jonge Bruce Springsteen, dan weer neigt het naar Bob Dylan. Afgelopen april stond Stefan Schill ook op het podium tijdens het Life I Live festival, maar de muziek die hij vanavond laat horen is meer richting poprock en jazz en derivaten komen eigenlijk niet aan bod. Wel onvervalste folk gemixt met rock- en popinvloeden.
 
Op het moment dat hij aangeeft een nummer van Bob Dylan te gaan spelen komen er enthousiaste reacties uit het publiek. ‘Momma you’ve been off my mind’ wordt zeer sterk neergezet en het sixties en vroege seventies gevoel komt helemaal terug. Op een festival zal dit niet misstaan. Jammer dat er vanavond weinig publiek aanwezig is en een deel van dat publiek het tijdens de meer ingetogen nummers ook nog nodig vindt om alledaagse zaken op zeer luide toon te bespreken. Ondanks meerdere duidelijke pogingen van andere mensen uit het publiek blijft men doorgaan, helaas een smet op dit optreden.
 

Na onder andere de nummers ‘Heart on fire’ en ‘No need to feel down’ is het optreden bijna weer afgelopen. Als toegift nog een geweldig solo-optreden van Stefan met akoestisch gitaar en afsluiter ‘Nothing at all’ met de totale band. Het einde van een mooie avond in het Paard die krap 5 kwartier heeft geduurd. Stefan geeft aan het naar zijn zin te hebben gehad met gelukkig niet alleen zijn ouders als publiek. In zijn zoektocht naar vernieuwing lijkt hij muzikaal behoorlijk geslaagd, nu het publiek opnieuw overtuigen.