De 26-jarige Nisse Bodil is gitarist, zangeres en songwriter. Op haar vijftiende krijgt Nisse haar eerste gitaar van haar oom. “Dat was een zwarte akoestische gitaar van gammel made in China-hout. Gitaarles was te duur dus leerde ik mezelf spelen op de nummers van mijn voorbeelden: Black Flag en The Distillers. Iedere dag na school, in mijn kamer.” Al snel krijgt Nisse de smaak te pakken en begint ze met het schrijven van eigen nummers, inmiddels op elektrisch gitaar. “Wel met koptelefoon op, want mijn ma was niet zo blij met die herrie.” Ze legt uit hoe dat schrijfproces in zijn werk gaat. “Ik volg de melodieën die in mijn hoofd spoken en maak die muziek omdat het wat zegt over hoe ik me voel of wat ik denk. Ik hou van onheilspellende riffs, rauwe stemmen en goed doordachte songteksten en ik denk dat daar wel ruimte voor is in Nederland.”

Nisse heeft nog maar een paar optredens gedaan, maar weet wel al heel duidelijk wat ze over wil brengen op het publiek. “De reden waarom ik me aangetrokken voelde tot punkrock is het feit dat er veel emotie schuilt in het raggen en in de teksten. Je hoeft geen hardcore punk te maken om je muziek te labelen als ‘punk’. In mijn teksten schuilt veel frustratie, teleurstelling; het is een uitlaatklep. In Nederland zijn we teveel gewend overal omheen te dansen met leuke deuntjes en gezellige vocalen. Dat is nu net hoe ik het niet wil doen. En als mensen in de zaal zich hierin herkennen, dan is dat mooi.”