HET CONCERT
Trampled By Turtles, Crossing Border Festival, The Raven, 14 november 2014
Trampled by Turtles smaakt naar meer, veel meer…
Amerikaanse band laat alle hoeken van de zaal zien
In The Raven in het Nationale Toneel Gebouw gaat de band Trampled by Turtles van start. De band begint lekker rustig en eindigt eigenlijk ook erg bescheiden, maar showt onderweg nog even alle variaties van folk die je kunt bedenken.
DE MUZIEK
Het Amerikaanse Trampled By Turtles gaat terug naar de pure akoestische folkmuziek, maar - natuurlijk - wel met een eigen stempel: de blue- en trashgrass invloeden. In de loop der tijd hebben de vijf mannen elkaar praktisch bijeengeschraapt in Duluth, Minnesota totdat de band uiteindelijk uit een mooi aantal van vijf muzikanten bestond. Allemaal met een andere muzikale achtergrond. Al dat talent tezamen heeft ondertussen al acht albums geproduceerd en ze zijn nog lang niet klaar. Dat mag de passie die deze mannen hebben voor (hun eigen) muziek wel prijsgeven. Deze gasten doen het niet voor de money en de fame, maar gewoon omdat ze het heel, heel leuk vinden. Samen touren ze al jaren de hele wereld rond en zetten overal een gevarieerde show neer dat binnen hun eigen genre past. Vanavond staan ze in Den Haag op het podium, een show die volgens Ryan Young (viool) ‘’de beste van 2014 wordt!’’ Laat maar eens horen dan.
HET NUMMER
Het eerste nummer zorgt al voor een beetje kippenvel en duurt best wel lang in vergelijking met de rest van de nummers. De band bouwt heel rustig op, maar brengt er met het tweede nummer al wat meer tempo in dat het verdere optreden wordt volgehouden. Het derde nummer, 'Come back home', springt er toch wel echt tussenuit. Bij dit nummer laten alle bandleden een voor een zien wat ze kunnen - misschien is dit hun manier op zich aan het publiek voor te stellen? - en is er voor iedereen wel een kleine solo weggelegd. Het nummer heeft een lekker tempo en de banjo komt goed uit. Meer folk kun je niet hebben.
PLUS
Op fouten zul je deze muzikanten niet betrappen. Ieder nummer wordt redelijk rustig ingezet en naar een hoog niveau begeleid door leadzanger Dave Simonett. Bij sommige nummers geeft hij deze rol door aan een van zijn collega’s en de anderen volgen natuurlijk mee. De gasten staan lekker nonchalant op het podium en dat blijkt ook uit hun praatjes tussen de nummers door. Die waren er namelijk niet. Het publiek moet het doen met een aardige “thank you”. Zo vertelt Simonett nog: ‘’I’m not good at that stuff between songs, so why don’t you just let me know what you wanna know and we’ll just focus on the music.”
MIN
Veel interactie is er tussen de vijf mannen niet te herkennen. De artiesten kijken meer naar hun instrumenten dan naar elkaar, of naar het publiek. Daarom lijkt het optreden overall een beetje ingetogen maar wel op een leuke, nonchalante manier die perfect past bij wat de muziek moet overbrengen. Ieder nummer wordt niet voor niets beloond met een dik, vet applaus van het publiek.
HET OORDEEL
Ervaring ontbreekt aan deze band in ieder geval helemaal niet. Dat de band al jaren optreedt is aan alles te zien, maar vooral te horen. De band voelt zich thuis op het podium, en dat geeft ook aan het publiek een enthousiast gevoel.
CIJFER
9