Dry the River; pastorale samenzang zonder kippenvel

Lang verwacht optreden geen hoogvlieger

Huib Jan van Oort | Foto's: Peisam Tsang ,

Het heeft twee jaar geduurd voordat Dry The River weer op een Nederlands podium stond. Voor sommigen is twee jaar niks, voor anderen is het een mensenleven. Vandaar dat The Raven in het Nationaal Toneel Gebouw afgeladen vol was. Na het veelgeprezen debuut ‘Shallow Bed’ (2012) is het massaal toegestroomde publiek duidelijk benieuwd naar de opvolger ‘Alarms of the heart’. Pastorale samenzang van Peter Liddle (leadzang, gitaar), Scott Miller (gitaar) en Matthew Taylor (bas) in combinatie met de hoekige punkriffs gaan goed samen, het kippenvel blijft echter uit.

HET CONCERT
Dry The River, Crossing Border, The Raven, 15 november 2014
 
DE MUZIEK
Het Crossing Border publiek heeft blijkbaar even geen zin in het geschreven woord, want de nieuwsgierige bezoekers zijn massaal afgekomen op het eerste Nederlandse optreden van Dry The River in twee jaar. De vijfmansformatie onder leiding van de in Noorwegen geboren zanger Peter Liddle heeft er duidelijk zin in, getuige de felle opener ‘Hidden hands’ van het jongste album ‘Alarms in the Heart’. Dit nummer gaat terug op het punk slash metal slash hardcore verleden van de bandleden. Het is in het geheel niet representatief voor het oeuvre van een band die bekend staat om haar pastorale muziek die zo aan Fleet Foxes doet denken. Het is dan ook een van de buitenbeentjes tijdens het optreden. In een ander opvallend nummer (‘Vessel’) ziet Scott Miller even zijn gitaar aan voor een cello  en gaat het met strijkstok te lijf. Geen al te groot succes…vinden ook de andere bandleden. Zij zijn hun concentratie halverwege de set even kwijt.
 
Het merendeel van Dry the Rivers repertoire kent een vaste opbouw; beginnen met driestemmige samenzang van Liddle en Miller met bassist Taylor, waarna ze in lange halen en steeds fellere zang naar een climax toewerkt (getuige ‘No rest’, ‘Gethsemane’, ‘Bible belt’). Na een tijdje ga je dit patroon ontdekken en merk je dat Liddles stem moeite heeft de band bij te benen.
 
HET NUMMER
Helemaal verstopt aan het begin van de set speelt Dry the River het titelnummer van de nieuwe plaat. ‘Alarm in the hearts’ is een melancholisch pareltje dat nog lang blijft hangen…De volgende keer zal het publiek het ongetwijfeld met gejuich ontvangen. Nu was er nog geen blijk van herkenning.
 
PLUS
Dry the River heeft overduidelijk een krachtige performance die de soms wat structuur betreft vergelijkbare nummers met hun spel tóch overtuigend weet te brengen. En ander plusje is natuurlijk bassist Matthew Taylor. Spel prima, looks A+!
 
MIN
De stem van Peter Liddle boette op cruciale momenten in aan kracht. Uiteindelijk drinkt hij in plaats van water een half blikje Grolsch leeg. Het verbloemt maar half het feit dat zijn stem soms veel weg heeft van Demis Roussos. Geen kippenvel dus.
 
HET OORDEEL
Dry the River weet het publiek een uur lang te boeien met een mix  van prachtige samenzang en intens spel op alle fronten. De eenvormige songstructuur, de voorspelbare afwisseling van punkachtige versus pastorale nummers én de bij vlagen haperende stem van Liddle maken van dit optreden geen onvergetelijke ervaring.
 
CIJFER
7