Albumrecensie: Monomyth - 'Further'

Trippend door het heelal

Martin de Kruijter ,

Het tweede album van het Haagse Monomyth heet ‘Further’, en volgens de band is “bewegen en reizen” het onderliggende thema. Dat zou best wel eens kunnen kloppen, hoewel het zonder vocalen net zo goed over de APK-keuring van een 30 jaar oude Volvo kan gaan natuurlijk. Maar laten we even meegaan met het verhaal. Het is inderdaad zo dat het vanaf de eerste noten van opener ‘Ark M’ voelt alsof je een smerig bestelbusje met soppend hoogpolig shagcarpet in bent getrokken, op weg naar de avond van je leven. Of naar de laatste avond van je leven, dat zou ook kunnen. Hoe dan ook, het is een soort van ‘onderweg zijn’.

De eerste etappe op weg naar het onbekende duurt een belachelijke 10 minuut en 59 seconden. Op zich niet zo heel lang wanneer je letterlijk van A naar B reist, en ook niet ongebruikelijk in de donkere jaren ‘70, maar voor een liedje in 2014 is dat gewoonweg lang. Maar het kan nog erger. De stervende tonen van ‘Ark M’ maken namelijk plaats voor de verdere uitbouw van het thema in ‘Spheres’ dat een speelduur kent die nog eens twee minuten langer is. En afsluiter ‘6EQUJ5’ doet daar met ruim 18 minuten nog eens een schepje bovenop. Heftig.

Met liedjes van deze lengte is het maar goed dat er slechts vier worden opgelepeld door Monomyth waardoor de reis in pakweg 48 minuten achter de rug is. Overigens kan in plaats van “reis” beter het woord “trip” worden gebruikt, want zo voelt ‘Futher’ namelijk. Als één lange trip waar je ook zonder invloed van paddenstoelen de sterren in de cosmos langs je heen ziet schieten. En waar een gemiddelde trackduur van twaalf minuten achterlijk lang is, voelt het album als geheel absoluut niet zo. Tegen de tijd dat het erop zit is de eerste impuls om meteen opnieuw op ‘play’ te drukken. Er zijn namelijk verdomd weinig artiesten die zo bedreven zijn in het opbouwen van een nummer als Monomyth. Meeslepende riffs en donderende drums die gestaag toewerken van hoogtepunt naar hoogtepunt. Het is verslavend en trance opwekkend.  

Volgens eigen zeggen maakt de band de band een hybride van stoner, drone, space en kraut rock. Zijn we nog iets vergeten? Ook de namen Pink Floyd, Hawkwind en met name Motorpsycho komen geregeld voorbij. Het zal allemaal wel. Natuurlijk heeft Monomyth op momenten wel wat/vrij veel weg van de aangehaalde bands. Maar dit soort vergelijkingen trekken is net zo zinloos als zeggen dat Coldplee en Slayer op elkaar lijken omdat ze beide uit vier man bestaan waarvan er toevallig eentje een drummer is.

Monomyth klinkt simpelweg als Monomyth. Een groep van vijf bijzonder ervaren gasten met een diverse muzikale achtergrond, die op hun debuutalbum al (langzaaaaaam) sprintend de startblokken verliet. Monomyth maakt gedurfde muziek met referenties aan een tijdperk lang geleden, toen je nog een top 40 hit kon scoren met een prog rock opera van 33 minuten. Zelfs zonder vocalen weet de band een snaar te raken en de luisteraar aan zich te binden, en dat is ronduit knap.

De ambities zijn duidelijk, eerst Europa veroveren waarna de rest van de wereld aan de beurt is. Gelet op de hoeveelheid aandacht voor de band in grote (inter)nationale bladen en op toonaangevende websites zou het Haagse quintet hier zomaar eens in kunnen slagen. Aan de kwaliteit van de muziek ligt het in ieder geval niet.

Monomyth presenteert ‘Further’ op 27 september in Tivoli De Helling te Utrecht aan de wereld.