Vijf jaar na het verschijnen van zijn eerste soloplaat (‘Ordinary People’, 2009), verscheen afgelopen zomer met ‘Welcome To Botox Nation’ Leon Brocks tweede solowerk. De Delftenaar zingt al ruim dertig jaar americana en die ervaring is goed terug te horen in de nummers op deze plaat.
De openingsriff van het album zet je even op het verkeerde been. Zit ik nou naar Voetbal International te luisteren? De riff lijkt exact op de openingstune van dit voetbalpraatprogramma. In dit eerste nummer, ‘On the other side of the road’, zet Brock meteen de toon voor de rest van het album. Vooral de titelsong ‘Welcome to Botox Nation’ ademt die stoffige Texas woestijnlucht: van de eenvoudige gitaarakkoorden tot de nostalgische orgelsolo. Je ziet Brock zo voor je zitten, als een soort Neil Young mét poncho, hoofdschuddend zingend over deze gekke wereld.
Deze melancholische sfeer trekt hij door in de rest van het album. Vooral de huilende gitaarsolo in ‘Time’ doet je de ogen sluiten en meegaan in Brocks mijmering. De invloeden van zowel oude als jonge americana- en bluesmuzikanten zijn duidelijk en aangenaam herkenbaar (‘Highway prostitute’ zou niet misplaatst zijn op een recente plaat van John Mayer), maar Brock kiest niet altijd voor de meest voor de hand liggende optie. ‘A two pint state of mind’ bijvoorbeeld, gaat over de gretigheid van het bedrijfsleven maar geeft tegelijkertijd een dikke knipoog naar ‘La bamba’.
Ondanks dat ‘Welcome To Botox Nation’ muzikaal goed in elkaar zit, is het Brocks Hollandse uitspraak van de Engelse teksten die verraden dat het hier om een kaaskop gaat. En hoewel het duidelijk is dat hij aspecten van de moderne samenleving aan de kaak wil stellen, lijken de metaforen en daaruit vloeiende titels ietwat vergezocht. Maar wanneer je je daar niet op blind staart, is ‘Welcome to Botox Nation’ een aangename luisterplaat.