Vergeleken met de roedel andere shows op de beeldbuis, zoals Idols, X-Factor en Holland’s Got Talent is ‘BSSW’ nog niet eens zo’n verkeerd programma. De exploitatie van de deelnemers wordt verhoudingsgewijs tot een minimum beperkt, maar dat heeft ook een keerzijde. In alle eerlijkheid moet je je afvragen of er zonder grootscheepse studio- of labelsteun ook maar iemand is onder de kandidaten die boven komt drijven zodra het seizoen voorbij is. Wanneer de laatste aflevering on air is geweest staat de volgende reeks song-smeden al in de coulissen klaar om hun rang-rang deuntjes ten gehore te brengen. Het is een sign of the times. Je bent vergeten voordat je bent doorgebroken.
“De afgrond en hoe er niet in te vallen.” De oplossing van David Benjamin Boudestein is songs schrijven, veelvuldig optreden en het uitbrengen van opgenomen muziek. Hij doet dat in zijn geval via een EP vernoemd naar zijn lieve moeder Victoria, die hij naar eigen zeggen meermaals op de verkeerde manier tot tranen heeft geroerd. Als dank voor haar goede zorgen heeft hij haar deze keer op de juiste manier emotioneel bereikt, althans dat nemen we dan maar aan.
Het titel-/slotnummer van de vier tracks tellende EP is een fraaie ode aan de vrouw die hem op deze aardkloot heeft gezet, en “fraai” is een term die van toepassing is op alle liedjes. Ook “mooie stem”, “leuke teksten” en “catchy” kunnen van stal worden gehaald, allemaal op waarheid gestoeld. Helaas komt ook de term “veel te kort” naar boven borrelen. En om maar met dat laatste te beginnnen, ‘Victoria’ heeft een speelduur van krap elf en een halve minuut. En waar dat voor veel van de pretentieuze kijk-ons-eens-zielig-zijn rotzooi producerende singer-songwriters meer dan genoeg is, voelt dat bij David Benjamin simpelweg als te kort. Het is namelijk een prettige ervaring om naar hem te mogen luisteren. David maakt hele leuke liedjes en brengt deze met hoorbaar plezier en vakkundigheid over. Zijn stem en manier van zingen doen geregeld aan die van Jamie Cullum denken. Niet in de zin dat ze precies hetzelfde zijn, maar er zit op zijn minst een tintje ‘geïnspireerd door’ aan.
De gelukkigen onder ons hebben recent nog David’s kunsten live mogen aanschouwen tijdens Club 3voor12 Den Haag editie nummer 37. En waar hij het op het podium in zijn uppie moet rooien, wordt hij op het charmante ‘When I see you in July’ bijgestaan door percussie en een tweede stem. Goede aanvullingen op een toch al leuk nummer dat helaas na 2 minuut 25 alweer voorbij is. Op ‘Magic marker’ gaat David verder met dat wat hem goed maakt. Het nummer heeft een leuke tekst, een hele aardige melodie en een goede opbouw. Maar ook nu is het weer over voordat het goed en wel begonnen is, en dat is een trend die doorgezet wordt op ‘In time’ en ‘Victoria’ die eveneens beide na krap drie minuutjes tot een halt komen.
Even voor de duidelijkheid, deze recensie is geen kruistocht om liedjes maar tot in de eeuwigheid te laten duren. Maar goede muziek is net als goede wijn, die heeft ruimte en lucht nodig om tot volle bloei te kunnen komen. Een EP is al restrictief genoeg door de beperkte hoeveelheid nummers die deze doorgaans herbergen, en van de muziek van David Benjamin willen we gewoon meer horen. Simpeler dan dat kunnen we het niet zeggen.