Popronde laat Den Haag bijna uit zijn voegen barsten

Op muzikale strooptocht met de stad als festivalterrein

Lilianne Laan | Foto's: Peter Balkema ,

Als je wilde, kon je dit weekend bijna klokjerond goede optredens zien in Den Haag. Na een grandioze -al zeggen we het zelf- aftrap van de Haagse Pop Week in de PIP, ging het zaterdag 19 oktober al vroeg in de middag loos met Popronde previews, om ’s avonds de stad bijna uit zijn voegen te laten barsten met een nokkievol Popronde-programma. Het rondreizende festival, dit jaar met 26 acts in Den Haag, trok volle zalen en dat leverde een hoop mooie momenten op. We gingen op muzikale strooptocht door de stad om van de nieuwste opkomende muziek uit het hele land te genieten, en genoten werd er.

Lieve Bertha won in 2012 de publieksprijs van de Grote Prijs van Nederland. Genoeg zelfvertrouwen voor een gewaagde start in de Paardfoyer: “Wij komen altijd op met de James Bond tune. Als jullie die nou gaan zingen en zodra het geloofwaardig genoeg is beginnen wij.” Het werkt nog ook, je kunt de mannen van Lieve Bertha nou eenmaal moeilijk iets weigeren: hier staat de aaibaarheid van Lucky Fonz III gecombineerd met The Kik’s gortdroge humor. De bijna-akoestische cabaretliedjes zijn al even onweerstaanbaar: weekmakende samenzang van vóór de baard in de keel (kent u Twarres nog?) maar met puntige teksten die het midden houden tussen Spinvis en Brigitte Kaandorp (“Dat gehang in de natuur vind ik maar gay”). Hun set spelen ze oprecht en strak, het publiek geniet. Waarschuwing: niet geschikt voor diabetespatiënten, want het glazuur spat van je tanden.

Adam & the Relevants in het Paardcafé maakt hoofdknikfähige britpop. Opvallend is de creativiteit als het op instrumentgebruik aankomt: Damon Albarn’s orgeltje wordt overbodig gemaakt door een effectpedaal van de gitarist, een nummer verderop blijken er toch toetsen op het podium te staan, maar die mimicken dan weer een heerlijk uit de bocht vliegende gitaarsolo. Een beetje vreemd maar wel lekker. Dat uit de bocht vliegen doen ze leuk en mogen ze gerust vaker laten gebeuren. De liedjes zijn sterk, de teksten uit het leven gegrepen ("het volgende nummer gaat over geen stufi meer krijgen en een baan moeten zoeken"). De mannen zelf staan er nog wat aarzelend bij, maar de uitzondering hierop is de drummer: op zijn Duracell-energie kan een middelgrote provinciestad een jaar draaien, schatten wij in.
 

We reizen af naar O’Casey’s waar The Tightropes optreedt, all the way from Groningen. Jasje-dasje en dan weinig spannende maar o zo lekkere bluesrocknummers spelen. Het trio oogt wat jong maar dwingt in toenemende mate respect af naarmate de set vordert. De heren spelen verdomd strak en vooral het gitaarspel brengt ballen in de buik. Naar het einde toe horen we steeds meer solo’s, meer funk, meer spunk en steeds meer Jimi. Ze eren hun inspiratiebron nog met een uitstekende cover. Niet origineel, wel lekker.

Terug naar de Paardfoyer voor weer iets compleet anders - de charme van de Popronde! - Herrek bouwt op. Diepe dreunen gecombineerd met geheimzinnig gezang en dito synthesizertonen, ze zetten er een uitzonderlijk geheel mee neer. Ze spelen onmiskenbaar goed maar lijken misplaatst in de helverlichte, halflege Paardfoyer. Dat is jammer voor de sfeer, maar doe je ogen dicht en je hoort iets moois en unheimisch. Met de composities van Herrek valt opeens op hoe goed het geluid in de foyer eigenlijk is. Knap hoe ze een wereld weten te creëren met hun stemmen en de wisselende ritmes. Het laatste nummer begint rustig en mystiek om met een pittige beat te eindigen. “Zo sturen we jullie nog een beetje vrolijk de avond in”, aldus de Rotterdammers.

Op aanraden van Herrek verhuizen we naar de buren: in Humanity House speelt vluchteling uit Syrië Gharib. We zijn nieuwsgierig, de prachtige houten tribune van het Humanity House zit vol. “Ik hou van vrede op aarde, maar ik vecht wel terug”, legt Gharib uit, “met mijn liedjes.” Hij wordt bijgestaan door een drummer en een gitarist, zelf speelt de frontman hij op een soort Syrische luit. De gitaar brengt met zijn surfsound warmte in de nummers maar haalt niet het onderste uit de kan, misschien om de aandacht niet van de frontman af te leiden. De nummers worden gekenmerkt door veel herhaling en Oosterse kwarttoonladders. Met die geheimzinnige taal erbij brengt de luit ons even ver weg van Den Haag. Af en toe vertelt Gharib waar zijn nummers over gaan, serieus als hij de situatie in Syrië beschrijft, luchtiger bij een nummer over buikdansen. Hij roept het publiek op tot dansen: “Kom op Den Haag, ik wacht wel!”. Dit levert vooral nerveuze lachjes op maar naarmate de groove van het nummer zich ontvouwt, staat er zowaar een meisje op en begint met een stralende glimlach vooraan te dansen, aangemoedigd door enthousiast klappen van het publiek. Muzikaal is dit niet de spannendste act van de avond, maar wel een van de meest bijzondere en aangrijpende.

We sluiten onze muzikale strooptocht af in de volle en gezellige kroeg De Bieb waar Crappydog van start gaat. Tuinbroeken, blote voeten en een olievat met drumvel erover. Voeg daaraan toe een contrabas, sax en akoestische gitaar in honkie-tonkstemming en de Tom Waits-waanzin treedt al snel in. De trommel wordt agressief bewerkt met dikke stokken, knuppels eigenlijk, een flessenhals haalt een lekker bluesje uit de gitaar. De zanger zwenkt tussen een praatzingende Jim Morrisson en een jonge Lou Reed. Het resultaat klinkt rauw, gejaagd en helemaal niet verkeerd. De Bieb verandert in een snelkookpan waar de bandleden elkaar opjutten tot steeds grotere waanzin en overgave. De diepste mannenemoties worden hier verwoord op zo verhitte wijze dat de percussionist tussendoor even naar buiten rent om een kan water over zijn hoofd te gooien. Het optreden explodeert uiteindelijk in een rondgang door de zaak waarbij ook het olievat meegetorst wordt. Dat levert wat collateral damage op maar wat dondert het, “Voor de mensen met een buts in hun hoofd is er een LP”. Goed dat het één van de laatste acts is, want deze dronkemansliederen hoor je het beste bij volle maan.
 
Wie nog op zijn benen kan staan gaat daarna naar de Rootz om verder te feesten met Sunday Sun en Yorick van Norden. Voor wie al deze muzikale overdaad nog niet teveel was, is er goed nieuws, want dit was pas het begin van de Haagse Popweek. Kom maar door met die muziek!