In de laatste zonnestralen op het Buitenhof opent de band TUNE het programma. De vijfkoppige band kreeg op het laatste moment te horen dat ze een korte set mogen spelen in de Skooltainer. Hier zetten beginnende bands hun eerste stappen in de festivalwereld. TUNE maakt hier gretig gebruik van. Met een aanstekelijk enthousiasme weten ze de eerste voorbijgaande bezoekers van het festival aan zich te binden. Nieuwsgierig blijven steeds meer mensen hangen en hier en daar wordt zelfs al gedanst op de catchy refreinen van de nummers. Ook vrezen de jongens niet voor interactie met het publiek. Zo vertelt zanger Titus Hardeman dat ze vandaag voor het eerst optreden met een nieuwe gitarist, omdat de vorige geen tijd meer had. Hij vraagt om een applausje voor zijn nieuwe gitarist en het publiek is niet te beroerd deze te geven. De sfeer zit er goed in. Enig minpuntje is dat de zanger tijdens de nummers slecht verstaanbaar is doordat het geluid van de boxen niet al te best is. Het mogen dan beginnende bands zijn, dat betekent niet dat je ze met de slechtste apparatuur mag opzadelen. (LK)
Verslag Life I Live Festival 2013; Skooltainer
Met No Reply, TUNE, Mustangs, Cain ’n Croke en meer
Jong muzikaal talent is tijdens het Life I Live Festival te vinden in de Skooltainer aan het Buitenhof. In samenwerking met het Haags Pop Centrum en Ready 2 Play krijgen jonge (school)bands hier de kans zich te presenteren. Een aantal van de bands is gescout op de Interscholaire; Cain ’n Croke, High On Chromosomes en Distance wisten zo een plek op het festival te bemachtigen. Het programma werd aangevuld met No Reply, TUNE en Mustangs.
Na TUNE is het de beurt aan Mustangs. Deze band haalt voornamelijk inspiratie uit grote namen als The Rolling Stones en The Who. Dit gemixt met R&B/beat zorgt voor lekker swingende muziek. Direct valt op dat de drie jongens strak in pak op het podium staan. Ook de invloeden uit de jaren zestig trekken de aandacht. Deze zijn voornamelijk terug te zien in het uiterlijk van de bandleden, de manier waarop de gitaristen hun gitaar vasthouden (hoger vasthouden van de gitaar) en hoe ze bewegen op hun muziek. Ook de aparte stem van de zanger Justin van der Weijde houdt de aandacht van het publiek goed vast. Het is dan ook behoorlijk druk voor de Skooltainer, of zoals Justin zegt: “Wat een geweldig publiek, ik kan de grond niet meer zien”. De interactie met het publiek komt voornamelijk vanuit hem. Wanneer hij het nummer: ‘I want to be your man’ introduceert wijst hij in het publiek en zegt: “Ja, ik zie al die dames wel loeren”. Het publiek lacht en geniet van het talent. De andere bandleden zijn voornamelijk met de muziek bezig, maar hebben er wel zichtbaar plezier in. (LK)
De volgende act in de Skooltainer is Cain 'n Croke. Met ongeëvenaard enthousiasme betreden de jonge honden - hetzij ietwat ongemakkelijk - het podium. Het publiek ontvangt hen echter met gelijkwaardig enthousiasme en dat zorgt ervoor dat Cain ’n Croke zich al snel wat meer op zijn gemak voelt. Het geluid doet denken aan dat van een andere band van Haagse bodem, Atombox. Zangeres/gitariste Cecile trekt ook nog even de mondharp tevoorschijn. Het klinkt goed, maar er mag nog even aan de microfoontechniek gewerkt worden. De vierkoppige band schuwt in ieder geval geen lastige nummers en weten deze zeker niet onverdienstelijk neer te zetten: ‘Purple haze’ van Jimi Hendrix bijvoorbeeld, ‘I got mine’ van The Black Keys en als afsluiter ‘Two princes’ van Spin Doctors. Het instrumentale, eigen (?) nummer dat ze ten gehore brengen klinkt erg lekker. De eigen nummers zitten goed in elkaar en liggen lekker in het gehoor; al met al een fijn optreden en zeker een band om in de gaten te houden. Cain ’n Croke is een band met potentie; met iets meer podiumervaring en iets minder zenuwen zullen we ze ongetwijfeld de volgende keer op een groter podium zien. (RH)
Op het Buitenhof spotten we vervolgens High On Chromosomes in de Skooltainer. Een container waarin middelbare scholieren een podium hebben voor hun zelfgemaakte muziek. Het jongerenpodium is druk bezocht, veelal door medescholieren. Althans, zo lijkt het. En deze jonge band weet al die mensen leuk te bespelen. Alhoewel ze worden aangekondigd als metalband, is het geluid allesbehalve metal. We horen schattige poprockliedjes met wat samenzang en af en toe zelfs een cowbell, die niet vaak in metal terug te vinden is. Het publiek peuzelt het allemaal op. Op momenten zou je in de muziek misschien wat Paramore kunnen ontdekken, ook door de zangeres. Na een pakkend openingsnummer waarbij het publiek leuk meedoet, zakt het optreden heel even wat in. Gelukkig pakken ze daarna de draad snel weer op. De zangeres is bovendien zo enthousiast dat ze het publiek vanaf de eerste tonen in weet te pakken. We kunnen alleen maar zeggen, ga zo door! (JvdB)
Distance, niet de rock/funk supergroep uit de late jaren ’80, maar de Haagse schoolband. Na twee woorden gezongen te hebben in de soundcheck, bedankt de zangeres het publiek voor het komen. “Dit was het”, zegt de jonge meid waarna ze iedereen ietwat verward achterlaat. Maar na niet al te lang komt de band terug om aan de twintig minuten durende set te beginnen. Een set die potentie laat zien als er nog even hard aan gewerkt wordt. Ook al is het niet altijd even loepzuiver, toch staat de rockband er met een zelfvertrouwen dat gerespecteerd kan worden. De groene container is dan ook niet voor niets groengekleurd. De groentjes in het vak staan er, maar het zijn wel groentjes die iets voor de toekomst beloven. (TB)
De laatste band van de avond in de Skooltainer is No Reply. De band timmert flink aan de weg. Ze bereikten de finale van de Beachbattle en werden positief ontvangen tijdens het laatste HPC Winterfest. In juni presenteert de band in de Supermarkt een nieuwe EP, maar nu is eerst het Buitenhof aan de beurt. Onverschrokken blikt zangeres/bassiste Floortje van der Kooij het inmiddels niet meer zo nuchtere publiek in. De alcoholwalm die langzaam de Haagse atmosfeer vult, lijkt haar niet te deren. No Reply maakt op overtuigende wijze dertien in een dozijn rock. Het is allemaal niet heel vernieuwend of bijzonder, maar door de attitude van hun frontvrouw wel overtuigend. Valkuil is wel dat diezelfde onverschrokkenheid verward wordt met arrogantie waardoor het nu nog positieve beeld van de band wel eens in een wat minder positieve richting zou kunnen draaien. (MP)