Na een korte introductie betreedt Guido Möbius het podium. In bijna perfect Nederlands kondigt hij aan dat het een eer is om voor het eerst met Barbara een podium te mogen delen (de twee wonen beide in Berlijn maar hebben nog nooit samen op één podium gestaan). Gewapend met een rij aan effectpedalen, microfoon, gitaar en trompet begint hij aan een set vol organische percussiegeluiden, gitaar- en zangloops waarbij zelfs de hulp van het publiek wordt ingeschakeld. "Het is wel vreemd om technomuziek te maken voor een zittend publiek", grapt hij halverwege. En de grap is pijnlijk waar, het is inderdaad ook erg vreemd om zittend naar een springende en dansende Möbius te kijken en luisteren.

 

Anders is het bij Barbara Morgenstern. Haast steriel gezeten achter haar grote stagepiano bouwt ze met behulp van een laptop zorgvuldig haar electropop-luisterliedjes op. Het eerste nummer, ‘Polar’, is opgedragen aan een fan. Drie jaar geleden speelde ze ook in Den Haag en werd dit liedje aangevraagd, maar kon zij het toen niet spelen. In redelijk tempo worden Duitse en Engelse liedjes van haar platen uitgevoerd. Behalve een uitgebreide versie van ‘Sweet silence’ (het titelnummer van haar laatste wapenfeit) wordt het nergens echt spannend maar wel erg mooi.