Tourverslag No Reply in Frankrijk (deel 2)

“Een week om nooit meer te vergeten”

Floortje van der Kooij (No Reply) ,

De dag na de EP-presentatie, zaterdag 15 juni, vertrok No Reply naar Frankrijk voor het Stage Europe Network project. Daar gaat de band samen met muzikanten uit verschillende Europese landen een week lang muziek maken. De week wordt afgesloten met een optreden op het festival Class'Eurock in Aix en Provence. Eerder deden ook de Haagse bands Fexet en Starcatcher mee aan Stage Europe Network. No Reply zal speciaal voor 3voor12 Den Haag een tourverslag bijhouden. Hier het tweede en laatste deel.

Dag 5; woensdag 19 juni
De woensdag begint met de masterclass, gevolgd door de repetities van de mixed bands. We hebben de nummers zo goed mogelijk afgemaakt. Tijdens de lunch krijgen we een wel heel speciaal gerecht. Ik weet nog niet precies of dit nu een typisch Frans gerecht is, of dat ze gewoon aan het experimenteren zijn. Het bestaat uit een half ei, met een enorme klodder mayonaise. Het ziet er best prima uit, maar zo'n enorme hap mayonaise in je mond is toch niet echt lekker. ’s Avonds gaan er wat mensen naar een parkje om daar een beetje te jammen. De rest vermaakt zich prima in het hostel. Margaret (IJsland), Amal (Tunesië) en ik zijn buiten aan het tafeltennissen. Als echte meisjes rennen we gillend achter de rondvliegende balletjes aan, die door de wind overal naartoe waaien. Uiteindelijk hebben we de tafel maar naar binnen gereden, om daar verder te spelen. Het was een heel gezellige avond.
 
Dag 6; donderdag 20 juni
De dag begint met een repetitie met de mixed band van 10.00 tot 14.00 uur. Het nummer is al klaar, dus hebben we vooral lekker buiten in de zon gezeten. Kai (Duitsland) heeft in onze repetitieruimte nog even met zijn band hun nummer doorgespeeld, wat erg vet klinkt. Ze hebben een heel goed nummer geschreven met een loopje dat niet meer uit je hoofd weg te slaan is. Na de "repetitie" hebben we met de Duitse en Noorse band een optreden voor de Franse radio (ZinZine), in een café. Het is vrij druk als we aankomen en de sfeer zit er al goed in. We spelen twee nummers akoestisch, wat totaal anders is dan wat we normaal doen. Omdat er geen cajon beschikbaar is, hebben we al onze creativiteit ingezet en besluiten een vuilnisbak om te draaien en dat te gebruiken als percussie. Na ons is de Duitse band, Etnernal Spirit, aan de beurt. Ook zij doen twee nummers akoestisch. Het hoogtepunt is echter de Noorse band MHOO. Met perfecte meerstemmigheid en een tweeling die op de achtergrond viool speelt. Zangeres Miriam speelt niet alleen gitaar, maar tovert tijdens de nummers ook nog een trompet tevoorschijn waar ze prachtig op speelt. Terecht een groot applaus van het toegestroomde publiek.
 
Na het eten van tapas in een klein Spaans restaurantje maken we nog een wandeling door het centrum van Aix en Provence. Dat is niet onopgemerkt gebleven voor de bewoners. We lopen zingend door de straten van het oude centrum begeleid door een saxofoon. We komen op een plein waar al muziek wordt gemaakt en waar mensen volop aan het dansen zijn. De violen, gitaren en trompet worden weer tevoorschijn gehaald. Het wordt een grote jamsessie. Eenmaal terug in het hostel blijkt er een poging tot inbraak te zijn geweest. Een man heeft gezien dat een raam een klein beetje open staat. Helaas voor de hem komt hij niet verder dan dat raam, want zijn hoofd komt klem te zitten. De inbreker zit in een benauwde positie en besloot om hulp te roepen. De politie komt na niet al te lange tijd aan, begint eerst hard te lachen en foto's te maken, om hem daarna in de boeien te slaan.
 
Dag 7; vrijdag 21 juni
Een dag waarop we van hot naar her moeten rennen. Het begint al om 11.00 uur als we met No Reply gaan repeteren. De zon staat al vrij hoog aan de hemel en het is bloedheet. Na een wandeling van ongeveer 20 minuten met de pedaltrains en gitaren in de hand zijn we eindelijk aangekomen op het conservatorium van Aix. Na amper een uurtje te hebben gerepeteerd, moeten we al onze spullen inpakken om naar het centrum van Aix te gaan en ons te melden bij het podium. We worden opgehaald door een busje, dat ons naar het centrum brengt. Dat scheelt ons weer een hoop gesjouw. Ze zouden wel eens lichtere gitaarkoffers mogen maken, of met wieltjes. Eenmaal aangekomen in het centrum worden we backstage gereden. Het voelt alsof we super beroemd zijn.
 
Om 17.00 uur zouden we eigenlijk onze soundcheck hebben, maar deze wordt aanvankelijk twee uur opgeschoven. Uiteindelijk blijft er alleen nog maar een korte line-check over. Voordat wij beginnen met spelen zet Douwe nog even een nieuwe trend. Tijdens het springen op het podium maakte hij onvrijwillig een backstagedive. Wat inhoudt dat hij niet van het podium het publiek invalt, maar de backstage in. Gelukkig is hij niet ernstig gewond geraakt, alleen zijn broek is kapot en hij heeft een grote schram op zijn arm.
 
Na het ongeval van Douwe kunnen we dan eindelijk spelen voor zo’n 2000 mensen. Douwe heeft de nieuwe EP ‘Jacky’ het publiek ingeworpen. Veel mensen proberen het cd’tje te pakken te krijgen. Dat Douwe basketbal speelt is niet te zien aan zijn worp. A bit girly! We hebben na het optreden nog aardig wat cd’s verkocht aan het enthousiaste publiek. Een ervaring die we nooit meer zullen vergeten, en waar we met plezier op terug zullen kijken.
 
Dag 8; zaterdag 22 juni
We zijn bijna de hele nacht wakker geweest om de IJslandse, Duitse en Poolse band uit te zwaaien. Voordat ze vertrekken hebben we nog met wat mensen op balkon gezeten en de week besproken. Er worden ook nog wat geïmproviseerde spelletjes gespeeld, zoals met z’n allen zo stil mogelijk in de hal gaan liggen en wachten totdat het licht uit gaat. Er wordt zo hard gelachen dat stil liggen vrijwel onmogelijk is. Na zo’n tien minuten komt de eigenaresse van het hostel. Ze is zo boos dat haar hele hoofd rood wordt, en begint keihard in het Frans te schelden. Om 4.00 uur is het tijd om de Duitsers, de Polen en de IJslanders uit te zwaaien. Met tranen en gesnotter.
 
Na amper geslapen te hebben moeten we weer vroeg opstaan om onze spullen in te pakken en het hostel te verlaten. Er was gezegd dat we er om half 11 uit moesten zijn, maar om 10.00 uur heeft de eigenaresse er toch genoeg van en besloot langs de kamers te gaan en de deuren te openen. We moesten nu echt weg. We hebben nog aardig wat tijd te doden voordat we naar het vliegveld gaan. Met de overgebleven groep hebben we nog ontbeten op een terrasje in het centrum en gezellig muziek gemaakt. Totdat het weer tijd is om afscheid van elkaar te nemen en nu echt terug te gaan naar huis.
 
Het was een week om nooit meer te vergeten. We hebben mensen ontmoet die ons altijd dierbaar zullen blijven en vriendschappen gesloten die we altijd zullen koesteren. We missen al die geweldige mensen die we deze week ontmoet hebben. We willen de Popunie bedanken dat wij dit mochten meemaken.
 
À bientôt!