We zitten op de helft - 12 uur gedaan, 12 uur te doen.

Een rockband die vastzit op spookschip The Bismarck. Terwijl het schip is aangemeerd spelen ze shows op het vaste land. Grootste wens is de vloek te doorbreken en The Bismarck te laten zinken. Kijk, dat zijn de bio's die lekker weglezen. Uiteindelijk weet je nog niets, maar het maakt wel nieuwsgierig. En dan valt het een beetje tegen om een rockband te horen zoals we er al veel gehoord hebben de aangelopen twaalf uur. Zeker niet slecht, maar de originaliteit had doorgetrokken mogen worden naar de muziek. Het is nu wel te veel GreenDay en te weinig Sink the Bismarck.

Cole Department is ontstaan uit de smeulende resten van de bands Tomb Memorial en Tom L. De vier heren hebben gekozen voor een, wat ze zelf noemen, luchtiger geluid en verwerken invloeden uit de punk, wave en metal in hun nummers. Wederom doet de microfoon het niet, wat een fraaie instrumentale opener oplevert.

Op een tijdstip waarop veel muziekliefhebbers zich nog eens van het ene op het andere oor rollen, is het niet moeilijk om muzikanten te vinden voor een spontane jamsessie. De afgelopen uren zijn het in de Bazart vooral bandjes die bandjes kijken, dus talent genoeg in huis om een opengevallen kwartiertje mee op te vullen. Er wordt spontaan een band gevormd, terwijl wij ondertussen even een luchtje scheppen.

Wroken maakt hardcore zoals Wroken geacht wordt hardcore te maken. Subtiliteit is te moeilijk om foutloos te schrijven, dus is het recht-toe-recht-aan raggen en beuken, terwijl buiten ondertussen het zonnetje weer is gaan schijnen. Wel knap dat Wroken in staat is op dit voor hen ongetwijfeld onchristelijke tijdstip een dergelijke energieke set te spelen.

Geen Leo te bekennen in de zeskoppige band Falling Leo, wel een fijne mix van pop, rock en ska die lekker in het gehoor ligt. De band trapt af met een zomers skanummer, compleet met trombone en dansende mensen in de zaal. "Geen tijd voor applaus!", roept zangeres Mirjan Ouwehand tussen de nummers door. De gemiste minuut aan het begin moet worden ingehaald. Deze toewijding zoeken we. Laat Leo maar flink vallen, hier worden we vrolijk van. Dat de afsluit met een geslaagde cover van Arcade Fire levert een extra punt op (als we die zouden geven...).

Rising Deafness zou komen spelen, maar de afmelding is niet ontvangen of niet verwerkt. Kan gebeuren met een logistieke operatie als deze. Met nog steeds genoeg muzikanten in huis is het ontstane gat snel gevuld met een tweede gelegenheidsband die een jamsessie doet. We zijn getuige van de geboorte van Wessel & Friends. En, tenzij er nog een band uitvalt, tevens van het uiteenvallen.

Justin, Tim en Geert zijn Lucky Joker. Het drietal speelt een mix van pop, punk en elektronica en doet dat zeker niet onverdienstelijk. Met een goede performance en pakkende songs laat Lucky Joker een goed visitekaartje achter. Tijdens afsluiter 'Breakaway' is het zowaar tijd voor een meezingmomentje!
Het is wel jammer dat de zaal het afgelopen uur flink is leeggelopen, maar aan de bands heeft dat in ieder geval niet gelegen.

Het Haagse powerrocktrio Buzz Rockington timmert sinds 2010 aan de weg. Bassist Andy Borger heeft zijn imposante haardos meegenomen om er geen twijfel over te laten bestaan dat we hier met rock geworteld in de jaren zeventig te maken hebben. Stevig als een deegroller, muzikaal als een strijkplank. Echt, na 14 uur zijn de logische superlatieven op. Maar we vinden het goed. Echt waar.

Voorbereiden op het optreden van Tzja Giantor valt niet mee. De website bestaat uit een oproep een cd te bestellen, maar wat daar dan opstaat of hoe het klinkt… we weten het pas nadat we Paul van Gelooven in actie hebben gezien tijdens de bandmarathon. Hij heeft er al een hele reis opzitten voordat hij om 10 uur podium A kan bestormen. Gewapend met een gitaar geeft hij een nieuwe betekenis aan het begrip singer/songwriter. Het zingen gaat niet helemaal zuiver, het songschrijven heeft een paar interessante ideeën opgeleverd. Zingen over een dode vriend, bijvoorbeeld. Wel leuk om deze éénmansband aan het werk te zien. En Tzja heeft gelijk: het is kortebroekenweer!

The Lucky Ones gaan qua muziekstijl voor authenticiteit. Duidelijk beïnvloed door de grungescene uit Seattle en psychedelisch gitaargefreubel spelen ze een overtuigende set. Achter de drums zien we de drummer van F weer zitten. Een klein puntje van aandacht voor een volgende keer: Waar vroeger rolletjes pepermunt in broekzakken indruk moesten maken, kiezen hier drie heren op een rij voor een mobieltje in de broekzak. Heeft iets… eh… lulligs.
The Lucky Ones sluiten af met een nieuw nummer wat binnenkort als single beschikbaar komt.

Het Haagse powerrocktrio Buzz Rockington timmert sinds 2010 aan de weg. Bassist Andy Borger heeft zijn imposante haardos meegenomen om er geen twijfel over te laten bestaan dat we hier met rock geworteld in de jaren zeventig te maken hebben. Stevig als een deegroller, muzikaal als een strijkplank. Echt, na 14 uur zijn de logische superlatieven op. Maar we vinden het goed. Echt waar.

De-ja-vu? Ja, wij ook. Door een gat in de programmering mag Buzz Rockington nog een keertje los.

Ochtendgymnastiek met Mr. Dix & Quabbernut. Queb & Dix zijn een buitenbeentje tussen al het gitaargeweld wat de Bazart te verduren krijgt tijdens deze marathon. Nederlandstalige teksten op elektrobeats door een duo wat zichzelf cabarappers noemt. Het optreden heeft inderdaad iets theatraals - de voorbereiding bestaat uit het uitspreiden van een gamemat, die aan een laptop is gekoppeld en wordt gebruikt om samples af te spelen. Het optreden heeft iets weg van Wipneus en Pim in de blender met De Kraaien. Het aanwezige publiek is wel in voor wat meligheid en hopt en huppelt vrolijk met het tweetal mee. Want zeg jou eerlijk, hoe vaak krijg je de kans om mee te springen op een nummer over een wortelpak?

Met hun tweede ep 'Merg & Been' konden de Haagse heren van Vuigtuig in 2012 op lovende reacties rekenen. De goed in het gehoor liggende Nederlandstalige rocksongs staan als een huis en de band zelf is om door een ringetje te halen. Bijzondere teksten en jagende orgelpartijes op een knap fundament. Even kijken of er niet nog ergens een gat in de programmering valt te bespeuren voor nog wat liedjes...

Rock Divas Jasper, Jazper, André en Sabrina zijn via banden met Lokaal Vredebreuk met elkaar verbonden. Voor vandaag staan drie nieuwe covers op het programma. Gekleed in badjassen (iets met een weddenschap) oogt Rock Divas niet zo rockerig als je zou verwachten. Maar onverwacht is dan ook het sleutelwoord van deze set. Het eerste nummer lijkt 'Little Drummer Boy', maar neemt een totaal andere wending en blijkt van Jimi Hendrix. Wat nog volgt zijn covers van Led Zeppelin en Muse ('Hysteria').

Uit Den Haag komt de driemansformatie Bromley. Vorig najaar is de eerste ep verschenen en op de bandmarathon mogen ze om half elf in de ochtend laten horen wat ze kunnen. Het kan zijn dat we inmiddels murw gespeeld zijn door 'eigentijdse bandjes die een mix van melodieuze popsongs en rock 'n' roll' brengen, maar Bromley komt niet aan. Het publiek reageert mat en beantwoordt zelfs het oprechte 'goedemorgen' van de zanger met een kil zwijgen. We gaan Bromley maar eens op een ander moment bekijken.

Als je denkt op het gebied van coverbands alles wel zo'n beetje gehoord te hebben wat er rondloopt, dan ken je Re-Run nog niet. De zelfbenoemde nerdrockers spelen de intro's en themadeuntjes van tekenfilms uit de stal van Disney, Hanna Barbera en andere cartoons die je keek vond toen je klein was. Of als je fan bent van Spongebob: nog steeds kijkt. Re-Run heeft, mede dankzij de vocalen en het gekozen thema, wel wat weg van het kleine zusje van The B-52's. 'Ducktales' blijkt opeens volstrekt Bazartwaardig. Erg leuke, originele band.

Deze maand komt de ep van GraaGedaan uit Rotterdam uit. In de Bazart krijgen we een voorproefje van de band die zichzelf als nogal heftig omschrijft. Volgens de bio bestaat het risico dat 'die dikke frontman' in het publiek springt. De frontman die we zien heeft sindsdien een strikt dieet gevolgd of de tekstschrijver heeft niet goed opgelet bij de briefing, want Dikke Rik is veel, maar niet dik. Nu het gevaar is geweken zien we een stevige rockband met een rapper. Het resultaat is een mix van rock en hiphop, waarin de invloed van Rage Against the Machine en Opgezwolle duidelijk herbaar is. Afsluiter 'Je Weet Geen Shit' valt op als de sterkste track van in de set.

Made in Stock was eind januari te zien op een van de avonden waarop de deelnemers aan de bandcoaching van Ready To Play zichzelf presenteerden. Tenzij goed verstopt, lijkt de band geen site of Facebookpagina te hebben waarop ze zichzelf presenteert. Op de afgelopen editie van Kaderock hebben we de band zien spelen op het binnenpodium. Net als toen, openen ze ook nu met 'Break Stuff' van LimpBizkit. Helaas brengen ze het nummer niet even krachtig over zoals LimpBizkit zelf. Muzikaal staat het als een huis, alleen aan de zang zou het een en ander nog verbeterd kunnen worden. (RJ)

De roots van Rocksville liggen in de rockhoek waar bands als U2, Foo Fighters en Pearl Jam te vinden zijn. In die niche ben je zeker niet de enige, dus onderscheidend vermogen is van groot belang. Met inmiddels ruim 16 uur overwegend gitaargeweld achter de kiezen, valt ons bij deze band in ieder geval niets onderscheidends meer op. De zaal is wel weer redelijk gevuld met fans van de band, dus dat is wel weer positief. (RJ/FV)

Onlangs deed 0900-Viktor mee met de Popgroup Olympics tijdens Kaderock, maar ze wisten de finale niet te winnen waardoor er geen speelplek beschikbaar was. De zanger speelt op een akoestische gitaar, wat eigenlijk wel een verademing is vandaag. De Nederlandstalige teksten zijn overwegend depressief, maar dat wil niet zeggen dat deze band aan 15 minuten speeltijd genoeg heeft. Volgens een Twitteraar speelt 0900-Viktor het dak eraf, en dat dat best mag, want een dak is na vandaag toch niet meer nodig. Het dak mag er dan af zijn, de zaal is jammer genoeg ook leeggelopen. (RJ)
 

Madeleine en Bart hebben samen nog niet zo heel vaak samen opgetreden, maar beiden zijn geen onbekenden in de muziekwereld. Madeleine was een van de drie zangeressen van de band Two Way Radio. Bart hebben we vandaag al eerder gezien als gitarist bij Vuigtuig. Omdat Madeleine ook vrijwilliger is bij 3voor12 Den Haag, vinden we heel integer niets van de covers die ze hier vandaag samen met Bart staat te spelen. Ze beginnen in ieder geval leuk met '50 Ways to Leave your Lover'. Paul Simon hadden we nog niet gehoord vandaag of gisteren. (FV/RJ)

XAD staat voor Xtreme Attention Disorder - De Haarlemse band schept in haar bio torenhoge verwachtingen, want wat anders dan ongekend spektakel mag je verwachten van 'a mentale disturbed community of attention whores'? De praktijk is iets genuanceerder. Een drummer, een bassist en een gitarist die ontzettend slecht zingt. Dat kan een vermakelijk onderdeel van een act zijn, maar in dit geval zit het tegen het pijnlijke aan. XAD zou er goed aan doen op zoek te gaan naar een vierde bandlid die de muziek van het drietal van zang kan voorzien.

Ook Noisette - niet te verwarren met The Noisettes - heeft een bijzondere bio. Naast de waarschuwing dat ze niet zo creatief zijn om direct een eigen stijl te scheppen (dat kost ook een hele tijd, dus eerlijke en begrijpelijke disclaimer), omschrijven ze zichzelf als 'bruin en vloeibaar', waarbij smeuïge hazelnootpasta nou niet direct de eerste associatie is. Maar goed - het gaat om de muziek: Punkrock met tal van herkenbare invloeden. "Dit liedje gaat over bijten in kussens" - de aandacht is getrokken, maar helaas verstaan we vervolgens geen woord van de tekst. De band probeert met man en macht metal te maken, te grunten en hard en gemeen uit de hoek te komen, maar de hazelnootjes ogen nog te lief om die ambities waar te maken.

Van hazelnoten is het een kleine stap naar eekhoorns. Twee ex-leden van The Black Squirrels zoeken in 2010 aansluiting bij een zanger en bassist en starten de band Blackhill Bandits. De folky sound van de band mist nog wat accenten en daarom wordt er een Banjospeler bijgehaald. Nadat de bassist is vervangen door een bassiste is de band er klaar voor. Met duidelijke roots in de Ierse muziek brengt Blackhill Bandits een lekker gejaagde mix van punk entraditionele Ierse muziek. De fluit ontbreekt, maar ook zonder weet de band in no-time een feestje te bouwen.