De eerste zes uur van de bandmarathon zit er op en we hebben de eerste pit te pakken! De death metal van de Haagse band UnseeN PerceptioN is net zo effectief als voorspelbaar. Het vijftal, gestoken in bijna keurige pakken, doet wat er van de band verwacht mag worden en doet dit nog goed ook. Het vijftal heeft zich voorgenomen de komende tijd veel te spelen om zo door het hele land erkenning te krijgen. Kan best eens gaan lukken, helemaal omdat ze eind deze maand op Parkpop spelen.

Het eerste wat opvalt bij het bezoeken van de site van BMPS is dat je voor 29 euro een goedkope vlucht vanaf vliegveld Eindhoven kunt boeken. Huh? Ja, een Google Adsense advertentie midden in de bandbio van deze death metal band. Het zal wel voldoende opleveren…. De band op het podium dan: we zien de Village People onder de death metal bands. Een bouwvakker, een slager, een bedorven monnik en nog wat gespuis. In ieder geval leuk om een band te zien die ook aandacht aan de aankleding besteed. Qua presentatie zit het  wel goed en muzikaal is de band ook dik in orde. Maar  herkennen we tussen al het grunt- en gitaargeweld nou het melodietje van Super Mario…?

Triple Corpse Hammerblow bestaat uit leden van Mullet, Fuzz Universe en UnseeN PerceptioN en voor de gelegenheid Olax op keyboard. Op het programma staan covers van Children of Bodom. Dik hout, planken, dat werk. De dreigende akkoorden en jagende themaatjes van Olax geven de band de meerwaarde die ze boven het gros van de bands in hetzelfde genre uit laat steken.

Hop, nog een kwartiertje death metal in de nacht. Uit Schiedam komen de vijf heren en een dame van Dyopsis. Ze mikken een flinke dosis progressieve rock door hun nummers en live komt deze mix erg goed uit de verf. Het podium is iets te krap voor zes mensen, waardoor de toetsenist het zicht op de zeer geconcentreerd spelende gitariste ontneemt. Gelukkig hebben we de foto's vanaf het balkon nog.

Een iconoclast is een synoniem voor cultuurbarbaar. En tevens de naam van een hand vol punkbands die her en der ter wereld deze naam voeren. In de Bazart staat de Haagse Iconoclast, bestaande uit voormalig leden van The Mollesters, een punkband die al in 1977 op het podium stond. Mannen op leeftijd dus, die muziek maken die ondertussen tijdloos genoemd mag worden. En daar is helemaal niets mis mee - sterker nog, menig groen rockbandje kan hier nog wat van leren. De zanger herinnert ons er nog maar eens aan dat dit het laatste avondje in de Bazart is… verdorie.

HeadShrinker (genoemd naar het nummer van Oasis…?) is eind vorig jaar opgericht en begeeft zich, zoals gebruikelijk op dit tijdsstip, op het terrein van de harde drums, gierende gitaren en hier en daar een vlijmscherpe melodie. Het viertal uit Den Haag heeft helaas te kampen met technische problemen - eerste valt het licht uit en daarna de microfoon van de zanger, waardoor HeadShrinker even als instrumentaal gezelschap moet doorspelen. Uiteindelijk komt het allemaal goed, alhoewel de band met zang niet per se beter klinkt dan zonder.

Na 28 bands is het tijd voor de eerste viool op de bandmarathon. Het Kapotte Middernacht Hek is een vijfkoppige fusion/funkband die niet bang is verschillende stijlen door de mangel te halen. De goed in het gehoor liggende liedjes doen het goed bij de nachtbrakers die tussen al het metalgeweld wel toe zijn aan iets anders. Half vier in de ochtend is misschien niet het beste moment om deze band te zien, maar in een kwartiertje weten ze wel te bereiken dat je benieuwd bent naar een complete set. The Midnight Fence Malfunction gaat op de 'to do'-lijst voor de nabije toekomst.

Drie mannen die groovemetal maken. De korte bio op de site lijkt rechtstreeks uit Google Translate te zijn gekopieerd, waardoor niet duidelijk is hoe serieus het statement genomen moet worden dat de band een aanklacht doet tegen 'de moderne gedesocialiseerde en gecomputeriseerde mens'. Op het podium komt When Paradise Failed nogal rommelig over, wat vooral aan de drummer is toe te schrijven. Ook op het smartphonecheckende en babbelende publiek in de zaal maakt de band weinig indruk.

Holstoot. Noise Grind uit de Kerkhoflaan in Den Haag. Houden ook van Kutschurft en Kringspiertyfus. Jammer dat die niet op de bandmarathon spelen, ze hadden gedrieën een leuk themablokje kunnen vormen. Duo holstoot, bas en drums, ramt iets op drums, plukt iets aan een snaar en dat was weer een liedje. Nummers die langer dan vijf seconden duren zijn zeldzaam; Holstoot heeft dan ook zonder twijfel de langste setlist van alle bands tijdens de bandmarathon. Muzikaal stelt het geen ruk voor en de grap is na een nummer of 10 (pak 'm beet 1 minuut) wel uitgewerkt. Ook leuk voor feesten en partijen. Als je iedereen snel weg wilt hebben.

Teca Sikiri heeft niet alleen een exotische bandnaam, de leden komen ook nog eens uit alle windstreken. Met frontvrouw Gabriela Espinoza Vazquez als boegbeeld zit het met de podiumuitstraling van het viertal wel snor. De band maakt heavy metal met invloeden uit de glam-, punk- en trashhoek en weet met beperkte middelen een stevig geluid neer te zetten waarbij het maar goed is dat De Bazart geen directe buren heeft.

Totaal Verlept is sinds de jaren tachtig, met een aantal onderbrekingen, actief. Ruud, Jeroen, Joeri en Opa maken vuile punk zoals het hoort te klinken. En dat hoeft niet altijd om aan te horen zijn. De mannen spelen in het donker, of dit een technisch mankement is of op verzoek van de band is niet duidelijk. De nummers zijn onderling niet te onderscheiden, wat het voor de paar solo-moshpitters in de zaal wel zo makkelijk maakt om heen en weer te blijven stuiteren.

Symphonische hardrock uit Amsterdam sinds 1995. De basis van de band wordt gevormd door  Robert Hugo Moorman en Andreas van Amerongen en alhoewel de band tegenwoordig als kwartet te boek staat, treedt Rise of Realism vannacht op als duo. In ouwe rocker outfits, compleet met cowboyhoeden, laten de mannen - bas, gitaar en drummachine - zien en horen hoe het ook alweer moet.

Lifeless Past put uit de rijke post-punk en new wave archieven met een stevige combi van beide genres. Zanger/gitarist Satori kennen we van Pattern Cutoff en met Lifeless Past heeft hij nu zijn eigen ding. Ergens heeft hij bassiste Eline opgesnord en als duo laten ze de underground van de jaren tachtig herleven met kille beats en zeurderige zang. Op 20 juni iets langer te zien op Plein Open 2013.

Voor een flinke dosis punkrock kun je tegenwoordig terecht in Lisse bij Not That Dead. Meebrulpunk met veel oh's en aa's, belooft de bio van het drietal. Met een nummer over coverbands en voor de tweede keer tijdens de marathon een cover van 'Blitzkrieg Bop' van The Ramones zit het met Not That Dead wel goed. Hey ho, let's go dus nog maar eens een keer, want punkrock is zeker not that dead yet.

Ter afwisseling ende vermaak een kwartiertje hardcore tekno uit de Langweiligkeitstal door Numtek. Typische love it or hate it muziek, waarbij de nog steeds goed gevulde bazart voornamelijk lovers in het huis heeft. Het is inmiddels half zes in de ochtend en buiten is het alweer licht aan het worden. Wie last van slaap begint te krijgen krijgt van Numtek, na een lange intro, een kneiter van een wekker door zijn trommelvliezen geduwd, compleet met lasershow of het slaap uit je ogen te branden. Goedemorgen Nederland.

Niets over vinden op internet - heeft De Bazart de spelling fout of doet de band niet aan social media en de internets? "I love the smell of marihuana in the morning' is de openingszin en de hippiemuziek die volgt is geheel in lijn met het statement. Een Woodstockmomentje tijdens de band marathon, inclusief cover van Big Joe Turner. Wat nog mist is een kampvuurtje, al staat de tent inmiddels aardig blauw sinds het rookverbod een uurtje geleden werd opgeheven. Onder het mom van 'het ergste wat ze kunnen doen is De Bazart sluiten', worden we langzaam uitgerookt.

Olax hebben we al eerder gezien tijdens de bandmarathon. Eerst als enthousiast aanhanger bij Mullet, even later als toetsenist bij Triple Corpse Hammerblow en tussendoor bij de friettent op de hoek. Olax solo is Olax met een hele band, die voor een groot deel bestaat uit leden van Mullet, aangevuld met de drummer van F. De muzikanten improviseren hun partijen, terwijl Olax zingt dat hij een sinaasappel is. Gezellige boel. Terwijl vanuit het publiek traditioneel om Slayer wordt geroepen, gaat Olax onverstoord verder met zijn cabareteske liedjes.

Storm op de Maan is het experimentele elektronicaproject van Tjebbe van der Kooij. Hij staat achter een paar elektronische apparaten waarop een hoop lampjes knipperen. Over een ambient onderlaag klinken drum 'n' bassbeats en sythpopklanken. Gedurende het optreden kijkt Tjebbe niet op of om, waardoor hij de aandacht van het publiek maar moeilijk kan vasthouden. De beats worden heftiger, maar het tijdstip begint zijn tol te eisen: op de rand van het podium sukkelen een paar mensen half in slaap. Die 16 vind-ik-leuks op de Facebookpagina van Storm op de Maan zijn wat karig - like deze man, dan kijkt hij volgende keer vast ook een keertje de zaal in.

Chained Messiah komt uit Vinkeveen en laat zich beïnvloeden door de groten der metalgrootheden. Het draait bij de trashmetalband om veel en hard spelen en heel veel meer heeft Chained Messiah dan ook niet te bieden. Tijd voor een pizzaatje.

Totart uit Rotterdam verrast in positieve zin. Ja, metal voert de boventoon, maar de band weeft er op effectieve wijze surf-, reggae- en zelfs triphopinvloeden doorheen. Lastig te definiëren muziek, maar dat maakt het wel interessant om naar te luisteren.

We gaan het 11e uur van de bandmarathon in met de in toepasselijke ochtendjassen gehulde Cookie and the Crunch. De band is een typische Haagse rockband waar je je geen buil aan kunt vallen. De sound is herkenbaar en verre van origineel, maar live komt de band goed tot haar recht, met name zangeres Willeke Brittijn valt op. Niet voor niets heeft Cookie and the Crunch al op ieder Haags podium wat er maar enigszins toe doet gestaan.

De Haagse rock band Just Add Water speelt een mix van eigen nummers en covers.Duidelijk beïnvloed door de progressieve rock uit de jaren zeventig speelt de band een stevige, solide set.  Mooie snaren, leuk jurkje, vat de presentator treffend samen. Just Add Water verliest vijf kostbare minuten met het wachten op bekkens. Wil je alles lezen over de tegenslagen die de band heeft gehad bij het bouwen van de eigen website, bekijk dan de nieuwspagina op justaddwater.nl.

We zitten op één band na op de helft van het programma, en nu pas verschijnt de eerste meidenband op het podium. Meidenband overigens in de goede zin van het woord: geen zoetsappigheid, maar stevige rock door vier vrouwen met voorop een zangeres die is gezegend met een flinke rockstrot. Met een tekst als "AC/DC, what the hell" (gevolgd door een cover van 'Whole Lotta Rosie') verloogend de band haar invloeden niet. De stijl hebben we al een paar keer gehoord afgelopen nacht, maar zo in de vroege uurtjes is het met de rollende rock van Alfa Female best fijn wakker worden.

De vraag "Who killed Laura Palmer?" hield de gemoederen begin jaren negentig twee seizoenen 'Twin Peaks' bezig. Vandaag de dag is er de herinnering aan de in plastic gewikkelde Laura en is er de Haagse shoegaze band die Laura's naam gebruikt voor het optrekken van een eigen rookgordijn. Verwacht je een singer-songwriterig meisje, dan kom je bedrogen uit. Zit je meer te wachten op kille wave met post-punkinvloeden, dan maakt Laura Palmer je blij. Fraaie gelaagde songs met bijpassende zang, alleen wel jammer dat de drums uit een doosje komen.