De aftrap van de Bazart bandmarathon wordt gegeven door de Tilburge band Sofia Nero. Als enige band met voldoende tijd voor soundcheck bereid het viertal zich goed voor: "Hoe spreek je dat eigenlijk uit, Bazaar? Bazaart? of gewoon op z'n Haags?". Zonder grootst en meeslepende aankondiging, gaat de bandmarathon van start. Sofia Nero geeft een stevige aftrap en legt de lat direct hoog. Het laatste nummer wordt als 'hit in Tilburg' aangekondigd en dat zou het ook best eens kunnen zijn. De toon is gezet!
 

De Haagse garagefunkband Lyssa ('Wij zijn groot in Hengelo!") brengt een mix van pop, garagerock en funk met psychedelische invloeden. Het viertal tapt uit het vaatje Ariel Pink, Chili Peppers en aanverwante artikelen. Zowel in de stevige rocksongs een meer ingetogen, nummer laat de band horen goed op elkaar ingespeeld te zijn en harmonische zang niet te schuwen. Met een liedje over een T-shirt als afsluiter laat Lyssa een goede indruk achter.

Vier rockers met een bijpassende rockchick op kop. Na een kleine technische hapering gaat de beuk er genadeloos in. De Bazart begin langzaam vol te lopen en het publiek kan Godmother prima waarderen, al wordt aan de oproep van de zangeres om los te gaan geen gehoor gegeven. Met een cover van 'Hope you Die' van Atomic BitchWax laat Godmother zien wat ze in huis heeft. Met als afsluitende cover een nummer van Kyuss gaat Godmother net over haar speeltijd heen.

Op de lijst met bands die vanavond, vannacht en morgenochtend-, middag en avond spelen staan best wat vreemde bandnamen, maar 'het is de muziek appelsap' is toch wel een van de meest bizarre. Voordeel is wel dat Google de site van de band als eerste resultaat geeft. De indierock van het Haagse powertrio is wat minder origineel dan de naam doet vermoeden, maar de band laat wel horen gegroeid te zijn in de afgelopen tijd. Afsluiter en tevens albumopener 'Where's your Superman Now' is best een lekker nummer.

De Westlandse mannen van B Sharp nemen het stokje over en brengen hun eigen vierkoppige fanclub mee. De meiden hebben er duidelijk zin in en hun enthousiasme werkt aanstekelijk. B Sharp bestaat nog geen twee jaar maar heeft toch al een behoorlijk reputatie opgebouwd. Vanavond laat de band wederom zien tot de top van de regio te behoren. Met name het laatste nummer, 'Journey to the top' (orgeltje en meeklappen!) doet het goed. Soms is het jammer dat de speeltijd maar een kwartiertje is…

Wie had dat gedacht, de Red Hot Chili Peppers op de bandmarathon! Een blik op het podium leert echter dat we met een knappe copycat te maken hebben. Zo knap zelfs, dat ze bij het volgende nummer (een cover van Nina Simone's 'Feeling Good') helemaal niet meer als de Peppers klinken. Coverbands op een bandmarathon zijn een goed idee. Een beetje popquizen ('hoe heet dit ook alweer'?) is best leuk tussendoor. Jimi Hendrix' 'Come On' komt ook nog voorbij en het is opvallend hoe goed Solid tussen de verschillende genres weet te schakelen.

The BottleCaps uit Delft delen gitarist Jens Luiten met B Sharp. Wederom de vier enthousiaste dames voor het podium van dit rock 'n' roll trio dus. Het trio zich laat inspireren door zowel The Beatles als The Deaf. Muzikaal ligt het dichter bij de laatste - stevige garagerocksongs en een bezeten drummer. Het optreden in de Bazart vanavond is het eerste 'elektrische', meldt de band op Facebook. Voor een bandje wat net vijf maanden bestaat klinkt The BottleCaps in ieder geval veelbelovend.

Stonerrock volgens het boekje, al spreek de band zelf liever van 'woestijnrock'. Ditch draait al sinds de jaren negentig mee en heeft zich zo te horen nooit laten verleiden tot enige vorm van subtiliteit. Lomp en hard vat het geluid van het viertal goed samen. De manier waarop zanger David Dressen zijn stem gebruikt klinkt niet heel erg gezond, maar dat is wel zo rock 'n' roll. Halverwege de set houdt een van de gitaarversterkers het voor gezien, wat Ditch aanzet tot een stukje vrije improvisatie. En dat is eigenlijk ook best erg leuk.

Het Delftse vijftal A Purple Sky zoekt het muzikaal in vele hoeken. Althans, als je de informatie op de Facebookpagina van de band mag geloven. In de praktijk is de aangekondigde psychedelica maar mondjesmaat aanwezig en hebben we vooral met een rockbandje te maken wat nog wel iets meer op zoek mag naar een eigen, onderscheidend geluid. Jammer dat de bio voornamelijk de zoektocht naar een drummer beschrijft en geen inzicht geeft in de (muzikale) achtergrond van de bandleden of de ambities van de band. Pas bij het laatste nummer is de band echt goed op dreef.

Screech uit Leiden trakteert De Bazart op een stevig potje punkrock. De band bestaat dit jaar tien jaar en heeft in die tijd een aantal bezettingswisselingen ondergaan en drie eps uitgebracht. De recht-voor-z'n-raap rock is te typeren als 'typische Bazartmuziek', maar het publiek staat er vooral erg rustig bij en kijkt ernaar. Screech sluit af met een nieuw nummer. Het wordt nu toch wel eens tijd dat de eerste crowdsurfer de lucht in gaat. Screech krijgt nog niemand van de vloer, maar de avond is nog jong…

1, 2, 3, 4: Ramonestijd! In een kwartiertje kun je er aardig wat 3-akkoorden pareltjes van de legendarische New Yorkse punkband doorheen jassen en dat is precies wat Pinhead doet. Van 'Rockaway Beach' tot 'Blitzkrieg Bop' en terug. De zanger loopt nog over de zaal in om wat onfortuinlijke bezoekers in hun gezicht te schreeuwen dat Sheena toch echt een punkrocker is. Weten we dat ook weer. Hey ho, let's go!

Godmother speelde eerder op de avond ook al, maar moest toen eerder stoppen wegens technische problemen bij aanvang van het optreden. Door het uitvallen van I Regret valt er een gat in het programma en krijgt de band de kans zich te revancheren. Alsof het bij de act hoort, heeft Godmother wederom problemen, dit keer met een gitaar die het niet doet en een te zachte monitor. Als ze net zo lang doorgaan met herkansingen tot het wel lukt, gaan we de komende 21 uur nog veel en vaak horen van Godmother. Wat niet per se een straf is.
 

Zware powermetal van de vier heren en één dame van Shadow Alliance. Met de juiste stuurse blikken en rockposes rammen ze hun muziek door de strotten van het in groten getale aanwezige publiek. De band steekt haar voorliefde voor bands als Anthrax en Iron Maiden niet onder stoelen of banken en speelt uitbundig leentjebuur. Vraag blijft wel welke band de inspiratie heeft geleverd voor de gestreepte pyjamabroeken van de simultaan spelende gitaristen.

Muksekruksul. Of zoiets. De presentator van het eerste deel van de bandmarathon komt er ook niet uit hoe de Marcel met twee X-en moet worden uitgesproken. Marcel en zijn band hebben er in ieder geval erg veel zin in om op de bandmarathon te spelen. Met een sound die tussen rock en industrial hangt maakt de band in ieder geval indruk. Qua podiumpresentatie moet de band het vooral van de energieke toetsenist hebben.

Tijdens de Popgroup Olympics op Kaderock redde de band het niet om het podium te halen. Wellicht hadden ze hogere ogen gegooid bij het NK grunten. Op de bandmarathon kan Death in Technicolor in ieder geval een kwartiertje haar gang gaan. Deathcore en grunten, een prima combinatie. Maar, meneer de grunter en mevrouw de zangeres, besteed bij een volgend optreden ook wat aandacht aan de kledingkeuze, want je dagelijkse kloffie gaat niet zo goed samen met deze muziekstijl.

Maelstrom uit Delft pompt nog maar eens een lading trash-, death en blackmetal de zaal in. De hagelwitte T-shirts en het ontblote bovenlijf van de drummer zitten onder het bloed - vast uit hun oren gelopen, want wat is dit hard. "Laat je handjes wapperen!" is tot nu toe de meest stoere oproep die door de bazart klinkt. De muziek van Maelstrom nodigt uit tot headbangen, wat dan ook menig hoofd en haardos in beweging brengt.

Middernacht, de eerste vier uur van de bandmarathon zit er op. Birmingham Sunset is één van de twee headliners en mag 45 minuten vullen. De heren en dame brengen een krachtige set covers van jaren tachtig rock- en metalklassiekers. Daar horen lange zwiepende haardossen, leren broeken en stoere poses bij. En een opvallende zangeres die met verve de rol van frontvrouw vervuld. En dat is precies wat Birmingham Sunset levert. De setlist kent een aantal niet zo erg voor de handliggende nummers, en dat slaat goed aan in de inmiddels propvolle Bazart.

Voor 24K (karaat) is het optreden tijdens de bandmarathon het podiumdebuut. Via Facebook zijn de volgers van deze Haagse rock/funk/metalband op de hoogte gehouden van alle voorbereidingen. Direct spelen na een headliner maakt het er allemaal niet makkelijker op, maar 24K houdt stand en zet een goede show neer. Opvallend is de Nederlandstalige rap halverwege.

Na al het gitaargeweld van de afgelopen uren is het tijd voor een kwartiertje breakcore en drum 'n' bass. RK9 - in het dagelijks leven Joeri Damian Jungschlager - is met zijn laptop en elektronische gadgets een welkome afwisseling. Muzikaal niet bepaald grensverleggend, maar met grappige samples en snelle beats weet hij wel te entertainen. Als act heeft RK9 weinig om het lijf - alles wat hij doet lijkt ter plekke bedacht.

Mullet, in 2012 winnaar van de publieks- en promotieprijs tijdens Talent Event, is inmiddels een gevestigde naam in de regio. Eind vorig jaar brengt de band het album 'Down With The Ship' uit en binnenkort verschijnt een nieuwe ep. Mullet gebruikt haar 15 minuten tijdens de bandmarathon voor een afwisselende set, waarin net zo makkelijk Eminem als Broodje Bakpao langskomen. Mullet is eind van de maand ook te zien op Parkpop!

De drie heren van New Year's Hero hangen al een tijdje rond in de Bazart om bandjes te kijken voordat ze zelf aan de beurt zijn. Ze spelen een mix van punkrock met een emocore-randje. Het vriendelijk ogende drietal maakt muziek die net wat ruiger klinkt dan hun uiterlijk doet vermoeden.
 

Gelegenheidsduo QRAB bestaat uit medewerkers van de Bazart. In de aanloop naar de bandamarathon, het eerste en tevens laatste optreden van de band, is in drie dagen tijd precies een kwartier aan muziek in elkaar geknutseld. Daar is niet heel uitvoerig de tijd voor genomen en dat is  te horen. QRAB moet dan ook als 'crap' worden uitgesproken en de bedoeling is dat de band ook zo klinkt, vertrouwd een van de leden ons van te voren toe. Missie geslaagd, maar de jaren tachtig dark wave van het duo is stiekem wel een hele leuke afwisseling tussen al het gitaargeweld.