“Iedereen gaat zitten!” beveelt Robin Brock. En dat gebeurt ook. Het uitverkochte Jam de la Creme gaat door de knieën. Voor het grote podium staat het zo vol dat het soms lastig is om te bewegen. De drukte is eigenlijk niet meer te harden, maar het enthousiasme van de artiesten maakt een hoop goed.
Pure vreugde op Jam de la Creme
Stilstaan geen optie bij urenlange muzikale sensatie
De zevende editie van Jam de la Crème vond zaterdag 20 juli plaats bij Strandpaviljoen Zuid. De avond bood een platform aan bandleden van bijvoorbeeld Taymir, Di-rect en Soul Sister Dance Revolution. Daarnaast traden bands ook los van de sessies op: onder andere The Deaf en Kern Koppen waren te zien op het Haagse jamfestival.
Voor No Reply bassiste Floortje van der Kooij was het haar eerste Jam de la Creme. “Vreselijk eng, maar het was boven elke verwachting die ik had”, vertelt ze achteraf. De spanning zit nog in haar lijf. Dat geldt trouwens voor meer artiesten die klaar zijn met een sessie. Op het moment dat de laatste noten klinken, zie je duidelijk de opluchting in hun ogen. En toch, ondanks de onzekerheid die jammen met zich mee kan brengen, kun je aan hun gezichten aflezen dat het smaakt naar meer. Voor de artiesten is het een bitterzoete ervaring.
Opvallend is hoe goed Pink Oculus de losse eindjes aan elkaar weet te knopen. Met haar poezelige diadeem trekt ze de hele tent mee in een vibe die niet anders te omschrijven is dan magisch. Steeds als het samenspel van de instrumenten het publiek in vervoering brengt, weet zij die extra kick eraan toe te voegen die het geheel een niveau hoger tilt. Ze wordt dan ook steeds opnieuw de planken op gevraagd.
Terwijl Janneke Nijhuijs daarna soundcheckt, rookt ze nog snel een sigaretje. The Deaf viert die avond zijn zesde verjaardag, en dat mag iedereen weten ook. Er moeten trommelvliezen gesneuveld zijn. Ze spelen vol zelfvertrouwen en energie, en de bezoekers van het festival worden daarin meegezogen. Na dat optreden stopt het publiek ook niet meer met springen.
Jammen is een heel andere dimensie van muziek maken. Jammen is als één familie een eenduidige boodschap brengen, en hoe Jam De La Creme die brengt is sensationeel. Natuurlijk wordt er op het podium soms getwijfeld en te voorzichtig omgesprongen met instrumenten. Minpunten zijn er. Een jamsessie is in beginsel een onderonsje, maar op Strandpaviljoen Zuid moet dat vertaald worden naar een show – en dat is een hele opgave.
Maar de minpunten zijn zwaar in de minderheid. Om te zien hoe Annika Boxhoorn zich rappend tegenover een stel mannen verdedigt, is onbetaalbaar. Nog een voorbeeld is de saxofoon, die tijdens de laatste sessie regelmatig doch onverwacht door de muziek heen breekt. Daar kan je praktisch niet omheen: het schudt je op een prettige manier wakker. De avond is een smeltkroes van rock, pop, een vleugje soul en natuurlijk hiphop.
Jam De La Creme is een fenomeen. Nergens anders zie je zo veel stromingen bij elkaar komen als op dit muzikale festival. Het is dan ook niet zo gek dat het gezelschap vijf dagen lang op Sziget uitgenodigd is. We kunnen daarom gerust stellen dat ieder die er zaterdag niet bij kon zijn, zichzelf tekort gedaan heeft.