Haagse Pop Week 2013; zaterdag 26 oktober

Sterrenparade voor het zingen de kerk uit bij Rockstone Collaborations

Lilianne Laan en Tess van der Zwet | Foto’s: Ramond Jaggessar, Samantha Stauttener en Moos Wolfs ,

De Haagse Pop Week 2013 beleefde haar finale op zaterdag 26 oktober in de zalen, foyer en café van Paard van Troje. Optredens waren er van onder andere Bombilate, Friends of the Family, Piñata, De Règâhs en natuurlijk de Rockstone Collaborations waarbij zestien Haagse bands, waaronder Kern Koppen, Rät N FrikK, FilosofischeStilte, Soul Sister Dance Revolution en DropmiX, in duo’s een cover uitvoeren.

Het Paardcafé is het podium voor Ready To Play vanavond. Jonge artiesten vers van de Ready to play-pers verbazen hier het publiek met hun zelfverzekerde podiumpresentatie. Veel vrienden en familie in het publiek, de ouders te herkennen aan een bijna lichtgevend aureool van trots rond de kruin. Hier en daar valt er op het podium nog een toontje naast, maar we horen ook veel moois: zo is Mooz Valentine duidelijk een frontvrouw in spé.
 
Daarna is de beurt aan bands uit deze stal met al wat meer podiumervaring. We blijven even staan voor The Hague Idiots. Deze punkbelofte was pas nog te horen bij 3FM en in het Tilburgse 013 en staan te trappelen om te rocken. Extreem jong maar aan hun sound is niks kinderachtigs: dit soort pretpunk gingen we in de hoogtijdagen van Bad Religion, Greenday en NOFX al hard op en The Hague Idiots doet niet onder in zeggingskracht. Het is een geruststellende gedachte dat er met onder meer deze band ook in Den Haag een nieuwe generatie punkrockers klaarstaat. De uitvoering kan hier en daar nog iets strakker, maar dat komt ongetwijfeld met de ervaring; de breaks zijn al haarscherp en de energie blaast het Paardcafé weg. "Vinden jullie het leuk? Woensdag staan we weer in de SuperMarkt!" Klinkt het zonder enige terughoudendheid vanonder de bos krullen van gitarist Anthony Koenn. Podiumbeesten in spé, laten we het op podiumpups houden; dit is pas het begin. (LL)
 

In de grote zaal vinden we vanavond grote namen en grote prijzen. Op zijn René Boms wordt de avond geopend en de eerste prijs uitgereikt: het beste nieuwe initiatief gaat naar het Haags Podium @ Parkpop. Terwijl de Nachtburgemeester zijn Parkpop-tattoo nog even flasht nemen de organisatoren met veel dank de prijs in ontvangst. Er is aardig wat knap volk toegestroomd voor dit avondje ons-kent-ons in de Haagse muziekscene, en voor de groots aangekondigde Rockstone Collaborations uiteraard. Robin Brock host de Rockstone Collaborations samen met Rockstone’s charmante Nadja Freeman. Ze leggen in het Engels uit dat zestien Haagse bands in duo’s vier uur studiotijd kregen om samen een cover te doen - en achter de schermen een professionele make-over, gezien de gepoetste looks. Vanavond zien we het resultaat. Van de studiosessies zijn videoregistraties gemaakt die als introductie voor de samenwerkingen vertoond worden, terwijl intussen opgebouwd wordt.

Kern Koppen en Soul Sister Dance Revolution mogen het spits afbijten, hun spullen staan al klaar dus wachten ze een beetje ongemakkelijk tot hun video-introductie afgelopen is. “Nou dat was ’t, tot ziens!” geint Guus van der Steen alvorens hun cover van Jay-Z’s ‘Death of autotune’ in te zetten. Guus is aanvankelijk niet goed te verstaan maar dit wordt gaandeweg beter. Het resultaat staat als een huis en klinkt als een Jay-Z mashup met Nederlandse raps eroverheen voorzien van de bekende SSDR-adrenalinestoot. Riffjes worden dik aangezet op de synths en dan is het nummer alweer over; de honger-naar-meer in het publiek is bijna in plakjes te snijden. Het voelt bijna of de optredens al voor het hoogtepunt weer moeten stoppen. Doen ze echt maar één nummer?

Ja dus, want de volgende collaboration wordt alweer opgebouwd. Aanstormend Talent-genomineerde Taymir gaat met stonerrockers Doghouse in de blender. We verwachten hard & heavy maar het resultaat is powerpop. Local Natives’ ‘Wide eyes’ is het onderwerp van studie en het resultaat klinkt profi en oorstrelend mooi. Wel blijven ze met hun versie jammer genoeg veilig dicht bij het origineel, maar de twee drummers simultaan aan het werk geeft het nummer wel meer ballen.

And now for something completely different. Splendid’s Pat Smith gaat met FilosofischeStilte de zaal platbeuken met een powershotje ultrazware beats. De opzet blinkt uit in eenvoud: Pat’s stem past perfect bij Lil’ Wayne’s ‘A milli’, FilosofischeStilte vervormt die en voorziet deze van een ondergrond die je bij de lurven grijpt. Als een gangsterduo doen ze samenzweerderig hun ding op het podium. Het resultaat klinkt buitenaards, de bassen doen je naar adem snakken. Het is één van de spannendste bewerkingen van vanavond, met weer dat verlangen naar meer wanneer het nummer erop zit.

Orange Grove en DropmiX brengen de zaal weer met beide benen op de grond. Opbouwen duurt wat langer door technische strubbelingen maar zodra ze van start gaan is het springen bij deze gouden combinatie. Twee laptops aan weerszijden, twee groene hempies met versgeschoren koppies erboven en daartussenin twee zangers, een drummer en een gitarist. Een uitgelezen kans voor een partijtje moddervette dubreggae, moeten ze gedacht hebben. Weapon of choice: ‘Call me maybe’ van Carly Rae Jepsen. Na een zwaar aangezet intro gaat het nummer over in een ultradansbare dubstepbeat. De drummer zorgt in deze versie voor extra boomchickawow. Die mag op repeat. (LL)

De kleine zaal staat stikvol bij Friends of the Family. Dat viel te verwachten. Frontman Gijs raast als een bezeten Morrissey/Tom Waits/ Batman’s The Joker (in de versie van Heath Ledger) over het podium.  Vanavond staat hij voor het eerst zonder gitaar op de planken: hij is wat zenuwachtig, zegt hij, maar zijn nervositeit maakt hem des te sympathieker. Er wordt vurig gespeeld: ogen dicht, ogen open, de instrumenten en het publiek omarmend. Aan de oprechtheid twijfelt ondergetekende geen moment. Tot driemaal toe wordt het publiek tijdens een break verzocht richting de vloer te zakken om in een naderende climax op te springen. Natuurlijk gaan we door de knieën voor deze band. Het is een voor de hand liggende, maar goede truc om de sfeer op te zwepen, die veel beginnende bands zich niet kunnen veroorloven. De Friends wel. Waar zit het gevaar dan? Kwade tongen kunnen de oprechtheid ter discussie stellen. De scheidslijn tussen de authenticiteit en gimmick is immers flinterdun. Wij hebben er echter vertrouwen in dat deze band ook over de Haagse grenzen kan raken en roeren. Om dat te kunnen realiseren, moet Friends and the Family en Den Haag elkaar nu even loslaten. (TvdZ)

Friends of the Family wordt flink aan het werk gezet vanavond. Rennend gaan ze van hun optreden in de kleine zaal naar het opbouwen voor de collaboration in de grote zaal. Als ze nou ook nog de prijs voor Aanstormend Talent zouden winnen… Schevenings trots Arie Spaans heeft de eer, en terwijl hij de nominaties voorleest is eigenlijk al te horen wie deze prijs gaat winnen. Bij Friends of the Family stijgt een oorverdovend - en lang aanhoudend - gejuich op. Veel stemmen dus voor deze act, concludeert Spaans, en onthult zo dat zij inderdaad de winnaars zijn. Een grouphug van de twaalfmansformatie, een dankwoord aan de fans. “Ongelofelijk hoe jullie er altijd zijn.”
 
Geen tijd om er verder bij stil te staan, want Rät N FrikK staat klaar. Toepasselijk genoeg is het echte feestnummer ‘Papaoutai’ van Stromae uitgezocht, wat vandaag een electro- en folkmake-over krijgt. Een zware beat, een Nederlandse tekst, ontlading op het podium en een uitbundig dansend publiek is het resultaat. Vampire Weekend ligt op de loer in deze uitvoering die vol verrassingen zit: een bruggetje met blazers, twee percussionisten langs de rand van het podium die het publiek verder opzwepen, een hilarisch stukje electric boogie-choreografie door de voltallige band. Een hoogtepunt in de collaborations.
 

Verder met Garlic en Bombilate. Je kunt wel raden dat dat soul wordt. Herstel: het wordt niet soul maar Soulll, dik aangezet op bas en toetsen. De lichtman voorziet het podium van een romantisch sfeertje, er ontvouwt zich een duet tussen Mauro Molenaar en Susan Malaika Bailey: ‘Locked out of heaven’ van Bruno Mars. Ze hebben een leuke chemie, het nummer wordt lekker funky uitgevoerd maar is niet de spannendste keus van vanavond. Wel de meest zoete act van de avond, ondanks Mauro’s rauwe rockstrot.

UnseeN PerceptioN en The Cavern gaan een poging doen om het rock’n’rollgehalte weer wat op te krikken, denkt de zaal wanneer de jonge rockers in het zwart gehuld hun plek innemen. Ze starten echter ongeveer duizend keer minder hard dan verwacht, met ‘Feel good inc’ van Gorillaz. Een toffe keuze, maar er had meer uitgehaald kunnen worden. De samenwerking is gemoedelijk, Kern Kop Guus rapt een mopje mee. Gaandeweg wordt het nummer harder en meer metal; de drummer doet hier het werk.

Last but not least gaat Small Time Crooks met The Deaf los op ‘Little talks’, maar waar is Spike? Die blijkt niet van de partij in de ‘collaboration’ maar staat in de zaal naar het werk van zijn bandleden te kijken. Charismatisch Janneke draagt echter ook zonder hem met gemak de performance. Iemand die zo relaxt op het podium staat is een deugd om naar te kijken. De cover van Of Monsters And Men pakt uit als een vrolijk folky hosnummer, maar dan wel voorzien van een basdrum die door je borstkas trilt als een boor door een pakje boter. De chemie tussen Janneke’s vrolijke zang en de cementmolen van de bebaarde contrabassist is een hit. Zo voorzien ze de Rockstone Collaborations van een happy end - het publiek wil meer en daar was het Rockstone misschien wel precies om te doen. (LL)

Als je bij De Règâhs niet mooi bent, ben je lelijk. Gelukkig ben je dan van binnen weer wel mooi. En als je uit Den Haag komt ben je sowieso mooi. En wie het daar niet mee eens is, moet gewoon opzawhtûh. Zo simpel is het. Het trio is een begrip in Den Haag en is daarom een logische gast vanavond. De keuze om deze band op de laatste avond van de Haagse Pop Week in de kleine zaal op het podium te zetten, is een logische. De Règâhs is namelijk leuk voor iedereen die een warm gevoel koestert voor de stad. Dat het leeftijdsgemiddelde (met alle respect) gedurende show wat hoger ligt dan op hetzelfde moment in de grote zaal, doet niet af aan de uitbundige feestvreugde. Voor het podium wordt ‘zo mooi flamingo’ gedanst, er wordt gejuicht, geklapt en gelachen. Zijn de grappen af en toe niet erg makkelijk en flauw? Vast wel. Maar wie ze niet begrijpt moet niet mauwen. Dit zijn de Haagse Règâhs. Die mogen alles. Olé! (TvdZ)

Bombilate is goed bezig zichzelf neer te zetten als een van de meest energieke en veelbelovende bands van Den Haag. Momenteel reist de band mee met de Popronde, waar ze maar liefst zestien gigs uit hebben weten te persen. Niet verkeerd voor een band die eigenlijk pas anderhalf jaar bestaat. Ook vanavond profileert Bombilate zich als geoliede machine. Frontvrouw Susan krijgt bij het eerst nummer de zaal volledig stil met haar buitengewoon krachtige soulstem, waarna de funk wordt ingezet en er overal in de zaal wat dansjes worden gewaagd. De band heeft de genres soul en funk verstaan en speelt waanzinnig strak. De samenwerking met soulbeest Robin Brock is een schot in de roos. De machine raast door en het publiek vindt het prachtig. Toch: wie niet zoveel op heeft met funk en soul, overdreven show of Bombilate zelf, kan nog wel eens last krijgen van overeind staande nekharen. Het bijna theatrale benaderen van het publiek in combinatie met de uitbundige Robin Brock en uitspraken als ‘We Bombilate!’ kan een mens teveel worden. Er kan echter niet ontkend worden dat hier een goed onderhouden show wordt weggegeven, waar zelfs heel wat gerenommeerde, internationale artiesten wat van kunnen leren. (TvdZ)

Afsluiter van het programma in de grote zaal is Piñata. Het is voorlopig het laatste optreden dat we in omgeving Den Haag van hen zullen zien, ze duiken even onder om te werken aan een tour-film, album en andere ideeën. En ze zijn van plan vanavond feestend af te sluiten want op hun gezichten staat een glimlach gebeiteld die er het hele optreden niet van wijkt. De reggaemuziek past absoluut niet bij het weer, maar de lichttechnicus tovert een paar zonnestralen uit een doosje en al snel komen in de zaal de voetjes van de vloer. Feestjes bouwen is waar ze goed in zijn en deze avond is daarop geen uitzondering. Er komen verrassende covers voorbij - horen we daar nou ‘Ik vind je lekker’ van De Kraaien? - en aan het einde van de set slaat de damp van de hossende massa je op de trap al tegemoet. Het publiek heeft er nog lang geen genoeg van maar daar is gelukkig rekening gehouden in de programmering; bij de dj’s van de Sixties Swing-IN kunnen we de Haagse Pop Week 2013 dansend ten onder laten gaan. (LL)