Brad geen tweederangs formatie

Intiem optreden in de Boerderij

Sabrina Istha | Foto’s: Nike Liscaljet ,

De rockformatie Brad kent zijn oorsprong in Seattle, de bakermat van de grunge. Hoewel bandleden Stone Gossard (Pearl Jam), Shawn Smith (Satchel, Malfunkshun) en Regan Hagar (Satchel, Malfunkshun) als kopstukken uit de grungescene te boek staan, heeft de band zijn eigen sound ontwikkeld. Met bassist Keith Lowe en ondersteuning van de altijd vrolijke Happy Chichester tourt Brad voor het eerst door Europa. Donderdag 14 februari stonden ze in de Boerderij te Zoetermeer.

Het podium wordt voorverwarmd door het Engelse New Killer Shoes. Met hun mix van pop, punk, rock en een vleugje ska weten de jongens het publiek meteen in de stemming te krijgen. Het viertal is goed op elkaar ingespeeld en komt over als een ervaren punkrockband. Vooral zanger Kings lijkt een geboren artiest en entertainer, die aan het einde laat zien uitstekend met een gitaar overweg te kunnen. De zaal is klaargestoomd voor een avondje lekkere rockmuziek op nieuwe schoenen.
 
Na een ruime pauze kondigt een mystiek muziekje de opkomst van Brad aan, maar de heren laten nog even op zich wachten. Eenmaal op het podium klinken de eerste tonen van ‘Takin’ it easy’. Opvallend genoeg kiest de band ervoor om rustig te openen in plaats van meteen los te barsten. De warme, bezielde stem van frontman Smith grijpt je echter bij je kladden en laat niet meer los. Dat de hoge noten niet altijd zuiver zijn, is slechts een klein ongemak. Smith is een frontman van formaat, letterlijk en figuurlijk. Met zijn forse gestalte, zwarte kleding, hoge hoed en opzichtige ringen is hij een indrukwekkend figuur om te zien.
 
Publiekstrekker Gossard staat daarentegen bescheiden op het podium. De gitaarvirtuoos kijkt geconcentreerd naar beneden terwijl hij de nummers voorziet van meesterlijke riffs en melodieën. Alleen tijdens het nieuwe ‘Desenfado’, waar hij ook de zang voor zijn rekening neemt, stapt hij bewust naar de voorgrond. Brad is duidelijk geen tweederangs bandje dat moet teren op de roem van Pearl Jam-gitarist Gossard. Het is een volwaardige band met een geluid dat zich in de loop der jaren heeft ontwikkeld. Waar standaard rockinstrumenten ten volle worden ingezet bij het ruigere materiaal, krijgt het originele ‘20th century’ een extra dimensie door het gebruik van percussie. Helaas kan niet iedereen de gevarieerde setlist waarderen.
 
Er is een duidelijke scheiding tussen de voorste rijen en de rest van de zaal. Vooraan bevinden zich de fans van Brad, die elk nummer enthousiast begroeten. Achterin lijken vooral mensen te staan die een harde rockband hadden verwacht. Dit verschil kent zijn climax tijdens de toegift. Met ‘Wrapped in my memory’ en de Mother Love Bone-cover ‘Crown of thorns’ brengt Brad een ode aan de overleden Andy Wood (Malfunkshun, Mother Love Bone). Voorin omarmt het publiek dit intieme moment, terwijl anderen de emotionele lading compleet ontgaat. Maar de Rolling Stones-klassieker ‘Jumpin’ Jack Flash’ die erop volgt, slaat in als een bom. Smith laat zijn wilde rock ‘n’ roll kant zien, voor zover zijn grote lichaam het toestaat. De bandleden halen alles uit de kast voordat ze afsluiten met het eigen ‘Buttercup’.
 
Hoewel Brad in twintig jaar tijd weinig heeft getourd en slechts vijf albums heeft uitgebracht, bewijzen de heren een muzikale eenheid te vormen. De gitaren en krachtige stem van Smith vullen elkaar perfect aan. Dit is geen ‘side-project’ van Gossard, maar een inspirerende rockband die genoeg enthousiasme heeft om nog jaren door te gaan.