Bromance staat voorop vanavond en dat betekent ruime aandacht voor de andere bands in de line-up, zowel in de programmering als vanuit de zaal. Tim Vantol’s rauwe akoestische punk-rock wordt met open armen ontvangen. Vantol heeft enige tijd geleden zijn versterkte punkrock-carrière aan de wilgen gehangen, maar de punk is nooit ver weg in zijn pittig voortgalopperende levensliederen. Allen getooid met ferme baard staan Tim en kompanen bijna stuiterend van energie samen te spelen. Ze komen baldadig over maar Tim houdt controle - over de nummers, de band, en vooral zijn stem die indrukwekkend uit de speakers knalt. Normaal gesproken treedt Vantol solo op, akoestische gitaar en orkaanstem als enige gezelschap. Vanavond heeft hij zijn vrienden meegenomen maar daar blijft het niet bij: persoonlijk anthem ‘If we go down, we will go together’ wordt bijgestaan door zowel Psycho44 als de snorren van John Coffey. Met veel grote gebaren en publieksparticipatie wordt het nummer gebroederlijk gebruld. Zelden stond er zoveel gezichtsbeharing tegelijk op dit podium.
Gebroederlijk te kaap’ren varen met John Coffey
Bands, bier, baarden, bromance
“Een jaar geleden zeiden we: we gaan zalen vol spelen. En hier staan we.” John Coffey zal zich 2013 nog lang heugen: meer getoerd dan ooit, een akoestische EP, een legendarisch stomend optreden op Lowlands en de Utrechtse snorjonkers staan nog onverminderd veerkrachtig op hun benen. Ze gooien er deze maand nog een korte clubtour tegenaan onder het actuele thema ‘winter is coming’. Donderdag 12 december in Paard van Troje, de dagen erna in Tilburg, Haarlem en Utrecht. Tim Vantol en het Vlaamse Psycho 44 waren erbij voor een ouderwets gezellige avond: bier op de grond, zweet aan het plafond en tand door je lip.
Belgen zijn gewoon beter
Psycho 44 uit Grobbendonk. Een onbekende bandnaam van over de grens voor een zaal die voor de weinig subtiele stimulatie van John Coffey komt - niet perse een succesformule. Tot de sluizen opengaan en er een vloedgolf aan duistere, zwaar rockende, compleet onweerstaanbare muziek over de hoofden spoelt. Wow. Wat is dit nou? We horen achtereenvolgens Jet, Sonic Youth, Marilyn Manson, stonerrock. Bij elk nummer denk je: dit was hun beste. Tot het volgende, dat weer compleet anders is en er gewoon overheen gaat. Mee dus in de groove, lekker hard met huilende gitaren, die voor de verandering eens op de achtergrond te horen zijn in plaats van de voorgrond. Alles met die ongrijpbare sinistere ondertoon die Belgische bands vaak, en Nederlandse bands maar zelden weten te raken: gedoseerd, krachtig en herhaling schuwend. Een ingetogen nummer laat zien dat er ook nog echt mooi gezongen kan worden, maar diezelfde zanger preekt vervolgens “Komaan Nederland, alles kapot!”. Een ongenadig hard nummer en explosieve pit volgen. Wij stellen u voor, de verrassing van de avond: Psycho 44.
Want hoe onweerstaanbaar de hardcore frenzy van John Coffey ook moge zijn, verrassend is het natuurlijk niet. We kennen de formule: hun half vergane gympies op de rand van het podium, de wall of death in ‘Oh oh calamity’, meezingen met ‘Romans’, 3voor12DH’s Colin Hoogendijk die crowdsurfend meer airtime pakt dan kitesurfend Scheveningen op een goeie dag. Het publiek smacht ernaar en gaat vanaf de eerste minuut los op de strakke screamo. Bloeddorstig rollende drums, agressieve uithalen maar ook heel veel liefde en respect komt er van het podium. Elk bandlid kruipt bijna het publiek in. En luister eens...? Ondanks al dat rennen en springen klinkt het gewoon super strak ondertussen. Ze kunnen het echt. “De laatste keer in Den Haag speelden we voor zes man, waarvan er twee wegliepen. Dit is te gek.” uit David Achter de molen zijn waardering alvorens ons hardhandig te omhelzen met de volgende adrenalineshot.
Toch is het niet alleen maar van je klabats vanavond. De Utrechtenaren hebben onlangs de akoestische, snorloze EP ‘Unstashed’ uitgebracht en leggen richting het einde van de set de instrumenten neer om, begeleid door handgeklap, ons vanaf de rand van het podium een a-capella versie van ‘Dirt & Stones’ toe te zingen. Lief. Het is donderdag, maar dat dondert niet: “Saturday night, Saturday night, lie down with the lions tonight’ klonk zelden zo toepasselijk en intiem. Iedereen klapt en zingt luidkeels mee. Een subtiel hoogtepunt. Goede marketing ook: de akoestische EP vliegt na de show over de toonbank.
Na dit gevoelige intermezzo is het weer onbezorgd erop los. Zanger David zoekt steeds hogere obstakels om op te klimmen en ons toe te brullen. Met microfoon en gitarist en al de zaal in, even het balkon op rennen - waarom alleen het podium gebruiken als je een hele zaal in de pocket hebt? Dit is rock’n’roll in 3D. “Dat had ik niet verwacht, Den Haag.” Nirvana’s hartslagverhogende ‘Breed’ komt voorbij, afsluiten gebeurt met onweerstaanbare meezinger ‘Romans’. “Wij zijn John Coffey, we zien jullie gauw weer”. Reken maar van yes.