De jonge locals van All Comes Down starten de avond met hun stevige stadionrock. Tough girl Zjantal Ypema [sic] voert de troepen aan met haar krachtige stem. Ze hebben er zin in en stralen energie uit op het podium, er komen pittige klabats-breaks voorbij en er wordt fris gesoleerd op de gitaar. Maar op het front van de originaliteit heeft All Comes Down nog wel wat te vertimmeren: het is nu erg Skunk Anansie zonder Skin. Knap dat deze jonge band al zo’n lange set vol kan spelen (wel een èrg lange set voor een support act), maar dit energieke bandje moet zijn unique selling point nog vinden. Zou ik zeggen als ik een gladde muziekmarketeer was.
Candybar Planet in Musicon: vuig doen met veertig graden koorts
Er wordt gewoon gebonerrockt, virus of niet
Candybar Planet stond in de jaren ’90 aan de basis van Eindhoven Rockcity waar ook andere even briljante als oorverdovende rockbands uit voortkwamen als 7zuma7, Suimasen en Peter Pan Speedrock. Veertien jaar na het verschijnen van gelauwerd debuut ’32 Bitch’ kwam onlangs ‘Timelapse’ uit, waarmee de mannen overtuigend laten horen gewoon verder te gaan waar ze gebleven waren. Zondag 22 december stond de stonerlegende in Musicon. Helaas zit de R in de maand en is bassist/zanger Richard Plukker behoorlijk under the weather, maar we mikken er een aspirientje in en gáán. Boner-stonerspirit, dames en heren.
DiTCH doet de desert rock-hartjes al wat sneller kloppen. De voormalige Kyuss-coverband is in de stad geen vreemde meer na shows op Plein Open, de Bazart bandmarathon en vrijwel elk podium dat de stad rijk is. Het coverband-imago zijn ze inmiddels ontstegen met een album met eigen werk, maar in de sound is nog steeds goed te horen waar ze de mosterd halen. We zien een zanger die grommend staat te genieten van de muziek, een metalgitarist die voor elke solo een vergenoegd glimlachje laat zien alvorens de haarwaterval naar voren te gooien, een drummer die bedreven maar onopvallend zijn ding doet en bassist met meer wiskundige precisie dan passie. Het eindresultaat klinkt lekker, vooral de solo’s van oprichter en gitarist Eric Hazebroek doen watertanden, maar staat hier een band? Of zijn dit vier makkers die ieder op hun eigen manier van John Garcia’s erfenis staan te genieten?
Candybar Planet laat over dat laatste geen twijfel bestaan, hier staat een Band. Het wordt echter rocken met een fysieke beperking voor Candybar Planet; bassist-zanger Richard Plukker is verkouden. Heel. Erg. Verkouden. Na het eerste nummer horen we eigenlijk pas hoe erg: vanachter de microfoon piept en kraakt hij: “Ik wil me even excuseren voor mijn stem”. Oei. Maar zingen gaat hem wonderbaarlijk genoeg stukken beter af: een beetje nasaler dan normaal, maar op een enkele uitschieter na stuwt hij de coupletten de zaal in alsof het niets is. Als je debuut ’32 Bitch’ terugluistert is Richard Plukker alleen maar beter gaan zingen met de jaren; op de nieuwe plaat klinkt hij een stuk diverser en subtieler dan op het debuut. De zware groove lijkt hem gaandeweg meer energie te geven - het drietal zoekt steeds meer oogcontact en speelt steeds soepeler, harder en lekkerder. Het enige wat je deze band kunt verwijten is dat de nummers allemaal keurig binnen de genregrenzen blijven. Alles volgens een vaste formule en die is niks veranderd sinds de tijd dat openhangende houthakkersbloezen met afgeknipte jeans het summum van cool waren. In tegenstelling tot deze kledingcombi werkt die formule echter nog steeds: loom begin, de drummer en bassist elkaar vervolgens opzwepend tot een steeds hardere vuige stonergroove om Murphy op gitaar te laten eindigen met een smakelijke solo. Ze wijken ook vanavond niet af van dit recept, maar we lusten dit elke dag wel. Het halfvolle Musicon geniet dus, op zijn Haags welteverstaan: armen over elkaar en knikken maar. Dirttrack? Het zal wel, denkt de zaal. Een schamele drie vuisten gaan er de lucht in tijdens het meebrulmoment in deze stonerklassieker.
Het was kortom een zware avond voor Richard Plukker, maar zijn vakbroeders helpen hem en dat levert alsnog een ijzersterke set stoner op. Granieten drummer Koen Rijnbeek zou je ook solo het publiek een uur kunnen laten vermaken, hetzelfde geldt voor gitarist Murphy van Oijen die een tandje bij doet en zo Richard de kans geeft zich te concentreren op zijn bas in plaats van de zaal. Dit was niet Candybar op zijn best, maar er werd wel degelijk gebonerrockt vanavond, virus of niet.
Tip: wie er zondag niet bij kon zijn maar wel behoefte heeft aan een dosis loeizware rock uit Eindhoven met de feestdagen, kan zondag 29 december nog in Musicon terecht; dan speelt Komatsu daar met het Haagse The Blues Junkies!