HET CONCERT
Vuigtuig, Crossing Border, Heaven, vrijdag 15 november 2013
Crossing Border valt vroeg voor Vuigtuig
Absurde nederrock leuk maar nog te rauw
Vuigtuig mag zolderzaal ‘Heaven’ openen, wat best bijzonder is voor een obscure band uit Den Haag. Naast vrienden en familie ook voldoende nieuwsgierigen in de zaal, aangetrokken door Crossing Borders aankondiging “de curieuze teksten, grillige gitaarrock en demonische orgelpartijen doen denken aan artiesten als The Doors, Tom Waits en The Velvet Underground”. Een optreden van dat kaliber wordt het niet; wel biedt Vuigtuig genoeg spektakel om te blijven tot het eind.
DE MUZIEK
De nederrock’n’roll uit Den Haag is voor liefhebbers van De Dijk erg de moeite waard: Marlon van Capelle klinkt als de bastaardzoon van Huub van der Lubbe. Het vijftal Vuigtuig zoekt echter veel meer het absurde op met hun smartlappen over travestie, lijken en obscure hobbies. Dankzij het orgel - ha, een orgel! - zit er ook een fijne seventies Doors-groove in hun geluid.
HET NUMMER
Muzikaal maakt Vuigtuigs ‘Vriend gaat weg’ het meeste indruk. Veel dynamiek, fijne breaks en drumwerk en lekker rock’n’roll. Van duistere ballade verschuift het nummer naar danswaardig. Dat merkt ook het publiek.
PLUS
“Kom erbij voor wat curiositeit!” Met veren getooide zanger Marlon bezweert zijn publiek als de morbide spreekstalmeester van een rariteitenkabinet. In ballade ‘We zijn niet boos’ overtuigt hij ons van zijn zangkwaliteiten. “Een prachtig nummer” concludeert hij ook zelf. Nieuwe toetsenist Roeland Drost is een plus met zijn sfeervolle orgelwerk. Creativiteit! Originaliteit! Vuigtuig komt fris en sympathiek binnen en smaakt naar meer.
MIN
Voor Crossing Borderbegrippen rammelt het optreden. Het doet slordig aan, met feedback, rondvliegende drumstokken en een sporadische valse noot. Tegelijkertijd is Vuigtuig nog te netjes; echt vuig wordt het nergens terwijl hun muziek juist zo lekker uitnodigt tot wanhoop en waanzin op het podium. Percussie en gitaar komen bij veel nummers fantasieloos over en niet elk liedje zit zo goed in elkaar als ‘Vriend gaat weg’ of ‘Lipstick & poederdoos’. Het matige geluid helpt Vuigtuig niet mee.
HET OORDEEL
Toch is het een show waar je blijft staan: nieuwsgierig naar het volgende nummer. Vuigtuig grijpt ons naar de strot maar kan er nog net niet bij. Maar: het succes van De Speeldoos (Torre Florim en Roos Rebergen) laat zien dat Nederland smult van cabareteske smartlappen, dus wie weet waar Vuigtuig met een beetje polijstwerk nog komt.
CIJFER
Hakken over de sloot: 6