HET CONCERT
Nico Dijkshoorn & Ocobar, Crossing Border, Heartbeat Hotel, zaterdag 16 november 2013
Nico Dijkshoorn & Ocobar: een muzikaal-literair uur vriendschap, liefde en verlies
Evenwichtig muziektheater
Nico Dijkshoorn, Ocobar & Wilfried de Jong bieden een propvolle zaal een perfect staaltje Crossing Border. In wisselende muziekstijlen wordt de groten uit de muziekwereld met proza en poëzie eer bewezen en ook het licht treurige doorsnee bestaan komt aan bod.
Terwijl D.B.C. Pierre nog voorleest uit zijn ‘Petit Mal’ stroomt Heartbeat Hotel propvol bezoekers voor Fijn Gruis. De verwachtingsvolle vrolijke hoofden van de Fijn Gruis-performers zijn door de gordijnen al te zien: Nico Dijkshoorn (vertelling, gitaar, zang), de mannen van Ocobar - Cok van Vuuren (gitaar), Bart Wijtman (bas), Rob Wijtman (drums) - en special guest Wilfried de Jong. Ze zijn geen vreemden voor elkaar. Nico Dijkshoorn (huisdichter DWDD) stond al eerder op de planken met Wilfried de Jong; Ocobar was zes seizoenen lang de huisband van Holland Sport (tv-programma Wilfried de Jong en Matthijs van Nieuwkerk) en begeleidde De Jong ook tijdens theaterprogramma’s. Zodra de heren gezamenlijk het podium betreden is duidelijk dat hier geen gelegenheidsensemble optreedt, maar dat gezworen kameraden van plan zijn het publiek mee te sleuren in een stroom van verhalen en muzikaliteit. Dat lukt.
BLUES
Het meeslepende blues-openingslied schetst de situatie. Een Nederlands verjaardagsfeestje, ‘lekker gezellie’ met bier, rosé, blokjes kaas, ossenworst, zelf gedraaide gehaktballetjes, een buurman die kan Mick Jagger-en en een gastheer die Rick de Leeuw van Tröckener Kecks in huis heeft. Boven het huistafereeltje hangt een inktzwarte donderwolk; het nasale geluid van Dijkshoorn en de rauwe muziek laten daarover geen onduidelijkheid bestaan. En ja hoor, Corrie is niet meer de zijne, maar van de nieuwe vriend die een string draagt onder zijn doorzichtige witte spijkerbroek. Niet alleen geestig - de lachende zaal lijkt ook wat ongemakkelijker te zitten door de vermaledijde reetveter.
BEELDEN
Er ligt het nodige aan diggelen. In de ruige, gruizige muziek klinkt door dat vegen niet een-twee-drie zal helpen. Tegelijkertijd brengt muziek verlichting. Geen beter bewijs daarvoor dan de blije blikken die Dijkshoorn tijdens het gehele optreden wisselt met de Ocobar-leden. Zo kan-ie ook kijken als Matthijs het uitschatert op zijn woensdaggedicht. De krachtige teksten van Dijkshoorn roepen, hoe Nederlands ook, beelden op van onafzienbare highways met zo nu en dan een troosteloos tankstation.
TRIBUTES
De sfeer is rijp voor de tribute aan The Band met ‘It makes no difference’. Mooie samenzang bij “the sun don’t shine anymore”. Slepende jazzrockgeluiden introduceren vervolgens special guest Wilfried de Jong, hoedje op, bas tegen zich aangeklemd. Op goedgeplaatste basdreunen bewijst hij een andere grote klassieker eer. Miles Davis (1926-1991) met zijn priemende blik en zijn nog doordringender trompetklank. De zaal verhuist op De Jongs tekst zes minuten lang naar een rokerige jazzclub waar jazz cats als Thelonious Monk en Dexter Gordon een plek hebben. Miles moet een stukje van zijn lip missen - lip stuk, mond stuk - maar uiteindelijk blaast hij daarna een solo als nooit tevoren.
Na een dichterlijk tribute door Dijkshoorn waarin hij Lou Reed (1942-2013) jaarlijks als zijn persoonlijke vriend naar Nederland laat komen, met hilarische bezoekjes aan onder andere het Verkeerspark Assen, volgt Reed’s compositie ‘Rock & roll’ met het steeds terugkerende, bevrijdende “it was allright”. Het tien minuten lange dankwoord van Nico Dijkshoorn op de song ‘Fijn gruis’, met voor alle bandleden lekkere solo’s, vormt de kroon op een geslaagd optreden. Humor en tristesse, hartzeer en plezier, cynisme en bijna-sentimentaliteit wisselen elkaar in goed tempo af. De balans slaat nooit door, de zaal leeft mee, er wordt lekker stevige muziek gemaakt en veel gelachen. Een evenwichtige vorm van muziektheater.
CIJFER
8,5