HET CONCERT
John Grant, Crossing Border, The Royal, zaterdag 16 november 2013
John Grant gaat door merg en been
Openhartige Viking is als een warm bad in je eigen badkamer
Een schitterende, chique en goed gevulde schouwburgzaal: de perfecte locatie om een artiest als John Grant te ontvangen. De Amerikaan woont sinds een tijdje in de IJslandse hoofdstad Reykjavik, waar hij ook zijn tweede soloalbum heeft opgenomen. Met een vijfkoppige band waarvan het merendeel een achternaam heeft die eindigt op -son, betreedt de zanger het podium. Het belooft vooraf iets speciaals te worden. Grant maakt alle verwachtingen waar.
DE MUZIEK
Het roerige leven van Grant bracht hem vanuit ongelooflijke nachtmerries naar, misschien wel, eeuwige roem. Verslavingen en depressies, het leek erop alsof de oud-frontman van The Czars niet meer terug zou keren in de muziekscene. Gelukkig wist hij zichzelf te herpakken en zich weer te richten op het schrijven van muziek. De seventies rock op ‘Queen of Denmark’ was Grant’s eerste solowerk. Het Britse tijdschrift Mojo riep de plaat, die gekenmerkt wordt door extreme openhartigheid over drugs, alcohol en Grant’s eigen homoseksualiteit, uit tot album van het jaar 2010. In 2013 verscheen ‘Pale Green Ghosts’ waarop verschillende features te horen zijn. Wat te denken van bijvoorbeeld Sinéad O’Connor als achtergrondzangeres. Niet slecht toch? De recensies van de door synthesizers en elektro gedomineerde plaat, zijn lovend. Kom maar op met dat optreden!
HET NUMMER
‘Marz’.. wat een fe-no-me-naal nummer. Sluit je ogen en laat je meedrijven op de galmende synthesizer en het aanstekelijke pianoriedeltje. Het verhaal erachter is dan weer wat minder. John hield als klein jongetje erg van de ijsjes die een ijscoboer bij hem in de buurt verkocht. Niet bepaald een romantisch verhaal, zo geeft hij zelf toe. Goed, vergeten en vergeven. Het lied zelf is prachtig.
PLUS
John Grant is een openhartig en innemend figuur met een prachtig warm, laag stemgeluid. Veel nummers leidt hij in met een autobiografisch verhaaltje. Vervolgens hoeft de toeschouwer niets meer te doen dan achterover zitten en genieten. Live zingt hij fantastisch. Je kan hem op geen enkele valse noot betrappen. Hij omarmt je met zijn zang zodat je alleen maar kan blijven kijken en luisteren.
MIN
Dat Grant niet vies is van een beetje experimenteren, laat hij halverwege het optreden zien. Stemvervormingen a la Daft Punk, r&b-achtige beats en gepruts op zijn synthesizer. Het is net een beetje té en een deel van de toeschouwers dreigt af te haken.
HET OORDEEL
Gelukkig pakt hij snel de draad weer op en komt hij met een paar prachtige liedjes op de proppen. Bij John Grant is alles bespreekbaar. Hij is niet wars van wat zelfkritiek en schreef zelfs het lied ‘GMF’ (Greatest mother fucker) ter ‘ere’ van zichzelf. De waslijst aan nare ervaringen die hij op zijn naam heeft staan, doet huiveren. Tegelijkertijd maakt het zijn muziek tot wat het is: puur, heftig, emotioneel en daardoor schitterend. Zijn optreden heeft weinig opsmuk nodig. Grant’s voornamelijk IJslandse band gaat fijn mee in het ritme van de frontman. Hij leidt en doet dat uitmuntend. Het levert hem een lange, staande ovatie op. En terecht.
HET CIJFER
8,5. Dit kan een grootheid worden, of misschien is hij dat al wel. Hulde en ook van ons een staande ovatie!