“Het allermooiste moment in onze carrière. Dat is lastig. Ik denk dat dit ook in Nederland was. We speelden op Lowlands 2011, na Arctic Monkeys. Het publiek was zo uitzinnig, we schrokken er bijna van, maar het voelde onwijs goed. We waren klaar met onze set en het publiek bleef maar doorgaan. We stonden recht achter het podium en onze lichamen resoneerden gewoon met de stemmen, het gebonk, het gejuich en het geklap. We mochten terug het podium op, wat normaal gesproken op een festival bijna niet voor komt. We zijn het podium weer opgegaan en gaven nog een keer alles wat we in huis hadden.”

 

De reden dat The Guardian die vergelijking maakt, is dat ‘Corsicana Lemonade’ is een plaat die veel toegankelijker en gestroomlijnder is dan bijvoorbeeld ‘Workout Holiday’ (2009). Daar komen de groffe gitaren en niet te plaatsen arrangementen veel sterker naar voren. “Wat we eerst maakten had veel meer agressie en we maakten toen misschien meer punk dan rock. Tegenwoordig willen fans ons anderhalf uur zien optreden. Als je zo los gaat, hou je dat niet vol. De nieuwe plaat brengt voor ons ook een stukje rust.” Daar hebben de mannen bewust voor gekozen: “We wilden met minder noten dezelfde impact maken.” Een bijzondere zet. Schaakmat ook, trouwens.

 

White Denim blijft nieuwe albums produceren. Ze maken sinds 2006 platen, maar zijn al langer aan het werk met elkaar: “Al bijna tien jaar, wauw. Dat moet trouwens gevierd worden. Ik ben die gasten nog lang niet zat.” Het is echter voornamelijk James die werkt aan nieuwe nummers. “Soms schrijf ik als we on the road zijn, maar dat is lastig. Er is dan veel afleiding. Het liefst schrijf ik als ik thuis ben, in Austin. Mijn vrouw werkt fulltime en ik probeer dan ook van negen tot vijf met mijn muziek bezig te zijn.” Bij voorkeur doet hij dat dan in de tuin, als het mooi weer is. Daarna neemt hij zelf demo’s op en stuurt hij die naar de andere heren.

 

Naast het reguliere werk, het schrijven van nieuwe muziek, oefenen de mannen heel veel. “Het hoort erbij en we zijn een goed team. Met hele goede muzikanten.” Ze proberen allemaal hun sociale leven te onderhouden, maar dat blijkt soms lastig. Vooral richting het einde van een tour zijn de bandleden helemaal op. “Dit is een korte tour. Daar zijn we eigenlijk wel blij mee, want dat verkleint het risico op burnouts, haha!” Als je ze live hebt gezien begrijp je waarom een burnout op de loer ligt: ze steken het podium nog net niet in de fik. Tot slot voor het Crossing Border publiek: “We zijn oké gasten, en we komen wat rock ’n roll voor jullie maken. We hopen dat jullie er net zoveel van genieten als wij!”