Spider Rico nog steeds niet te temmen

Terug van weggeweest in De Zwarte Ruiter

Sabrina Istha | Foto’s: Jan Rijk ,

In 2007 werd een traantje gelaten toen Spider Rico er na een optreden in De Zwarte Ruiter definitief de stekker uittrok. Maar ruim vijf jaar later, op zaterdag 6 april 2013, stond de band weer op hetzelfde podium om het 25-jarig bestaan van dit café te vieren. Met snoeiharde drums, smerige gitaarpartijen en heel veel bier.

Terwijl de laatste gasten hun bordje leeg eten, stroomt het café al vol met nieuwsgierige muziekliefhebbers. Niemand wil iets van het optreden missen. Het meubilair wordt aan de kant gegooid en mannen sjouwen een oneindige hoeveelheid koffers naar binnen.  Wanneer de band om 23.00 uur dan eindelijk kan beginnen, is De Zwarte Ruiter tot de nok toe gevuld. Zodra het bier is uitgedeeld, begint Spider Rico te knallen. Gitaren worden afgeragd en de rauwe kreten van Dennis doen een aanslag op je trommelvliezen. Alleen de microfoon van Lennard blijkt niet goed ingesteld te zijn, maar een gil richting de geluidsman lost dit probleem meteen op. Op het podium ontstaat een chaotisch tafereel met krioelende bandleden die hun best doen om niet achter een snoer te blijven haken. Dit is garagerock met een vleugje punk en een rock ’n roll mentaliteit.
 
Dennis is tegenwoordig wat meer naar de voorgrond geschoven als frontman en die rol is hem op het lijf geschreven. Hij krijgt het afwachtende publiek al snel mee door het op allerlei manieren bij de show te betrekken. Als de zanger/gitarist vraagt om filmpjes voor een volgende clip, schieten tientallen telefoons omhoog. Wil hij liever wat anders zien (‘I wanna see some titties’), dan krijgt hij ook dat voor elkaar. Al was de blote torso van een mannelijke fan waarschijnlijk niet waar hij op gehoopt had. Hoe dan ook, Dennis weet de stemming erin te brengen.
 
In de loop van de avond blijft de energie toenemen. Zowel de bandleden als de mensen in de zaal komen steeds meer los. Detlef houdt de drums strak, terwijl de andere drie zich uitleven op bas en gitaar. Ze gaan onverstoord door en bouwen op naar een vette climax. Vergelijkbaar met de broodkruimels van Hans en Grietje laat Lennard een spoor zweetsdruppels achter op de houten podiumvloer. Maar muzikaal is niets van vermoeidheid te merken. Zelfs de zangpartijen blijven, naar omstandigheden, verrassend helder. Spider Rico is loeihard, krijsend en toch melodieus. Stiekem zit het heel goed in elkaar.
 
Na een korte gitaarwedstrijd, overtuigend gewonnen door Lennard, komt het verzoek van Dennis om allemaal op de knieën te gaan zitten, “want dat is hiphop mensen”. Het publiek zakt massaal naar de grond en probeert zijn evenwicht te bewaren door de invloed van het genuttigde bier te negeren. Als snel ontstaat uit dezelfde groep mensen een grote pit. De band sluit af met ‘Kick your ass’, waarbij alle remmen los gaan. Dennis springt nog even de zaal in voordat hij en Lennard over het podium rollen als een paar dwaze apen. Als er dingen stukgaan, gaan er dingen stuk.
 
Het is alsof ze nooit zijn weggeweest. Spider Rico voldoet aan alle verwachtingen door weer een ongecontroleerde show neer te zetten. De heren doen wat ze willen en beuken erop los, zonder dat het ten koste gaat van de muziek. Met een nieuw album in de maak is het te hopen dat de stekker er voorlopig in blijft zitten.