Chris Ayer opent de avond en de vergelijkingen met Jason Mraz en Justin Nozuka zijn meteen gemaakt. Een prettige, warme stem en dito gitaargeluid vullen de zaal met ‘songs about summertime and being happy’. Veel diepgang zit er verder helaas niet in. De nummers die hij introduceert als droevig klinken zelfs niet veel anders dan de vrolijke. Het publiek kwebbelt er een beetje doorheen, totdat men verrast wordt met een medley van onder andere nummers van Bruno Mars en het populaire ‘Thrift shop’. Het kan op veel sympathie rekenen en iedereen zingt uitbundig mee. Mocht iemand niet kunnen wachten op de hoofdact, haalt Chris de spanning alvast weg door hem uit te nodigen voor een duet. Simons zingt de tweede stem en het klinkt zeer aangenaam en zelfs veel interessanter dan de rest van de set. Ayer sluit solo af met een cover van Paul Simon en het is geen verrassing meer dat het publiek dit eigenlijk leuker vindt om naar te luisteren.

 

Ook al had hij al van zich laten horen, een oorverdovend gefluit en gejoel verwelkomt Matt Simons. Hij wordt er verlegen van en kruipt veilig achter zijn keyboard. Maar na zijn eerste nummer ‘Emotional’ gespeeld te hebben, komt hij los en maakt hij makkelijk praatjes met het publiek en ontpopt hij zich tot een echte showman. Door wat muzikale grapjes tussendoor is het een afwisselende set. Zo speelt hij de ‘sad version’ van Destiny’s Child’s ‘Say my name’, heeft hij ‘Sweet home Alabama verwerkt in één van zijn nummers en pingelt hij stukjes van Otis Redding’s ‘Sitting on the dock of the bay’. Jammer dat dit soort intermezzo’s zijn set interessant moeten maken, want behalve zijn hit ‘With you’ zijn de eigen nummers weinig vernieuwend en afwisselend. Opvallend is dat Simons eind dit jaar ook op het North Sea Jazz festival speelt. Toegegeven, het heeft een jazzy tintje maar hij kan nog veel meer uit zijn keyboard halen. Muzikaal is het allemaal erg sterk en ook zijn stem is altijd prachtig zuiver.