Bij binnenkomst is het nog rustig; de eerste mensen zoeken het beste plekje uit of gaan nog even naar de bar voor een drankje. De sfeer is gemoedelijk, mensen kijken uit naar de muziek van Bloom en maken er tegelijkertijd een gezellig avondje uit van. Niet iedereen kent het nieuwe album al, en de mensen zijn dan ook benieuwd. De verwachtingen zijn daardoor hooggespannen, maar dat mag ook bij Luka Bloom.
Wanneer de klok half negen slaat wordt het langzamerhand stil, iedereen weet dat het concert zal beginnen en de laatste mensen gaan snel zitten. Een vrouw met mooie lange bruine haren komt het podium op, een bescheiden applaus klinkt door de zaal. Het is Jenni Alpert, een Amerikaanse singer-songwriter die de zaal komt opwarmen. Hoewel misschien niet iedereen uit het publiek op haar had gerekend, krijgt ze de zaal in één keer stil. Een stem zo zacht en zuiver als die van Norah Jones, liefelijke teksten en een prachtige uitstraling doen de mannen in de zaal toch even slikken. Na een half uur van opwarming is het eigenlijk wel genoeg geweest, met bijna identieke riffs is het eerste nummer weinig anders dan het laatste. Wellicht zou er met een band meer dynamiek ontstaan.
Na een korte pauze weten de mensen dat het nu toch echt gaat beginnen. De sfeer zit er nog steeds goed in en de mensen zijn lustig naar meer muziek. Luka Bloom stapt het podium op en wanneer hij gitaar begint te spelen komt er een geluid uit dat de hele zaal vult, de gitaar is geen moment stil. Waar voor Jenni een band goed zou doen, heeft Luka Bloom dat totaal niet nodig. Nummers van zijn nieuwe album worden afgewisseld met de welbekende nummers van zijn vorige albums. ‘This New Morning’ bevat het geluid wat we gewend zijn van de Ier, gitaargeoriënteerde folk die precies goed afwisselt tussen nummers vol pit en verstilling.
Opvallend zijn dit keer de teksten, geïnspireerd door de levenservaringen van andere mensen. Van liefde en moraal tot aan het Boeddhisme: er komt veel aan de orde.
Waar de zaal eerder op de avond om stilte werd gevraagd, zingt het nu rustig mee. De mensen kennen de liedjes en schreeuwen zo nu en dan om een verzoeknummer. Het is eigenlijk jammer dat er stoelen in de zaal staan; ook al is het geen dansbare muziek, de mensen komen minder makkelijk uit hun schulp. Nochtans zou niet iedereen de stoelen een probleem hebben gevonden, want het publiek dat vanavond is gekomen is op leeftijd. Jammer dat Luka vanavond weinig jeugdig publiek trekt, want Luka Bloom is zeker het luisteren en beleven waard.