GEZIEN
Walk The Line 2012, vrijdag 11 mei, Paard van Troje (kleine zaal)
MUZIEK
Naar eigen zeggen hebben de jonge Engelsen hun voorliefde voor met name Nirvana en At The Drive-In gemeen. Dat geeft een aardige indicatie: de bakken met volume en oversturing zijn duidelijk geïnspireerd op de band uit Seattle, de hoge schreeuw waarvan zanger Tom Hudson zich bedient doet inderdaad denken aan ATDI. Maar daar houdt het niet op: de band gooit met schijnbaar gemak alle factoren bij elkaar die je als alternatief georiënteerde puber wilde horen. De nummers schieten heen en weer tussen metalgrooves, punk-spervuur, grunge-zomp en rockriffs. Vanzelfsprekend levert dat een bijzonder explosieve cocktail op, die live veel beter uit de verf komt dan op de plaat. In eerste instantie lijkt het publiek dan ook een klein moment in shock, alvorens gretig mee te gaan in het enthousiasme van de band.
Pulled Apart By Horses leeft puberfantasieën uit
Overdonderende presentatie kan gebrek aan inhoud niet verhullen
Rare naam, rare band, rare show. Eerst even de feiten: een Brits viertal uit Leeds, laatste act in de kleine zaal van het Paard op de vrijdagavond van Walk The Line. Barst van de energie, schiet als een komeet uit de startblokken. Een hele luidruchtige komeet. En lijkt op het eerste gezicht niets minder dan de redding van de rock-’n-roll te zijn.
PLUS
Als je muziek drijft op opzwependheid en volume, moet je dat in je podiumact wel waarmaken. Pulled Apart By Horses weet precies hoe dat moet. Hudson en gitarist James Brown schieten als bliksemschichten over het podium, slingeren met gitaren, en krijgen daarmee in no-time de zaal plat: zeker als de zanger zich met gitaar en al het publiek in begeeft is de euforie voelbaar. De kans is groot dat een flink deel van het publiek de puber in zichzelf én hun geloof in de kracht van gitaarmuziek hervindt.
MIN
Maar. Als de band zich halverwege de set wat koester houdt en je de kans krijgt om wat beter naar de liedjes te luisteren, hoor je ineens dat kleine, cynische stemmetje. Een stemmetje dat zegt dat die liedjes eigenlijk helemaal niet zo bijzonder zijn. En dat er een reden is dat na je puberteit ‘hard’, ‘snel’ of ‘zwaar’ niet meer als de belangrijkste criteria voor je muzieksmaak hebt gehanteerd. Juist het feit dat Pulled Apart By Horses die elementen bij elkaar brengt maakt dat je je na verloop van tijd een tikje begint te ergeren aan de eentonigheid.
CONCLUSIE
‘Lijkt’ de redding van de rock’n’roll te zijn, dus. Maar dan moet je wel het hele concert de roes weten vast te houden die Pulled Apart By Horses in eerste instantie teweeg brengt. In dat geval heb je waarschijnlijk het concert van je leven, en er zijn ongetwijfeld mensen voor wie deze vrijdagavond onvergetelijk is. Maar als je even uit die roes ontwaakt, kun je niet anders dan concluderen dat de band nog heel wat te leren heeft van zijn invloeden als het op muzikale inhoud en afwisseling aankomt.
CIJFER
7-