GEZIEN
Walk The Line, zaterdag 12 mei, Nutshuis
MUZIEK
Fijne lichte Engelse singer-songwriter folkpop met een melancholische maar humoristische toon. Door haar accent en haar lichte stem doet ze heel klein beetje denken aan Lily Allen. Liz speelt zelf de gitaar, op het podium staan verder een gitarist, een contrabasspeler en een drummer. Terwijl ze zingt tokkelt ze rustig op haar gitaar, maar zingt soms ook a capella.
PLUS
Het publiek geniet zichtbaar van haar stem en rustige gitaarspel en ook de saxofoon, die dromerig en speels wordt bespeeld, wordt met veel glimlachen beloond. Liz praat veel met het publiek en ze heeft een goed gevoel voor humor. Zo vertelt ze heel amicaal over haar onzichtbare vriend Joe. Joe is een man met een normaal lichaam maar met het hoofd van een vogel. Hij is natuurlijk niet gelukkig in de liefde, want wie wil er nu kussen met iemand die zo 'bekkig' is. Ze heeft zelfs een liedje dat 'gezongen is door hem', waarbij ze een stoffen vogelmasker opzet. Haar liedjes, met allemaal een negatief onderwerp, worden met heel veel humor ingeleid. Hierdoor voel je dat zij het leven, ondanks haar lyrics, ook wel kan relativeren. Haar bandleden lachen ook veel om Liz en dat werkt erg aanstekelijk.
Liz Green werkt op je lachspieren
Humor en melancholie gaan hand in hand
Een verrassende start bij Liz Green: Liz staat in het midden van het publiek en start haar eerste nummer a capella. De rumoerige zaal wordt langzaamaan stiller en uiteindelijk horen we de bijzondere stem van Liz. Zonder zenuwen staat ze midden in het publiek te zingen. Een goede start van een mooi optreden met veel interactie met het publiek.
MIN
De muziek blijft de hele tijd vrij zacht, wanneer je niet naar de teksten luistert kunnen de nummers op elkaar gaan lijken. De negatieve teksten van de liedjes kunnen je op een gegeven moment ook tegen gaan staan. Ze zingt eigenlijk alleen maar over trieste zaken. Zelf zegt ze daar tijdens het optreden ook iets over: “Waar gaat het volgende nummer over? We hebben eenzaamheid, de dood en verlies al gehad... Oh ja oorlog hebben we nog niet!” Zitplekken voor het publiek zou misschien ook wel een idee zijn geweest, omdat Liz Green echte luistermuziek maakt.
CONCLUSIE
Liz Green is ondanks haar melancholische liedjes toch een vrouw vol humor. Wel is het echte luistermuziek en moet je tegen de negativiteit in de lyrics kunnen.
CIJFER
8