Cd-recensie: Two Way Radio - ‘Golden Record’

We zullen het nooit weten…

Ferry Bovet ,

Het komt niet vaak voor, maar het gebeurt. Dat de cd uitkomt, terwijl de band al uit elkaar is. Zo ook Two Way Radio. Ze wonnen eind 2008 de Grote Prijs van Nederland, maar de geschiedenis leert dat het pad van de winnaars vaak vol hobbels zit. Het werd stil na de overwinning, te stil. De plannen waren er wel en er werd ook opgetreden maar van een doorbraak kon niet worden gesproken.

Er werden nummers geschreven en opgenomen en vorig jaar waren er de singles 'Not what I want' en 'Flatscreen hero'. Airplay op 3FM, te gast bij onder meer Giel Beelen, zou het dan toch gaan gebeuren? Het voor september aangekondigde album werd uitgesteld maar verscheen dan toch in het voorjaar van 2012. Vergezeld van een persbericht dat de band ermee stopte.

En zo is 'Golden Record' de zwanenzang geworden. De zestien tracks geven een mooi overzicht, want wie de band langer volgt, zal veel bekende titels op het schijfje tegenkomen. Of de nummers herkennen. Zo is 'Don't stop' een moderne bewerking van het al jaren oude 'Feels fine'. En ging 'Flatscreen hero' eerder door het leven als 'Virtual identity'. Eigenlijk zijn de meeste nummers wel eerder beschikbaar geweest op de website van de band al zijn de arrangementen op het album deels anders.

Two Way Radio, dat was die band met de drie zangeressen Dominique, Tessa en Madeleine, die elkaar prima aanvulden. En de band met de synthesizer bliepjes. Het resulteerde in een vrij uniek geluid. Dat er gezocht werd naar een zo toegankelijk mogelijke sound kun je horen op de cd: de nieuwste nummers, die aan het begin van de plaat staan, zijn duidelijk gladder en 'commerciëler' dan de oudere tracks. Luistert lekker weg, maar ondergetekende heeft meer met de eigenzinniger sound van daarvoor. Zou 'Golden Record' zijn titel hebben waargemaakt? We zullen het nooit weten.

Het album is te beluisteren op Soundcloud.