GEZIEN
Boyce Avenue, Parkpop 2012 (Staedion Stage), zondag 24 juni om 14.35 uur
MUZIEK
Ruim de helft van het publiek bestaat uit smachtende meisjes. Sommigen staan zelfs al vanaf half tien vanochtend bij het podium te wachten. De andere helft van het aanwezige publiek wist tot vandaag niet van het bestaan van de band af en heeft zich naar het Staedion Stage laten lokken door verhalen over leuke covers en met het vooruitzicht op een set vol gouwe ouwen. Die laatste helft van het publiek verlaat het veld uiteindelijk met een wat onbevredigd gevoel. Veel covers zijn er vandaag namelijk niet te bespeuren. De band speelt voornamelijk eigen nummers, die ze zelf in het melodische rock hoekje proppen.
Boyce Avenue overtuigt niet
Maar laat de Parkpophartjes toch sneller kloppen
Je hoort een leuk nummer. Je besluit daar je eigen akoestische versie van te maken. Die versie film je en zet je vervolgens op YouTube. Vijf jaar later zijn je clipjes ruim 400.000.000 keer bekeken en hebben meer dan 1.000.000 mensen zich op je YouTube kanaal geabonneerd. Vervolgens besluit je dat de wereld klaar is voor je eigen liedjes, breng je een album uit onder de vlag van Universal en richt je een platenmaatschappij op zodat je in eigen beheer je tweede album uit kan brengen. En dan ligt daar ook nog eens een uitnodiging om op te treden op Europa's grootste gratis festival in de bus. Dat is het verhaal van Boyce Avenue, drie broers uit Florida die zijn uitgegroeid van internethit tot festivalact.
PLUS
De broers gieten nummers als ‘Dynamite’ (Taio Cruz) en ‘Iris’ (Goo Goo Dolls) vakkundig in een nieuw, eigen en akoestisch jasje en krijgen daarmee zelfs de meest sceptische Parkpopbezoeker over de streep. Maar het blijft vandaag bij een cover of drie. De band speelt liever hun eigen nummers. Best een dappere keuze voor een band die met dit optreden relatief nieuw terrein betreedt en bij de meeste Haagse festivalgangers nog niet zo heel erg bekend is. Het lijkt de dames vooraan niet te deren. Iedere beweging en glimlach van de bandleden wordt met een luidkeels gegil vanuit het publiek beantwoord.
MIN
Boyce Avenue is eigenlijk gewoon een boyband verpakt in een rockjasje. De eigen nummers van Boyce Avenue zijn ietwat voorspelbaar en de intro's (over onder andere het blijven geloven in de ware soulmate) zijn zelfs voor Amerikaanse begrippen een beetje cheesy te noemen. Dat zanger Alejandro kan zingen heeft hij met zijn YouTube clipjes wel bewezen, maar net als de eigen nummers van de band is ook zijn stem niet heel bijzonder. In de hogere regionen zijn de noten soms zelfs bijna net zo vals als het gegil van de meisjes die zich vooraan bij de hekken hebben verzameld. Ook is er niet veel beweging op het podium te bespeuren. De meeste actie ontstaat nog door de gitaarwissels. Het lijkt er op dat de aanloop die Boyce Avenue heeft gehad naar roem, spannender is dan de band zelf.
CONCLUSIE
Met hun akoestische covers weten de broers te overtuigen, met hun eigen nummers nog niet. Of ze daarmee net zo stevig voet aan de grond krijgen als met de covers waar ze zo bekend mee zijn geworden, valt nog te betwijfelen. Stemtechnisch is het optreden niet altijd top en ook aan de stage presence mag door de heren nog wel gewerkt worden. De echte fans maakt het niet uit. Zij wachten nog urenlang bij de hekken om een glimp van hun idolen op te vangen. En voor één meisje kan de dag niet meer stuk. Huilend neemt ze een plectrum van de band in ontvangst.
CIJFER
5