Het is snel gegaan, maar dat voelt goed voor Ed Struijlaart. En dat mag ook wel, want hij heeft hiervoor zijn baan inclusief lease auto opgegeven. “Ik zat met mijn vorige band Stud Muffins terug in het vliegtuig naar Nederland en toen dacht ik: hier kan ik wel aan wennen, dit wil ik echt. En dat kan echt niet naast veertig uur werken. Na een paar weken praten met verschillende mensen, heb ik de knoop doorgehakt en heb ik mijn baan opgezegd. Mijn beslissing was niet echt uitgesproken naar de band, die was namelijk al een beetje dood. De drummer zei op een gegeven moment dat hij het niet meer zag zitten. Dat was voor mij een mooi moment om te zeggen dat ik er ook mee stopte.” Ed heeft deze ommezwaai nooit gezien als een risico. “Het is meer een uitdaging. Ik hoopte wel dat het lukte, maar je wil het voor jezelf niet te zwaar maken want dat belemmert je in het bereiken van je doelen. En ja, wat als het mislukt? Wat is mislukken? Als ik niet gedraaid word of ik geen platen verkoop dan tja..ik ben niet dood. Als het misgaat, zoek ik gewoon weer een baan. Maar dat gevoel heb ik nooit gehad. Ik mis het ook echt niet, zo'n 9 tot 5 baan. Dat is geweest.”
Eindejaarssessie 2012: Ed Struijlaart
“Als mijn carrière zou mislukken zou ik gewoon een baan zoeken, maar dat was niet nodig”
Het is een jaar geleden dat Ed zijn eerste single Face Down uitbracht. Daarna werd zijn leven een achtbaan die raasde langs bevrijdingsfestivals, Noorderslag, Concert At Sea, Paradiso, Tivoli, Patronaat, Paard van Troje, Effenaar, 013 en De Wereld Draait Door waar Ed tussendoor ook nog even tot Serious Talent werd benoemd, een album ‘Head, Heart and Hands’ uitbracht en een nominatie voor De Haagse Pop Prijs kreeg.
Uiteindelijk is hij blij dat hij solo is gegaan, maar hij had dit nooit kunnen bereiken zonder zijn band. “Ik kon dit tien jaar geleden echt niet alleen. Ik heb de band gebruikt als een voertuig. Daardoor had ik een goede ingang, maar ik moest nog wel heel hard werken om goede liedjes te maken. Ik had ook de hulp nodig van veel andere mensen, bijvoorbeeld van mijn uitgever en boeker. Zonder hen ben ik niks.” Door zijn uitgeverij zijn er voornamelijk co-writings mogelijk gemaakt. “Mijn uitgeverij heeft een heel netwerk aan schrijvers. Een aantal mensen daarvan kende ik al, zoals Dennis Koolen. Ik schreef wel eens wat met hen, maar een echte co-writing komt pas tot stand met een uitgever ertussen.”
Vanaf het moment dat hij zich solo op zijn muziek ging storten, heeft Ed zichzelf maar één doel gesteld. “Goede liedjes maken. Je kan nog zo strak in je vel zitten, maar als je liedjes bout zijn, wordt je niet gedraaid op de radio. Dus heb ik er een jaar voor uitgetrokken om goede liedjes te maken. In die tijd heb ik veertig songs geschreven. Uiteindelijk heb ik gekozen voor nummers waar ik het hardst op ging in de auto, en die kwamen op mijn album ‘Head, Heart and Hands’. Voor de volgorde van de singles die uitkomen, heb je dan een plugger. Dat kan ik echt niet zelf.” Die plugger verstond zijn vak, want de eerste single ‘Face down’ werd meteen gedraaid. Daarna werd Ed ook Serious Talent, maar dat was eigenlijk helemaal niet de bedoeling. “Ik was bij Giel Beelen te gast, en die noemde mij Serious Talent terwijl ik dat helemaal niet was. Op Noorderslag viel er een bandje uit en toen wilden ze mij daar hebben. Die week werd mijn single ook toegevoegd aan de playlist dus toen hebben ze me gelijk maar Serious Talent gemaakt, anders konden ze me niet claimen. Als dat niet was gebeurd was het misschien wel anders gegaan. Als je Serious Talent bent, wil dat niet zeggen dat je altijd maar opgenomen wordt in de playlist. Het is een steuntje in de rug, uiteindelijk moet je het zelf doen. Maar mijn muziek is wel een beetje commercieel, niet à la Nick & Simon, maar dan heb je wel een podium nodig en Serious Talent is daarvoor een mooie opstap.”
En dat was het zeker, want hierna volgden alleen nog maar meer optredens. Het leukste optreden was Concert at Sea, waar Ed tijdens Covers at Sea ook nog twee covers mocht spelen. “Dat was echt tof. Ik stond met allemaal mensen als Van Velzen en Waylon. Leuk moment was dat aan het eind van de avond het hele podium leeg was, op mijn gitaar en versterker na. Toen dacht ik: 'O ja, ik heb geen roadie’. Ik was de enige die dat zelf moest opruimen. Dat vind ik dan wel mooi.”
Tussen de optredens door dit najaar, ontving Ed wel een heel speciaal Twitter berichtje. Deze was van 3FM-dj Domien Verschuuren, die verzocht ‘Anything’ als single uit te brengen. “En als een landelijke radio-dj dat zegt, moet je het gewoon doen. We wilden eigenlijk geen vierde single meer uitbrengen, het nummer is ook van 2008, het was de afscheidssingle van Stud Muffins, maar nu is dit het grootste succes van de plaat.” Nu krijgt Ed zelfs de smaak weer te pakken. “Ik denk dat er meer singles op het album staan, maar je moet er voor uitkijken dat mensen niet al bij je eerste album moe van je worden.” Ed wil dan ook snel beginnen met schrijven voor zijn volgende album, die hij in 2013 uit wil brengen. Maar op dit moment schrijft hij eerst veel voor anderen. Hij legt uit hoe dat schrijven in z'n werk gaat. “We komen één keer in de maand bij elkaar, Peter Slager van Bløf, Bertolf en ik. En dan gaan we schrijven. Daar komen ook echt leuke dingen uit, bijvoorbeeld laatst een nummer voor Chris Hordijk, tweede uit The Voice, dat wordt echt een rammer van een hit.”
Naast schrijven, wil Ed ook meer gaan produceren. “Vooral voor anderen, gewoon omdat ik het heel leuk vind. Ik heb al een eigen studiootje, waarmee ik het nummer 'I'm sexy and I know it' heb opgenomen in akoestische vorm, dat was ook heel tof.” Dit nummer was trouwens niet zijn eigen keus. “Nee joh, ik werd gebeld door Cloud Nine en die vroegen me of ik dat wilde doen, ze misten nog een nummer op de cd ‘Accoustic Dance Sessions’.”
Naast het schrijven van commerciële monsterhits en het produceren, ligt er voor Ed nóg een uitdaging op tafel. “Dat mensen mijn liedjes aan mij als persoon gaan koppelen. Wat ik nu de hele tijd hoor bij zo'n liedje is: 'oooh ben jij dat?' Omdat ik niet op tv ben, kunnen ze mijn gezicht nog niet koppelen aan mijn nummers.” Maar Ed zou nooit meedoen aan een programma als The Voice, om wel die herkenbaarheid te krijgen. “Nee, want het is een amusements-, geen muziekprogramma. Het gaat alleen maar om het vullen van de zakken van John de Mol. Die kandidaten hebben op het moment dat het programma uitzendt, een onwijze hype maar na het programma worden ze losgelaten. Bijvoorbeeld Sandra van Nieuwland, die bezette de hele iTunes top 10, maar even later lag ze eruit. Dus ik ben niet rouwig dat ik niet meedoe. Ik leg zelf de stenen neer voor een huis. Dat gaat heel langzaam maar ik word niet in een villa gepleurd die uit elkaar kan vallen als een kaartenhuis. Ik hoop dat mijn huis op langere termijn zorgt voor een stabielere basis en dus een langer leven als artiest.”
Met het opbouwen van een leven als artiest is Ed nu druk bezig. Hij wil veel, maar heeft geen grote verwachtingen. “Ooit wil ik wel op Pinkpop staan, dat is een jeugddroom. Maar dat is totaal nog niet reëel. Het is een grote denkfout die mensen maken, om zo'n groot en ver doel te stellen. Ik kan me beter focussen op dingen die wél binnen bereik liggen, want die kan ik beïnvloeden.” Ed zou bijvoorbeeld een eigen clubtour willen. “Zalen worden nu steeds voller en ik zie ook een piek in Spotify, maar je ziet het niet terug in verkoop.” Dat is precies hoe de muziekbusiness werkt in 2012, ook al vindt Ed dat je niet álles moet laten afhangen van social media. “Soms zie ik mensen bij mijn optredens die ik totaal niet ken. En als ik dan vraag of ik ze ken via social media of zo, want daar ben ik erg actief op, zeggen ze 'nee, ik hoorde je op de radio, heb je website opgezocht en gezien waar je optrad'. En Twitter en Facebook hebben ze dan niet. Dus zo kan het ook.”
Nu Ed zelf het label beginnend talent kwijt is en op weg is naar het label volgroeide artiest, zijn wij benieuwd of Ed zelf nog lokale, nationale en internationale talenten heeft gespot. “Ik vind het tof om te zien wat Soul Sister Dance Revolution landelijk aan het doen is. Regionaal volg ik het niet meer zo, maar De Kraaien vind ik echt te gek. En internationaal Gary Clark Jr. Dat is een soort rauwe soul. Een soort Jimi Hendrix meets Stevie Ray Vaughan meets Eric Clapton.”