De zanger van Pioneers Of Love, die in een maagdelijk witte broek en jas het podium op komt lopen, heeft veel weg van Elvis Presley, maar zodra Jeroen Grendelman begint met zingen heeft zijn stem meer weg van die van de zanger van Placebo, Brian Molko. Dat wordt ook beaamt door de mensen in het publiek. Pioneers Of Love maakt, zoals ze het zelf noemen, new wave, maar is ook wel te plaatsen in de categorie rock met een vleugje pop. Er mag echter wel wat meer diversiteit in de nummers komen. De songs hebben veel van elkaar weg en helaas weten de jongens de aandacht het publiek niet goed vast te houden. Bij de radioshow van Giel Beelen werd Rihanna’s ‘We found love’ gecoverd. Het viertal vond het een succes en daarom krijgt Schollenpop het ook te horen. De band weet een geheel eigen sound aan dit nummer te geven, al gaat de stem van Grendelman nog meer dan normaal de hoogte in wat het soms wat zeurderig over laat komen. Instrumentaal is de cover erg goed gelukt en het heeft een totaal andere sfeer dan het origineel. (LK)
Verslag Schollenpop 2012: de middag
Kensington, B Sharp, Pioneers of Love en meer
Schollenpop doet het dit jaar met een volledig Nederlandse line-up. Na het debacle van vorig jaar, waarbij hoofdact Killing Joke wegens het slechte weer niet kon spelen en maar ongeveer de helft van het aantal verwachtte bezoekers kwam opdraven, is er duidelijk minder budget voor grote namen. Desalniettemin is de organisatie erin geslaagd een afwisselend en kwalitatief hoog programma samen te stellen met een flinke dosis Haagse namen.
Na de kidsact Hippe Gasten is singer-songwriter Démira Jansen de eerste artiest die de House of Rockstage mag betreden. Op het kleine podium verschijnt een charmant meisje van vijftien jaar, gewapend met gitaar en tamboerijn. Ze moet genoegen nemen met een handvol publiek, maar lijkt zich daar niet druk om te maken. Vrolijk begint Démira met het nummer ‘Scapegoat’ en monden vallen open van verbazing. Uit het jonge keeltje blijkt een volwassen stemgeluid te stromen. Ze zingt de melodieuze folkpopliedjes in vloeiend Engels en Spaans. Démira heeft duidelijk potentie om uit te groeien tot een grote artiest. Toch komt ze op dit festival niet helemaal uit de verf. Dat is vooral te wijten aan omstandigheden. Voor het podium rennen nog steeds spelende kinderen rond en het geluid staat vrij zacht. De soundcheck op de Mainstage stoort enorm. Maar ook de zangeres zelf prikkelt niet genoeg om dichterbij te komen. Ze beweegt niet veel en valt tussen de nummers door iets te lang stil. Misschien is dit een kwestie van ervaring. Démira Jansen heeft veel talent, maar komt beter tot haar recht in een intiem zaaltje. (SI)
Het viertal van de Utrechtse band Kensington heeft de afgelopen zeven jaar een flinke fanbase gekregen. Zodra de bandleden het podium op komen lopen, worden ze onthaald door gegil van jonge meiden en geklap van jongens. Vooral drummer Niels van den Berg heeft er zin in en slaat na het eerste nummer zijn snaredrum kapot. Kensington weet het publiek met de gevarieerde indiepopnummers van begin tot eind te boeien. Toch weet men het publiek niet “aan het dansen te krijgen”, zoals zanger en gitarist Eloi Youssef oppert. De bandleden hebben zichtbaar plezier in het optreden op Schollenpop. “Willen jullie ons nog eens in het donker willen zien?” vraagt zanger en gitarist Casper Starreveld. “Dan moeten jullie 15 september naar het Paard van Troje komen.” Een dame in het publiek heeft met bellenblaas de special effects voor de band op zich genomen en wordt bij de afkondiging bedankt door presentatrice Denise. (LK)
B Sharp, de winnaar van Talent Event 2011/2012 staat op het House of Rockstage van Schollenpop. Jonge honden die stevige rock produceren, maar weer niet dertien in een dozijn zijn door de toevoeging van toetsenist Silvin Willemsen. Het kwintet is dol enthousiast en eigenlijk is het podium veel te klein, want al willen ze los gaan, het kan niet. Helaas staat op sommige momenten het geluid erg hard, waardoor de zang van Jens Luiten niet duidelijk te horen is. Als de zang wel te horen is, en Luiten samen met Willemsen zingt, klinkt het hier en daar een beetje vals. Het is ze snel vergeven, want het is duidelijk dat de heren er een feestje van willen maken en betrekken graag het publiek erbij. Het publiek wordt in tweeën gedeeld en wordt de opdracht gegeven om mee te zingen, al blijkt dat net iets te moeilijk te zijn voor het publiek van Schollenpop vandaag. Een band met veel potentie, maar met een paar kleine schoonheidsfoutjes die weggepoetst moeten worden. (LK)
Een mix van jazz, funk, soul en pop gespeeld door een 9-koppige band, inclusief twee achtergrondzingende zussen, op een strandfestival. Rilan & the Bombardiers biedt op papier de ideale ingrediënten voor een knallend feestje. Als na een instrumentale opener boomlange zanger Rilan Ramhane het podium opkomt zijn de verwachtingen hoog gespannen. Ramhane’s rauwe stem houdt het midden tussen Springsteen, Cocker en Kravitz, om maar eens wat te noemen, en is zonder meer indrukwekkend. Net als je bij het lijstje ‘heeft wel wat weg van’ bent aangekomen bij minder bekende namen als Kelvin Swaby (The Heavy) en Don Fadon zet de band een cover van Fadon’s “I’m Alive” in. Het is een hoogtepunt in de set, die zich voor de rest weinig ontwikkeld en vooral voorzichtig aandoet. Van een afstandje valt de sober, voornamelijk in bruin, geklede band bijna weg tegen de zwarte achtergrond van het podium en daar zit ook het manco van de band: alleen de gitarist -met hoedje en tattoos- valt in visuele zin een beetje op. Bij een explosieve mix van muzikale stijlen hoort een spetterende, sexy uitstraling, maar die ontbreekt grotendeels waardoor de band maar niet wil vlammen. (FV)
Atlantic Attraction is een graag en veel geziene gast op de Haagse podia deze zomer. Na een aantal akoestische optredens in de stad en een goede set op Plein Open twee weken geleden mag het viertal zich nu op de Scheveningen strand uitleven. Als winnaar van de Grote Prijs van Zuid-Holland in de categorie Bands heeft Atlantic Attraction zich dan ook bewezen als één van de beste bands uit de regio. Technisch volkomen terecht, het viertal speelt strak en heeft zichtbaar plezier in het optreden. Met de singles ‘Rye’ en ‘Think this over’ op zak bouwt de band aan goed repertoire en dat is precies waar de nadruk op gelegd moet worden. De nummers die tijdens Schollenpop aan het publiek worden voorgelegd onderscheiden zich nog niet voldoende voor een doorbraak buiten de regio. Daarvoor zijn er simpelweg teveel bandjes die in dezelfde indierockvijver vissen zonder buiten de bekende lijstjes te kleuren. (FV)
Na een flinke hoosbui staan de vijf leden van All for Nothing op het hoofdpodium. Deze Rotterdamse hardcore formatie bestaat al sinds 2002 en in voorbije jaren hebben een aantal bandwissels plaatsgevonden. Meest opvallend is de toetreding van Cindy van der Heijden, die sinds 2005 de leadvocals op zich neemt. Groentjes zijn het niet, het kwintet heeft ook al op diverse festivals in de VS, Canada en Europa mogen optreden. Het is druk voor het podium, met duidelijk punk, metal en hardcore liefhebbers. Maar Cindy schreeuwt naar niet metalheads hoe het moet; “Voor wie niet van metal houdt, je moet je hoofd flink heen en weer bewegen en rondjes in de modder gaan rennen!” De frontvrouw staat haar mannetje en praat veel, maar zo weet ze wel het publiek aardig op te zwepen. Aan haar oproep om vanaf de hekken te gaan diven wordt dan ook meteen gehoor gegeven. De gehele band straalt enorm veel energie uit. De brulvrouw bedankt oprecht met haar enorme scheur de Schollenpoppers; “Dit is echt het mooiste uitzicht wat ik ooit gezien heb”. (AE)