Surfdorp F.A.S.T. presenteert PunkFAST, met vier bands waarvan het woord ‘punk’ zich minstens één keer in de biografie bevind, al dan niet vertakt in of gehecht aan andere stijlen. Het weer zit mee, en zelfs aan het begin van de avond is het bezoekersaantal acceptabel. Tijd voor een dik feest, met de db-meter op 130 en een paar mooie blauwe plekken als aandenken. Let hell break loose.
Dirty Bastards trapt af met opgejaagde punkrock ’n roll. Het publiek heeft er nog niet zoveel zin in, behalve de toch nog zo typerende ‘boze punkers’ voor het podium, die een geïmproviseerde solo-pit hebben gecreëerd. De band heeft lekkere rock ’n roll themaatjes die in een handomdraai in de hoogste versnelling worden gezet. De zanger heeft in zijn lage, diepe tonen af en toe iets weg van een zwaar opgefokte George Thorogood met een 80-jarige pijprookcarrière. De liedjes zijn eenvoudig, maar blijven desondanks goed overeind. Vooral ‘No drug like a woman’ beklijft door het ongecompliceerde karakter. De Bastards krijgen het publiek niet warm, of dat aan de matige interactie of gewoon aan onze Hagenezen zelf ligt, blijft een vraag.
Het Haagse publiek is na deze punkexplosie echter nog steeds zo mak als een lammetje. Hoe men het voor elkaar krijgt om ook bij nummer twee in de line-up, Noyalty, rustig aan het biertje te blijven nippen, is een groot raadsel. Deze hardcorebazen uit Eindhoven veroorzaken vanaf de eerste noot een kleine aardbeving aan de Scheveningse kust. ‘Teringherrie’ van de hoogste klasse, energiek, retestrak, rauw en pretentieloos. Noyalty geeft hoop op een bredere belangstelling voor hard- en metalcorepunk in het Nederlandse, maar had beter tot zijn recht gekomen in een zweterige, bomvolle zaal.
Na vooronderzoek naar de geschiedenis en toekomstige carrièreloop van Cenobites, is het eigenlijk belachelijk dat deze band hier en nu op een punkfeestje staat dat nog niet helemaal is los gekomen: de komende maanden verspreiden de Rotterdammers hun psychobilly-pest in onder andere Duitsland, Frankrijk, Spanje en België. Toch is het moeilijk vat te krijgen op de band: iedereen kan zien dat deze band de amateurstatus al ontgroeid is, maar het genre lijkt niet te worden begrepen, en Cenobites weet deze avond dan ook niet te overtuigen.
De line-up wordt afgesloten met Haags bloed, en daarmee wordt de sfeer opeens een stuk familiaarder. Drunktank is amper begonnen of er wordt met bier gegooid. Eindelijk! De bezoekers komen van hun luie reet en bouwen direct een brandende pit recht voor het podium, de ‘moeilijke’ punkers wegjagend van hun vaste plekkie. Met drie gitaristen klinkt de formatie zowel bikkelhard als virtuoos en melodieus, maar het niveau blijft soms steken, of raakt verdwaalt in enthousiasme en gebrek aan concentratie. De drummer had niet misstaan in het circus en jongleert wat af met zijn stokken. Het ziet er niet uit, maar vanavond mag het. De uitspraak ‘we hebben nog vijf minuten, dus we kunnen nog vijf nummers spelen’, is representatief voor de sfeer die heerst, en er wordt afgesloten met een nummer dat zo achterlijk snel is, dat zelfs kijken verhitting oplevert.
Cultureel omnivoren zullen Hagenezen nooit worden, eerder kannibalen, die uitsluitend alles van eigen bodem eten als zoete koek. Gelukkig hadden we aan het begin van de avond een handjevol punkers volgens het oermodel, en ging het publiek bij de laatste act los. En zo fikt Scheveningen toch nog af. Gefeest is er, blauwe plekken zijn met open armen geïncasseerd. Eind goed, al goed.