De Pavlov, 330live en het Paardcafé waren het toneel van de zesde dag van de Haagse PopWeek. Op woensdag 19 oktober stonden daar onder andere optredens van Sir James, Naked, Pleen, Nature In A Box en Henk & Melle op het programma. 3VOOR12 Den Haag was er ook vanavond bij voor een verslag.

In het Paardcafé vind vandaag de ‘Do It Yourself Popweek’ plaats. De wat? Ja, wat is hier precies Do It Yourself aan? Niemand heeft een idee, en niemand vraagt er ook om. Er gaat gewoon muziek gemaakt worden. Singer-songwriter Jana maakt indruk met een wel heel bijzondere stem. Met de feel van Room Eleven, de stemklank en uitspraak van Selah Sue en een Norah Jones-achtige ondertoon, lijkt het misschien op een imitatie, maar tussen de nummers door blijkt dat deze sound prima past bij haar oorspronkelijke klank. Metershoog kippenvel staat op onze armen voordat we het door hebben. Als ze de basgitaar pakt, zijn we om: wat een talentje. Jana komt schattig onervaren over, en dat klinkt soms ook door in de nummers: er ontbreken hooks en de melodie gaat zo nu en dan alle kanten op. De begeleidend gitarist krijgt de ruimte om te laten zien wat hij in de vingers heeft, en heeft een prachtig clean geluid, wat ook wel even vermeld mag worden. Jana is oprecht iemand om in de gaten te houden. (TvdZ)

Rot in het vak Arie Spaans is vanavond met Naked aanwezig in de Pavlov. Met zijn vier bandleden staat hij gepropt in een hoekje van het café. Met achter hun uitzicht op het Spuiplein, trakteren ze de aanwezigen op een leuke set.  De sound valt het best te omschrijven als folk met wat country- en rockinvloeden. Vooral de viool en accordeon vallen op en versterken het folky geluid. Ook de cover van Joy Division’s ‘Atmosphere’ komt langs, waarmee de band even afwijkt van de uptempo folk. Helaas is de muziek soms wat slecht te horen door het vele gepraat van het ‘publiek’. Als er af en toe een elektrische gitaar aan te pas komt, wordt het net even iets ruiger. Maar het gepraat overstemmen wil maar niet lukken. Voor de oplettende kijker en luisteraar, is de show van Naked toch echt een hele goede. Sterke muzikanten, goede samenzang en een mooie sound. (SK)

Eerder deze week, op maandag 17 oktober, trad de Duitse band Dante’s Dream op in de Zwarte Ruiter als onderdeel van een uitwisseling tussen Den Haag en Leipzig van FPOZ: The Hague Music Export. Eveneens onderdeel van deze uitwisseling is Empire Club, vanavond in de 330live. Waar Dante’s Dream maandag geen hele goede indruk achter liet, weet Empire Club meer te overtuigen. De muziek van dit viertal doet enigszins schizofreen aan. De nummers vliegen van het ene uiterste naar het andere zonder duidelijke songstructuren, maar blijven toch de aandacht vasthouden. Ook is het optreden van de band erg dynamisch waarbij er het ene moment fluisterend zacht en het andere moment oorverdovend hard wordt gespeeld. Zwakke punt van de band is de zang, maar deze komt daarentegen maar zelden boven het instrumentale geweld uit. Al met al een geslaagd optreden. (RvdH)

Ondertussen roept het trio Odd Establishment vragen op in het Paardcafé. Waarom voelen Nederlandse bands soms zo de drang om in het Engels aan te kondigen? Waarom lijkt deze band qua uitstraling een bij elkaar geraapt zooitje? Waarom moet er in godsnaam zo’n walgelijk truttig sjaaltje om de micstand? En waarom, al is dit meer een vraag aan de presentator, wordt deze band aangekondigd als zijnde een pop/rockband? Powerfolk, mogen we het zo noemen? Ja, voor nu even. Deze benaming is vooral te danken aan de toevoeging van de viool, die soms zowel Keltisch, als country en 20e eeuws klassiek klinkt. Het is duidelijk dat dit instrument iets extra’s toevoegt, maar het is niet altijd even lekker. Bijvoorbeeld wanneer bij het refrein in het laatste nummer de vocalen en de viool (die de zanglijn meespeelt) elkaar enorm in de weg zitten. De zangeres heeft een krachtige stem en lijkt, als je de ogen sluit, op een jongere versie van Melissa Etheridge. De lyrics zijn niet altijd even sterk, maar de nummers hebben wel karakter. De gitarist lijkt de enige te zijn die vanavond heeft nagedacht over de kleding, maar blijft op de achtergrond. Toch geven we te kennen dat de band ballen heeft. Richt maar eens een bandje op die zo’n excentrieke mix maakt. Krijg je altijd fronsende wenkbrauwen in het publiek van. Odd Establishment overtuigt deze avond nog niet, maar kan nog best even doorgroeien. (TvdZ)

Bij Henk & Melle is het vanavond vier voor de prijs van twee. Naast Melle de Boer en Henk Koorn, van respectievelijk John Dear Mowing Club en Hallo Venray, staan er ook een drummer, Thijs, en een toetsenist/bassist, Natascha. De twee markante muzikanten in de vorm van Henk en Melle hebben beide al heel veel ervaring op het podium, maar vandaag wil dit niet goed uit de verf komen. De americana van de heren en dame klinkt erg ruw en ongepolijst. Dit kan leuk klinken, zeker met dit genre, maar nu klinkt het erg ongeorganiseerd. Alsof je naar een repetitie van de band zit te kijken in hun persoonlijke oefenruimte. Als drummer Thijs zijn drumstel verlaat voor een stukje ‘wandelen’ in een grindbak als soundeffect, gaat dit de meeste mensen aan hun neus voorbij. Het gaat gewoon op in de algehele rommelige sound van de show. (SK)

Weer wordt er pop belooft door de presentator, maar dit brede begrip mag ondertussen wel een keer overboord gegooid worden. Hoe de muziek van Sir James zich beter laat omschrijven, weten wij zelf ook niet, maar puur het woord ‘pop’ dekt de lading geenszins. De band blijkt normaal gesproken elektrisch te spelen, maar heeft net een akoestisch EP’tje opgenomen, en wil het daarom in zachte setting proberen. Deze verandering brengt de band niet van zijn stuk. Sterker nog: de leden lijken behoorlijk zelfverzekerd. En terecht, zo blijkt. De meerstemmigheid die veelvuldig wordt toegepast is bijna altijd feilloos. De gitarist tikt nonchalant met de maat mee op de body van zijn gitaar terwijl hij speelt. De drummer slaat beheerst, alsof het net zo makkelijk is als een ei bakken. De sound van het orgel van de toetsenist is geniaal, en de bassist legt een mooi tapijt neer waar de hele band op rust. Kortom: Sir James is in balans, de mannen spelen in dienst van elkaar en tijdens iedere climax valt alles op zijn plaats. Wat valt hierover te zeiken? Helemaal niets. We voelen ons als Anton Ego die in een van de laatste scènes van de Pixar-film Ratatouille zijn hoofdgerecht voorgeschoteld krijgt. Smaaksensatie, jongûh! (TvdZ)

Pleen sluit af in het Paardcafé. Waarom staan deze mannen niet op een groter podium? Waren zij vorig jaar niet de winnaars van de popprijs voor Aanstormend Talent? Ja, dat waren ze, en welverdiend. Pleen is namelijk een goede band. De nummers zijn goed, de houding is goed, de sound is goed, en de bandleden zijn stuk voor stuk goed. En daar ligt het probleem. Pleen mag dan wel sympathiek zijn en een hoge gunfactor hebben: spannend is de muziek niet. Nergens valt deze band écht in op. Ze komen gewoon niet boven het maaiveld uit. En dat is jammer, want deze mannen zijn goede muzikanten en hebben een goede instelling. Goed, echter, is gewoon niet goed genoeg. Zeg het woord ‘goed’ maar eens een paar keer achter elkaar, en het komt je strot uit. Dit moet gewoon beter. Hopelijk kan Pleen in de toekomst laten zien dat er nog meer is dan dit. Dat kan. (TvdZ)

Het programma in de 330live en daarmee ook de zesde avond van de Haagse PopWeek wordt afgesloten door Nature In A Box. Het is een mooie dag voor de band, want vandaag kregen de vier heren te horen dat ze één van de vier genomineerden voor de Haagse Popprijs ‘Aanstormend Talent’ zijn geworden. Dat Nature In A Box niet de meest toegankelijke band is, wordt al snel duidelijk. De 330live stroomt langzaam maar zeker leeg, hoewel de latere aanvangstijd van 00.15 uur ook niet echt meehelpt. De vraag is dan natuurlijk; is dat terecht? Een volmondig nee! Want Nature In A Box is dan misschien niet altijd even toegankelijk, er zijn maar weinig bands in Den Haag te vinden die zo eigen en puur zijn als dit viertal. Iedere aanslag en elke noot lijkt uit hun tenen te komen. Het meest overtuigend is Nature In A Box tijdens de lang uitgesponnen instrumentale stukken met gierende gitaarsolo’s waar je compleet in meegezogen wordt. We zijn benieuwd of de band zaterdag ook de jury weet te overtuigen en met die Haagse Popprijs naar huis mag gaan. (RvdH)