Energie spat van The Pigeon Detectives af

Bandleden volwassener geworden, maar muziek nog steeds speels

Frank Veldkamp | Foto's: Peisam Tsang ,

Pigeon Detectives zijn na hun optreden op The Music In My Head in 2008 weer terug in Den Haag en nog even energiek.

Bandleden volwassener geworden, maar muziek nog steeds speels

Pigeon Detectives zijn na hun optreden op The Music In My Head in 2008 weer terug in Den Haag en nog even energiek.

GEZIEN:
The Pigeon Detectives @ Walk The Line, Paard van Troje, vrijdag 13 mei 2011

MUZIEK:
Lekkere pretentieloze indierockband die net haar derde album heeft uitgebracht. ‘Up, Guards And At ‘Em’ werd opgenomen in New York en ademt een volwassener geluid uit dan de vorige albums. The Pigeon Detectives grossiert in korte pakkende rocksongs met een tomeloze energie.

PLUS:
In 2008 vlogen de slipjes en bh’s nog vanuit de zaal het podium op, maar band en fans zijn gezamenlijk opgegroeid. Op de voorste rijen staan nu vooral fotografen actiefoto’s te maken. Na drie nummers is het voor Matt Bowman genoeg: “Every time you take a picture, a child in Africa dies”, snauwt hij ze toe. Bowman gaat nog steeds tekeer als een gevaarlijke gek waar je naar moet blijven kijken, al is het alleen maar om te voorkomen dat hij je voortanden uit je mond slaat met zijn rondslingerende microfoonact. Flesjes water giet hij half zijn keel in en de rest gaat over z’n hoofd waarna hij wild schuddend de eerste rijen laat meedelen in de pret. Muzikaal is The Pigeon Detectives een ronkende machine die nieuwe tracks slim afwisselt met de hits van de vorige albums.

MIN:
De band heeft vooral naam gemaakt als voorprogramma van acts als Kaiser Chiefs en Dirty Pretty Things. In een half uurtje kun je dan een spetterende indruk achterlaten, maar in een langere set worden de drie-minuten-songs op den duur eentonig. Het microfoonslingeren en publiek nat spetteren hoeft ook niet per sé bij ieder nummer.

CONCLUSIE:
Op de echte fans na, geeft het publiek weinig energie terug aan de band. Matt Bowman laat zich er niet door uit het veld slaan en springt en rent onvermoeibaar door. Als bij afsluiter ‘I’m not sorry’ bijna niemand meezingt lijkt de band het nummer in te korten. Een goede, energieke act, maar na een kwartiertje of drie heb je het allemaal wel gezien en gehoord.

CIJFER:
7,5