Met een in tempoversnellende hartslag begint de EP ‘Heartbeats’ en 14 minuten later klinkt de monotone piep van een stakend hart. Het einde van de EP. Daartussenin laat The Breakfast Club horen zeker over potentie te beschikken (vooral ‘Get in my head’), maar verzandt de band soms in onaf klinkende songs, bijvoorbeeld in ‘Personal’. Los van het feit dat hier de stem tegen zuiver aanschuurt, lijkt het of The Breakfast Club op een bepaald moment heeft gedacht: het is goed zo. Maar met wat meer aandacht had dit nummer een extra laag kunnen krijgen die het net uit de middelmaat had getrokken.

Maar geen nood: The Breakfast Club is jong en hopelijk leergierig. Want de potentie in een nummer als ‘Rain in June’ doet je verlangen naar meer. Zoals naar een volgende plaat waar met de juiste mensen de puntjes op de i’s zijn gezet. Dat geldt minder voor ‘Diary pages’ dat al redelijk volwassen klinkt en door de afwisseling prima beklijft. Hou hier je hoofd en benen maar eens stil bij. Al met al bevestigt het de huidige status van de band: ze zijn op de goede weg. Ergens ligt een sleutel om van The Breakfast Club een gevestigd bandje te maken. Gewoon keihard blijven werken en de zalen platspelen.