De introverte Vlaming Ozark Henry deed op een gewone maandagavond in maart het Haagse Paard van Troje aan. Het optreden was door grote belangstelling al verplaatst naar de grote zaal en daar was het gezellig druk met voornamelijk veertigplussers. Geen enkele podiumaankleding, nagenoeg geen contact met het publiek en minimale belichting. Nee, bij Ozark Henry draait het puur om de muziek, en muziek alleen. Gelukkig zit het daarmee wel goed.

Ozark Henry heeft in vijftien jaar gestaag naam weten te maken in Vlaanderen. Met zijn derde album ‘Birthmarks’ brak hij in 2002 pas echt door en scoorde zelfs in Nederland een klein hitje met ‘Sweet instigator’ (nummer 97 in de mega top 100). Dat bracht hem een jaar later naar Pinkpop. In België won hij veel prijzen, speelde meerdere malen op Werchter en Pukkelpop en op nagenoeg elk podium in Vlaanderen. Muzikaal ontwikkelde Piet Goddaer, zoals Ozark Henry bij de burgerlijke stand bekend staat, zich van avant-gardistische experimentele muziek naar groots klinkende popmuziek met klassieke invloeden.
 
Verwacht van Ozark Henry geen gezellig gekeuvel op het podium, hij staat er bekend om niet veel te spreken tijdens optredens. De in stemmig zwart geklede bandleden, het ontbreken van podiumaankleding en het gebruik van vooral wit en blauw licht geven het geheel een nogal klinische uitstraling. Ook het plexiglas waarachter de drummer deels verscholen gaat draagt niet bij aan een warme sfeer. De muziek moet dus veel goedmaken vanavond.
 
Klokslag half negen begint Ozark Henry meteen op vol tempo. Piet Goddaer wordt direct één met zijn elektrische piano en ook de karakteristieke robotachtige handbewegingen zijn meteen zichtbaar. Het publiek lijkt te zijn verrast maar reageert ingehouden enthousiast. De nummers volgen elkaar razendsnel op waardoor het publiek al snel het optreden in getrokken wordt. Enkele voorzichtige knikkende hoofdbewegingen en een enthousiast dansende man. Het publiek ontdooit langzaam.
 
Verscholen achter de grote man zelf staat een aparte verschijning in de vorm van een Aziatische bassiste. Zij speelt onopvallend maar verdienstelijk net als de overige bandleden. Vooral de drummer valt op door zijn strakke spel. De gitarist krijgt geregeld zijn solomomentje en gaat dan helemaal los waarbij veel stevige rockelementen naar boven komen en er zelfs metal te bespeuren valt. Pianopop wordt dan pianorock en soms zelfs pianometal, bestaat die term?
 
De spraakzame Piet houdt het vanavond bij een enkele “merci” na applaus en verontschuldigd halverwege; “ik doe echt mijn best”. Verder blijft bij een enkele verlegen glimlach naar het publiek. Niet alleen de interactie met het publiek is minimaal ook tussen de bandleden onderling is er weinig contact. Hierdoor blijven het vanavond vier individuele muzikanten en wordt het eigenlijk nooit een echt bandoptreden. Toch wordt dit meer dan gecompenseerd door het ijzersterke songmateriaal. Uiteraard wordt er veel gespeeld van het meest recente album ‘Hvelreki’, zoals het poppy ‘This one’s for you’. Maar ook ‘oude’ hits als ‘Sweet instigator’ en ‘Indian summer’ passeren de revue. Het grootse geluid komt prima over in het redelijk gevulde Paard waar iedereen voldoende ruimte heeft om te bewegen, ook al gebruiken weinigen die mogelijkheid. 
 
Het duurde even (was het de leeftijd?) maar het publiek kwam ook los. Een beetje dan. Maar wie om zich heen keek, zag dat de zaal was gevuld met een intens genietend publiek. Ozark Henry heeft vanavond laten zien dat het ook leuk is om “alleen maar” naar vier muziekmakende Belgen te kijken en vooral te luisteren. Niets meer en niets minder. Het draaide vanavond puur om de muziek, en muziek alleen.